"Onu içinde affetmezsen yoluna bakamazsın, Diana." Demişti bayan Wilson. Bu söylediğini başta anlamsız bulmuştum çünkü sana bu kadar kızgınken seni affetmek pek mümkün görünmüyordu. Canımı yakmış, kalbimi düşüncesizce her defasında daha da çok kırmıştın bunları bilerek seni affedemezdim. Ben de öyle yaptım seni affetmedim. İçimde sana olan koca bir kızgınlık ve nefret taşıdım. Günden güne büyüttüm. Adını anmadım.. senden kimseye bahsetmedim bunlar benim için nefret belirtileriydi. Ama geceleri özleminden ağladığımda fark ettim ki, nefretim beni senden uzaklaştırmıyor aksine daha da çok yaklaştırıyordu. Sonra bayan Wilson'un söylediği cümle beynimde yankılandı. "Onu içinde affetmezsen yoluna bakamazsın, Diana." Nefretle yaşamamak için en önemlisi beni unutan bir adamı içimde daha fazla yaşatmamak için seni affetmeliydim. Közlenmiş olan ateşi sürekli karıştırmak bir işe yaramayacaktı çünkü. Bu yüzden belki de hiç okumayacağın bu mektubu yazıyorum sana. Seni affetmem ya da sana kızgın olmam umrunda mı bilmiyorum ama seni affediyorum bay korkak. Bana çektirdiğin onca acıya rağmen seni affediyorum. Sana ait olan kalbimdeki gül bahçeni daha fazla yok etme diye seni affediyorum. Yaşamak için seni affediyorum. Seni içimde yaşatmak beni öldürüyor bu yüzden seni affediyorum.
