Hyunjin Was There /hyunlix

gök yüzünde buluşalım -end-

tom odell - Another love

..

-seni öpüyorum minik yıldız...

küçük yıldızının minik dolgun kırmızı dudaklarına yaklaştı yavaşça. asırlardır hasret kaldığı dudakları ilk ve son kez, son nefesinin yettiği yere kadar öpmek istiyordu. bedeni onu 13 yaşlarında gösterse de ruhu asırlardır yaşayan ve her yaşayışını hatırlayan bir adama aitti... hiç bir zaman sahip çıkamadığı, hiç bir zaman evrenin onları ayrı düşürmesine engel olamayan bir adama....

küçük yıldızı her şeyden habersiz olsa da, her yeniden ruhu tekrardan canlansa da, her şeyi unutsa da kendisi hiç bir şeyi unutmuyordu... her yaşayışında minik yıldızını bırakma, kaybetme ellerinden kayıp gitmesinin hissini tadıyordu... hepsi aklındaydı her şey en ince detayına kadar kazınmıştı ruhuna..

minik yıldızı doğmadan öldü bu sefer bedeni... fakat onu saklamıştı ta ki minik yıldızıyla aynı yaşa gelene kadar. saklandı bir köşelerde bedeni, ruhu ise her daim onu izledi. onun bu dünyaya gözünü açışını, ilk konuşmaya başlayışını, gelişimini, ve şimdi de karşısında duruşunu izledi her detayına kadar.

ve onun uçsuz bucaksız asırlardır yaşayan ruhu geri ölmüş olan bedenine sadece minik yıldızının görebileceği şekilde girdiğinde yıldızına çok belli etmemeye çalıştı onu tanıdığını. başta her zamanki soğuk tavrını takındı fakat ondan ayrı duramıyordu, her zaman ona dokunmak, öpmek ve iyi hissettirmek istiyordu... ne kadar bunları sadece yıldızı görse de, birisi onu gördüğünde deli diyecek olsa da yapıyordu bunu. aşkının önüne geçemiyordu... arzularının esiri oluyordu bu küçük çocuğun...

ve şimdi tam karşısında ağlayıp kafasını olumsuz anlamda iki yana sallıyor ve gitmemesi için ona yalvarıyordu... fakat elinden bir şey gelmezdi. zaten ölmüştü ve onunla geçirebileceği sürenin de sonuna gelmişti. onu böyle ağlarken görünce içinden "keşke bu hayatında karşına çıkmasaydım şuan böyle ağlamazdın" diye geçiriyordu. fakat minik yıldızının onunla karşılaşmaması demek hayatının sonu demekti. o olmadan hayatında hep bir boşluk hissedecekti yerini kiminle nasıl doldurabileceğini bilmediği boşluk. evet hyunjin onun yanında olmasa dahi aklındaki sevdiği çocuk her zaman içindeki boşluğu doldururdu. bazen görünümler ve nesleler değil düşünceler ve bilinç altı tamamlardı bir çok boşluğun ve duygunun yerini...

minik dudaklara yavaşça yaklaştı ve sıcak nefsini verip birleştirdi hasret kaldığı dudaklarla dudaklarını. minik yıldızının elleri onun tişörtünü sıkarken o sadece kısa saçlarını okşayıp kendisine daha da yakınlaştırıyordu... sanki gitmek istemiyordu ve miniğinin bedenine kendisini hapsedip orada yaşamak istiyordu... her zaman onunla olmak istiyordu fakat evrenin kuralları vardı ve onun istekleri doğrultusunda da ilerlemezdi. son nefsinin yettiği yere kadar öptü miniğini... yavaşça geri çekildiğinde çoktan kendisi de ağlamaya başlamıştı bile. minik yıldızının kızarmış dudaklarına bakıp gülümsedi ve bir kaç adım daha geri atıp minik elleri kendi belinden çekti 

-benimle gelemezsin miniğim

küçük çocuk kafasını olumsuz anlamda sallıyordu dudakları titriyor ve gözleri kan çanağı haline gelmişti. onunla gitmek istiyordu, onunla birlikte olmak istiyordu, nerede olursa olsun ölmesi gerekse dahi bunu onunla yapmak istiyordu...

-l-lütfen hayır b-bende seninle g-geleyim eğer s-sen öleceksen d-de b-bende ö-öleyim ama b-beni bırakma l-lütfen

-çoktan ölmüş birisiyle ölemezsin ki miniğim... sadece şunu unutmamanı istiyorum bu sefer hatırlayacağın bir hayat yaşa son dakikasına kadar ve sakın unutma tamam mı? benim aşkım hiç bir zaman sana karşı bitmeyecek seni o kadar çok seviyorum ki bir asır yıl daha yolunu bekleyeceğim bana tekrar gelmen için ve o gün geldiğinde sıkıca saracağım kollarımın arasına alıp seni. bu sefer kimse bıraktıramayacak bana. bu sefer yapamadım affet beni kıyamadım sana öldüremedim kendimle birlikte yaşamanı istedim bu kirli dünyada ışık saçarak yaşamanı istedim sadece bu seferlik daha tamam mı bir sefer daha katlanalım buna