Unicode~~~
ဆေးရုံမှာ ရုတ်တရက်တွေ့လိုက်ရတဲ့ ထယ်ယောင်း ကြောင့် ဂျောင်ကုရော ကျန်တဲ့ယွန်ဂီတို့ပါ အံ့ဩမိသွားသည်။
အရေးပေါ်ခွဲစိတ်ခန်းထဲ ဝင်သွားတဲ့ ထယ်ယောင်းအမေ ရဲ့ အရေးပေါ်
ကုတင်အား တွန်းနေရင်း ဆရာဝန်မှ လူနာရှင် အပြင်မှာ စောင့်ပေးပါဟူ သောမှာကြားချက်ကြောင့်ထယ်ယော င်း မျက်ရည်တွေနဲ့ ရပ် ကျန်ခဲ့သည်။"TaeHyung~~!!!"
နာမည် ခေါ်သံကြောင့် လှည့်ကြည့်မိတော့ တွေ့လိုက်ရသည်မှာ ဂျောင်ကုနဲ့ ယွန်ဂီတို့။
"မင်းတို့က ဘယ်လိုလုပ်???"
ထယ်ယောင်း ရဲ့ အမေးကို နမ်ဂျွန်းမှ~
"ငါတို့က ဆော့ဂျင် ဆေးရုံတင်လိုက်ရလို့။"
"ဟင်!!!တောင်း~~~တောင်းပန်ပါတယ်။ငါ့ကြောင့်မို့~~~~"
ဆော့ဂျင်ရဲ့ သတင်းကို ကြားပီးနောက် အသံလေးတိမ်ဝင်ကာ တောင်းပန် စကားဆိုလာသောကြောင့် နမ်ဂျွန်းတို့ နားမလည် စွာ တယောက် နဲ့တယောက် ကြည့်လိုက်သည်။
ထိုအချိန် ဂျောင်ကုမှ အရေးပေါ်ကုတင်၌မြင်လိုက်ရသော အဒေါ်ဖြစ်သူရဲ့ ပုံစံရယ် ထယ်ယောင်း ယခု ပြောတဲ့ စကား တွေရယ်ကြောင့် တခုခုက်ို သိသွားဟန်ဖြင့် ~~~
"မင်း က ဘာလို တောင်းပန်တာလဲ???ငါနားလည်အောင်ပြော~~"
"တကယ်တော့~~တကယ်တော့~~"
မျက်ရည်တွေ ကျရင်း စကားတွေ အထစ်အထစ်အငေါ့အငေါ့ဖြစ်နေတဲ့ထယ်ယောင်းအား ဂျောင်ကု စိတ်မရှည် ချင်တော့ပါ။
"တကယ်တော့ ဘာဖြစ်လဲ~~ငိုမနေပဲ အမြန်ပြောစမ်းပါ။အကယ်၍ ငါအခုတွေးနေ တဲ့ အတိုင်းသား ဖြစ်နေမယ် ဆို ငါ ခွင့်လွှတ်မှာ မဟုတ်ဘူးနော်။"
"တောင်း~~တောင်းပန်ပါတယ် Jung Kook Ahh~~Hyung တကယ်ပဲ တောင်းပန်ပါတယ်။ဒီလို အချိန်မှာ ဒီစကားမျိုးကလွဲပီး ပြောစရာစကားမရှိတာမို့။"
ဂျောင်ကု ဒေါသ တွေ အထွတ်အထိပ် ရောက်သွားသည်မှာ အမှန်ပင်။ နန်းတွင်း နှစ်ပတ်လည်မှာ ထယ်ယောင်း အမေ ကိုယ်တိုင် ချွဲဆိုယောင်းကို ခေါ်လာကတည်းက ဒီလို ပြဿနာတွေရှိလာခဲ့တာ။