Sinirli bir şekilde eve doğru ilerledim. Yolda giderken birkaç kaza tehlikesi atlatacak kadar da yoluma bakmamıştım hem. Neler oluyor bilmiyorum ama kendimi bir değişimin içinde gibi hissediyordum. Tarifini yapamadığım duygular hissediyor ve önceleri aklıma bile gelmeyen davranışlar sergiliyordum.
Apartman dairesinden içeri girip bir üst kata çıktım ve kapının önünde duvara yaslanarak çökmüş haldeki Asya'yı gördüm. Bir anda olduğum yerde kalakaldım ve endişe duygusuyla yanına yaklaştım.
"Asya, iyi misin." dedim.
Bana bakmadan kafasını olumsuz anlamda hafifçe salladı, hızlıca kapıyı açtım ve ona zarar vermemeye çalışarak kolundan tutup kaldırdım. Beraber içeriye geçtiğimizde ona kahve yapma fikriyle mutfağa gittim. Döndüğümde hâlâ ayakta dikiliyordu ve kesinlikle iyi değildi.
Ona oturması için koltuğu gösterdim ve gidip oturdu, kahvesini önüne koyarken ona sorumu yönelttim,
"Asya iyi misin, istiyorsan bana anlatabilirsin."
Soruma herhangi bir tepki vermedi, gerçi beklemiyordum da. Bir süre ben onu izledim o artık iyice soğumaya yüz tutan kahvesini yudumladı. Yüzüne baktığımda gözünün altında biraz morluk ve kaşında yara izi vardı. O darbelere az iz olduğuna gerçekten şaşırdım. Henüz o sokaktaki adamlara ne oldu bilmiyordum da zaten. Bu hâlde ne kadar zaman geçti bilmiyorum ama birazdan Berke'ler gelecekti ve ben onlara ne diyeceğimi bilmiyordum. Durduğum yerde huzursuz bir şekilde hareketlendim. Ki Emre işi ileri götürür ve "eve kız atmak" tabirini bile kullanabilirdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GECESİZ KARANLIK
Ficción GeneralKimi insanlar güneşe gölge yaparlar, kimileri ise karanlığa kelime anlamı olurlar.
