« ហ្អឹម!! » ថេយ៍ក្រោកអង្គុយនឹងពូកទន់ល្មើយ ខំប្រឹងលូកដៃទប់ក្បាលតិចៗ ។យប់មិញមិនដឹងផឹកអស់ប៉ុន្មានដបទេ បានជាព្រឹកឡើងគេនៅតែឈឺក្បាលដដែល ។
៚ តុក តុក , ក្រាក ៚
វត្តមានជីមីនក៏ដើរចូលមកដល់ខាងក្នុង ថេយ៍ក៏ងាកទៅមើលទាំងនៅវិលវល់ធីងធោងនៅឡើយ ។
« យ៉ាងមិចហើយ?? » ជីមីនដើរមកជិតលើកដៃស្ទាបថ្ងាសគេទាំងចងចញ្ចើមបារម្ភ ។
« អាក៎ ឈឺក្បាលតិចៗ...ហ្នឹងហើយ »
« ឯងនេះ តែបានមួយដបចូលខ្លួន ដូចមនុស្សញៀនយ៉ាងអ៊ីចឹង » ជីមីននឹកស្ទើរតែហួសចិត្តម្ដងៗ មិនចេះផឹកទេ តែចង់ផឹកសម្បើមណាស់ នេះចេះសំណាងហើយដែលថ្ងៃនេះមិនមែនជាថ្ងៃដែលគេទៅសម្ភាសន៍ការងារនោះ ។
« ជួយទប់យើងផង » ថេយ៍សន្សឹមរំកិលខ្លួនសម្រូតចេញពីពូក ជីមីនក៏ដើរទៅជិតគេ ដើម្បីអោយគេច្រត់ស្មាខ្លួនជាលំនឹងក្រែងល៍ដួល ថេយ៍ក៏បន្តដើរកាន់ស្មាជីមីនរហូតដល់ទ្វារបន្ទប់ទឹក ទាញវាអោយរបើកតិចៗ ប្រញាប់ដើរចូលដើម្បីងូតទឹករៀបចំខ្លួន ។
« អោយឯងសម្រាកមួយថ្ងៃ ថ្ងៃនេះមិនបាច់ធ្វើអីទេ » ជីមីនក៏ដើរមកអង្គុយនៅតុដែលពួកគេតែងចំណាំអង្គុយ រួចនិយាយឡើង
[[ ពេលល្ងាច ]]
បន្ទាប់ពីកម្លោះសង្ហារមីនយ៉ុនហ្គីចាកចេញពីហាងហើយរួចរាល់ បានមួយសន្ទុះទើបជីមីនដឹងថានាយបានភ្លេចទូរស័ព្ទនៅទីនេះ ទើបគេចង់យកទៅអោយ ។
« ជីមីនឯងចង់ទៅណា?? » ថេយ៍ដែលទើបនឹងដើរចេញពីខាងក្រោយស្រដីឡើង
« គឺបងយ៉ុនភ្លេចទូរស័ព្ទ ទើបយើងចង់យកទៅអោយ ថេយ៍នៅមើលហាងបន្តិចទៅ »
« នេះជិតបិទហាងហើយ មិនអីទេ អោយទូរស័ព្ទលោកមីនមក យើងយកទៅអោយគាត់ជំនួសឯង »
[ ភោជនីយដ្ឋាន ]
កម្លោះសង្ហារមានសម្បុរសកំពុងតែអង្គុយទន់មុខសម្លាញ់ខ្លួនចន ជុងហ្គុក ។ គេជា ម្ចាស់ភោជនីយដ្ឋានដ៏ល្បីល្បាញប្រណីតដែលមានទីតាំងនៅកណ្ដាលទីក្រុង និងក៏ជាអ្នកជំនួញវ័យក្មេងដូចជាជុងហ្គុកផងដែរ ។
