ΓΑΜΟ - ΜΑΝΙΑ

Πρόλογος

Αν βρεις έναν καλό φίλο, βρίσκεις έναν αδελφό, έλεγε η γιαγιά της. Η Μαργαρίτα Λουλουδάκη είχε αποκτήσει τέσσερις. Και τι γίνεται με τόσα άτομα; Μα φυσικά μια ολόκληρη οικογένεια.

Η Μαργαρίτα είχε μια ακόμα αδελφή, τη Γαριφαλιά, που ήταν δύο χρόνια μικρότερή της. Η οικογένειά της έδειχνε την αγάπη και τη στοργή της και με το παραπάνω για τις δύο αδελφές, αφού η μητέρα της ήταν υπερπροστατευτική σε βαθμό που κανείς θα έλεγε πως έφτανε στα όρια της τρέλας. Για να πάνε στο σχολείο ήταν αναγκασμένες να ξυπνούν από τα ξημερώματα και να φορούν ελαστικές επιγονατίδες και ζεστά ρούχα. Τα μαλλιά τους ήταν  πιασμένα στην εντέλεια για να μην κολλήσουν ψείρες, είχαν ειδικά φαγητοδοχεία, παγουρίνα και πάει λέγοντας, ενώ με την επιστροφή τους έπρεπε να περάσουν από τον κλίβανο αν αυτό ήταν εφικτό.

Είχε μάθει σ' αυτήν την καθημερινότητα και ακολουθούσε πιστά τους κανόνες μες στο σπίτι, έξω από αυτό όμως είχε μια προσωπικότητα αλλοπρόσαλλη θα έλεγε κανείς. Πάλευε με το καθήκον, που η μητέρα τής έμαθε, και με τις επιθυμίες της, και αυτό την έκανε ήρεμη αλλά και ευέξαπτη. Είχε καλή συμπεριφορά αλλά μέσα σε μια στιγμή έμοιαζε με αλήτισσα. Ήταν γεμάτη αντιθέσεις, παλεύοντας ανάμεσα στο ηθικό και στο ανήθικο.

Το σχολείο όμως έγινε η αφορμή να γνωρίσει τον Λεωνίδα Μακρυμάλλη, ήταν αυτός που αναγκαστικά ο εκάστοτε δάσκαλος τής τον φόρτωνε καθώς ήταν το πειραχτήρι της τάξης αλλά με τη Μαργαρίτα ήταν ήρεμος, αν και εκείνη πίστευε πως αυτή του η ηρεμία οφειλόταν στο ότι  εκείνη πάντα διάλεγε το πρώτο θρανίο.

Ο Λέων όπως τον φώναζαν, είχε πάθος με τα ξανθά, πυκνά και φουντωτά μαλλιά του και του άρεσε να ασχολείται ώρες ατελείωτες με τα μαλλιά της παρέας, δημιουργώντας στο κεφάλι τους κομψοτεχνήματα κομμωτικής χωρίς να έχει καμία απολύτως γνώση. Έμοιαζε με ένα πολύ περήφανο λιοντάρι που έπαιζε αλλά ταυτόχρονα ήταν και σοβαρός, αρχοντικός και πάνω απ' όλα υπερήφανος, και αν εκείνος πίστευε πως έκανε κάποιο λάθος ή είχε δίκιο κανείς δεν του άλλαζε γνώμη, ούτε καν ο Θεός ο ίδιος. Ήταν ανοιχτοχέρης, καθώς κάθε εβδομάδα της έκανε δώρο ένα καινούριο μολύβι, μα και η Ρίτα ήταν εκείνη που του έδειχνε τις σημειώσεις όταν αυτός κοιμόταν την ώρα του μαθήματος και τις λύσεις των προβλημάτων στα μαθηματικά και των ασκήσεων στο μάθημα της νεοελληνικής γλώσσας όταν εκείνος βαριόταν να διαβάσει ή δεν καταλάβαινε τίποτα από την παράδοση του μαθήματος. Και η αλήθεια ήταν πως το μολύβι ήταν η πληρωμή της που ανεχόταν τα πειράγματά του δίχως να τον καρφώνει ή να αποκαλύπτει τις κινήσεις του στον δάσκαλο. Ήταν ο πιο καλός της φίλος και ο προστάτης της, αφού στο διάλειμμα έμπαινε μπροστά για να μην τη ρίξουν κάτω τα μεγαλύτερα παιδιά, με αποτέλεσμα να γυρίσει στο σπίτι με σχισμένα ρούχα και να την τιμωρήσει η μαμά της.