Gökyüzü öyle berraktı ki denize vuran güneş ışığı bile gözümü ondan ayırmama yetmemişti. Omuzuma yaslanan başı rahatsız olmasın diye nefes alıp vermemeye çalışıyordum. Mutluydum sonunda yanımdaydı eli elimde gözleri gözlerimdeydi. Hayal ettiğimiz o evde hayal ettiğimiz o şehirdeydik. Yabancı insanların arasında ama birbirimizden ibarettik. Gözlerini araladı ve o kahvenin en güzel tonundaki gözleriyle bana baktı. "Evimdeyim." Diye mırıldandı. Ve ekledi, "Yanındayım.. senden başka evim olmamış benim. Yerim, yurdum senmişsin. Evim senmişsin, Maria." Ve sonra omuzuma minik bir öpücük kondurdu. Tuttuğum nefesimi artık bırakmıştım. "Evini bir daha hiç terk etme."
