Siyah Bulut

O Kimdi?

Kadının kanaması yavaşladı. Kediler çok becerikliydi. Onlar benim iyilik perilerimdi. O kadınsa...
Gerçekten o kadın kimdi? Bir bakınca onun bana ilk defa o odada tanıştığım kadını andırdı. Canım sıkıldı. Kimdi bu kadın? Yine bana annem olduğunu mu söyleyecekti? Kimse kimdi bu beni ilgilendirmezdi. Ama nedense ona karşı bir yakınlık duyuyordum. Benimle bir bağı var mıydı acaba? Ya da bu sorulara cevap verebilecek miydi?
Kadın yavaşça gözlerini açtı. Ve yüzünde bir gülümseme belirdi. Ve bana hiçbir şey demeden ayağa kalktı. Yalnızca bir şeyler mırıldandı. Damla diye bana seslendi bense sert davrandım.
- Bu ne şimdi? Yine aynı senaryo mu? Siz kimsiniz ya benden ne istiyorsunuz?
diye bağırdım. Kadın şaşkın bir halde bana bakmaya devam ediyordu. Bu arada uzun tünelden yankılanan annemin sesi duyuldu. Yani üvey annemin. Ama o bana anne gibi davranan tek insandı. Annem koridordan
-Damla kızım sen misin? Oraya mı girdin yine? Küçükken çok severdin orayı. diyordu. Bir an içim ürperdi. Bu kadınla beni görürse annem ne düşünürdü acaba?
Kendi kendimi susturdum ve sakin olmaya çalışarak anneme cevap verdim:
- Evet anne benim. Burayı çok özlemişim.
demek zorunda kaldım. Kadınsa sessiz kalamayarak
- Aşağıya gelebilir misiniz, sizinle konuşmam lazım dedi.
Ben o an içimden şimdi bittin Damla diyordum...

Annemin sürtünme sesleri geldi. Bana yada bize
- Burası çok dar!
Diye bağırdı. Ama yavaş yavaş gelmeye devam etti. Annemin en güzel yanı umudunu benim tersime hiç kaybetmemesiydi. Kadını görünce annem şok oldu. Hemen boynuna atladı ve gözyaşlarına boğuldu. Gizemli kadın da ağlamaya başladı. Daha fazla ağlamaya dayanamayacaktım. Bir iç çekerek sürünmeye başladım. Odama doğru ilerledim. Yatağıma çıkıp bekledim, bekledim, bekledim...

Sonunda annem ve o kadın gelebildiler. İkisi de çok mutluydu. Gereksiz bir sevinç yaşıyorlardı. Bilmiyorum, belki de olay sandığım kadar kolay değildi. Ortada garip bir şeyler dönüyordu ama, sözümü tutup bunları beynimden atacaktım. Merak artık olmamalıydı.