ေရာင္စံုမီးအလင္းေရာင္တခ်ိဳ႕မွလြဲ၍
မွိန္ေဖ်ာ့ၿပီးဆူညံေသာအခန္းင
ယ္အတြင္းေရႊဘံုတစ္ေယာက္ အသိစိတ္ေပ်ာက္လ်က္ရွိေနသည္။
ပူေႏြးေသာ လက္ဖဝါးႀကီးတစ္ခုကေထြးဆုပ္ကိုင္ထားေသာ မိမိ၏ လက္ကေလးကိုငံု႔ၾကည့္ရင္း ကိုထင္ေဘးမွာေရႊဘံုၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနမိသည္။
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေအာ္ဟစ္သီဆိုေနတဲ့ သံစဥ္မ်ားသည္ သူတို႔နွစ္ေယာက္နဲ႔လားလားမ်ွမသက္ဆိုင္အလား
ကိုထင္ကလည္း ၿပံဳးလ်က္ေဘးကေန ေရႊဘံုအားၾကည့္ေနခဲ့သည္။
"ထင္ထင္ ကြၽန္ေတာ္ကိုမၾကည့္ပါနဲ႔ "
ရင္ဘတ္ထဲမွာပ်ံသန္းေနေသာလိပ္ျပာငယ္ေတြသည္ အေကာင္ေပါင္းမည္မ်ွရွိမည္နည္း။
ျပည့္ၾကပ္လာေသာ ယားယံမူ႔က
ကိုထင္အၾကည့္ေၾကာင့္ ခနၶာအနွံ႔တ႐ြ႐ြေလ်ွာက္ေျပးေနသကဲ့သို႔
ဆိုးဝါးလြန္း၏။
" မင္းကိုမွ မၾကည့္ရင္ ကိုယ္ကဘယ္သူ႔ကိုသြားၾကည့္ရမွာလဲ "
တိုးျမေသာ အသံၾသၾသသည္
သီခ်င္းသံၾကားမွ တိုးေဖာက္၍ နားစည္ကိုရုိက္ခက္လာ၏။
ေရႊဘံု ေခါင္းရမ္းျပလိုက္သည္။
" မသိဘူး ၊ ထင္ထင္ အဲ့လိုႀကီးမၾကည့္ေနနဲ႔ "
"ေဟာဗ်ာ ၊ ခါတိုင္းလိုပဲ ကိုယ္ မင္းကိုၾကည့္ေနတာပါ ၊ ဘာလို႔လဲ ၊ ကိုယ့္အၾကည့္ကတမ်ိဳးျဖစ္ေနလို႔လား "
"မတူဘူး ခါတိုင္းနဲ႔မတူဘူး ၊ကြၽန္ေတာ္ေနရခက္တယ္"
နွစ္ေယာက္သားေျပာေနတဲ့စကားေတြကို
တျခားသူေတြမၾကားနိုင္သလို ေထာင့္ဆံုး ေနရာမွာမို႔ ဆူညံစြာေသာင္းက်န္းေနတဲ့ ဒီရေမာင္တို႔အဖြဲ႕ကလည္း သူတို႔ဖာသာ အၿပိဳင္အဆိုင္သီဆိုေနၾကတာမို႔ အေရးမလုပ္။
ေရးညိဳ႕ထင္ သူ႔လက္ဖဝါးထဲက ေကာင္ကေလးလက္ကေလးကို ပြတ္သပ္ကာ
လႈပ္ခတ္ေဆာ့လိုက္သည္။
"ေကာင္ကေလးက ရွက္ေနတာပဲ "
"ေရႊဘံုမရွက္ပါဘူး"
နည္းနည္းရွက္ေနေပမဲ့ထင္သေလာက္ေတာ့ဆိုးမေနေပ။ သူ႔ေခါင္းကိုေမာ့ကာ ကိုထင္အားရဲရဲၾကည့္လိုက္လ်ွင္ ၿပံဳးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြေၾကာင့္ သူ႔ပါးနွစ္ဖက္ ပူေႏြးသြားျပန္၏။ အလိုလိုက္ခ်င္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြ၊ သေဘာက်ေနတဲ့
မ်က္လံုးေတြ ၊ ကိုထင္ သူ႔ကိုဘယ္လိုေတာင္ၾကည့္ေနရတာလဲ။ ရင္မဆိုင္ရဲစြာ ေရႊဘံု
ေရွာင္လႊဲမိလိုက္လ်ွင္ ေမးဖ်ားကေနဆြဲဖ်စ္က ကိုထင္က သူဖက္ကိုျပန္လွည့္ေစၿပီးအၾကည့္တို႔ဆံုေစ၏
YOU ARE READING
တသက်လုံးပျော်ချင်မောင့်ကိုချစ်ပါ(တသက္လံုးေပ်ာ္ခ်င္ေမာင့္ကိုခ်စ္ပါ)Completed
Romance❌တိတိကျကျRoleခွဲတက်သူဆိုရင်မဖတ်ပါနဲ့။❌
