მოცმეულ სიტუაციაში ჯიმინი უფრო დარდობს კიმზე და მის დარტყმულ მეგობარზე, ვიდრე თავად ბიჭები. თავი სერიოზულად უჭირავს, ცდილობს, რამე უცნაური არ დაიტყოს. აქეთ - იქით დადის, ნერვიულად ბოლთას სცემს. ლამისაა გაგლიჯოს ორივე.
- ცოტა ზედმეტი ხომ არაა?- წარბს წევს ნამჯუნი.
- სიკვდილი გინდა?- ღრიალებს უეცრად პაკი და ორივე ადგილზე იტრუნება,- რატომ ჩააგდეთ ასეთ მდგომარეობაში?
- რატომ დაგარტყა მან?- საპასუხოდ ეკითხება იუნგი.
- ჩემი ბრალია, მე გამოვიწვიე,- ოხრავს. ადგილზე ჩერდება და იქვე დივანზე იკავებს ადგილს თავბრუდახვეული,- ამის გამო ასეთი ამბავი რა საჭირო იყო?
- რა მნიშვნელობა აქვს? ისედაც მინდოდა მეცემა,- ბურდღუნებს იუნგი.
- არც იმას აქვს მნიშვნელობა, რომ ახლა საავადმყოფოშია?- ჩქმეტს ჯიმინი და უკმაყოფილებას გამოხატავს.
- ფეხებზე მკიდია,- ახლის და ნამჯუნს აჰყურებს ქვემოდან, თითქოს უფროსი მხარს აუბამდეს.
- მე ისიც ფეხებზე მკიდია, შენ რა გკიდია ფეხებზე, ასე რომ, შემეშვი,- ეცინება ნამჯუნს და ტელეფონში ქექიალს განაგრძობს.
- ანუ, კარგი,- შუბლს იზელს იუნგი.- ამისთვის დამიბარე?
- სხვა რამეს ელოდი?- წარბებს ქაჩავს პაკი.
- ველოდი, მაგალითდ...
- გთხოვ, შენი ინტიმური ფიქრები, შენთვის შეინახე,- აწყვეტინებს ნამჯუნი.
- ნამჯუნ, რას ბოდავ? ამის თქმას არ აპირებდი, ხომ ასეა, იუნგი?- ამჯერად მინს უბრუნდება ჯიმინი.
- ხო, რა სისულელეს ამბობ, ნამჯუნ?
- ნეტა განახა ახლა რა უტრიალებს გონებაში,- ხითხითებს უფროსი.
- ამასაც დავარტყამ,- იღრინება მინი და მისკენ მიიწევს, მაგრამ ადგილზე აკავებენ.
- და მე სახეს აგახევ მერე, აბა, როგორ მოგწონს იდეა?- ხელებს ჰაერში აფრიალებს უფროსი.
YOU ARE READING
MY NAME
Acciónიუნგის სიყვარული სჭირდებოდა. თავიდან მხოლოდ მუსიკა იყო ის, რისთვისაც წლები იბრძოდა. პაკი კი ქარიშხალივით შემოიჭრა მის ცხოვრებაში და ამოსუნთქვის საშუალებაც აღარ მისცა. გაზაფხულის პირველი დღე იყო, როდესაც ჯიმინს შეხვდა, დღე, როდესაც ბიჭი იუნგის პირადი...
