Hani derler ya dertler geldi mi üst üste gelir diye benim de aynen öyle olmuştu. Annem ile babam boşanmış annemle yalnız kalmıştık. Bu zor dönemde annemle birbirimizden destek almış, beraber dertleşmiş, beraber ağlamış, beraber gülmüştük. Bunun üstüne bir de anneannem kalp krizi geçirerek vefat etmiş annem ikinci bir darbe almıştı. Benim içinse ayrıca artık çok bunalmıştım. Neden bu kadar zordu hayat? Peki artık neden en ufak bir sorun karşısında bile yenik düşüyordum? Neden mutlu olamıyordum? Suçum neydi ki benim? Kimsenin umurunda olmayan, kandırılan, kullanılan, sağdan sola fırlatılan bir çöptüm ben... Artık yoruldum... Çabaladıkça dibe batmaktan... Savaştıkça kaybetmekten... Ümitlendikçe paramparça olmaktan gerçekten yoruldum... Her şeyden yoruldum... Sıfırdan başlamak istiyorum her şeye... Sanki bunlar hiç yaşanmamış gibi... Hayatta hep mutluymuşum gibi...
Çok mu şey istiyordum ben? İnsan gibi davransaydınız bana... Ben size ne yaptım ki? Sevmekten... Çok sevmekten mi oldu tüm bunlar? O olmadan nefes alamıyor mıydım sanki? Önceden o mu vardı? Peki madem o benim nefesim gibiydi o zaman neden şimdi yaşıyordum? Hiçbir vasıfı olmayan sıradan bir balçık parçasına neden bu kadar bağlanmıştım? Yandığım tek şey bundan bir ay önceki salak halim. Keşke... Keşke o zamana dönseydim de kendime bir tokat atsaydım... Sıradan bir okulda sıradan arkadaşlarla sıradan bir hayat geçirebilirdim. Evet arkadaşlar... Tabi ya neydi arkadaş? Bugüne kadar tatmadığım arkadaşlık duygusu neye benziyordu? Bir insanı hiçbir kan bağın olmadan sevmek, onun yanında durmak, arka çıkmak nasıl bir şeydi acaba? Artık bu balçık çukurunda nefessiz kalmaktansa beni gökyüzündeki yıldızlar gibi özgür olabileceğim diğer yıldızları bulmaya gidecektim. Elbet bir gün ben de bulacaktım onları belki bugün, belki de kırk yıl sonra... Ama şimdi yapmam gereken ufak bir şey kalmıştı
(...)
Evet yeni hayatımın ilk günü. Yeni okul, yeni arkadaşlar... Acaba nasıl olacaktı? Ama bildiğim tek bir şey vardı, bu kararımdan asla pişman değildim... Hayat bu kadar kısayken kendinizi bu kadar saçma şeylere üzmenize ne gerek var? Nerede mutluysanız, kiminle mutluysanız orada olun...
Ve evet artık oradaydım. Yeni okulumda... Önceki okuluma göre çok daha büyüktü. Gördüğüm anda ilk günden içinde kaybolacağıma emin oldum. Sınıflar, formalar her şey çok güzeldi. Kocaman bir kütüphanesi, kimya, biyoloji laboratuvarı her şeyi vardı. Çok ama çok heyecanlıydım. Kapıdan içeri girdim ve koca okulda 11-C yi aramaya başladım. Koridorda hayretle okulu inceleyip bir yandan yürüyordum. Gerçekten bu benim için çok büyük bir başlangıçtı. Yeni okul yeni arkadaşlar, yeni ben... Önceki okulumda bana yapmadıkları kalmamıştı. Ama bunları tekrar yaşamayacaktım. Kendim olacaktım. Ben olacaktım. Sınıfımı buldum ve içeri girdim. Herkes bana hayret dolu gözlerlebakıyordu. Yeni bir öğrenci gelmesine şaşırmışlardı sanırım. Sınıftakiler etrafıma toplanmaya başladı.
''Yeni mi geldin? Adın ne? Hangi okuldan geliyorsun? Burcun ne?''
Evet o aceleyle burcumu soran bile olmuştu. artık insanları soruları arasında boğulmuş olan bana tam cevap verecekken bir soru daha soruyorlardı.
- Tamam arkadaşlar. Imm... Ben Işıl. Evet yeni geldim. Okulumu hiç söylemeyeyim mazallah yanlışıkla falan gidersiniz
- Küçük bir kahkaha uğultusu oldu ardından benim biraz utandığımı anladılar ve soruları azaltıp kendilerini tanıttılar ve hoşgeldin diyerek etrafımdan yavaş yavaş uzaklaştılar.
-Burası boş istiyorsan gelebilirsin yanıma. Ben Çınar.
Kumral saçlı, temiz yüzlü, yeşil gözlü ve uzaktan kibar ve ağırbaşlı olduğu belli olan çocuğun yanına oturdum. bir süre sessiz oturduktan sonra sanırım en sonunda sessizliği bozmak istedi ve:
- Seni bizim ekiple tanıştırayım.
Arkasına döndü ve tek tek tanıtmaya başladı.
-Bak bu Arda. Kıyafetlerinden ve saçından da anlayacağın üzere kendisi deli dolu biridir. Fazla enerjiktir. O soğuk espirileri çift ipliğine bir hayli işlemiş bir halde o yüzden sabretmekten başka yapabileceğin birşey yok.
