Hayat oldukça hızlı, herkes bir yerlere yetişmeye çalışıyor ve kimse bir an için durup soluklanmıyor.
Bunu daima saçma buldum, bize verilen ortalama 75 yıl varken, 75 tane 365 gün ve 6 saat varken sürekli vaktimiz olmadığından yakınıyoruz.
Şimdi çocuklar bile bir yerlere yetişmeye çalışıyor. Küçükler anneleri ve babaları işe gitsin diye yuvalara koşturuyor, biraz daha büyük olanlar yıllar sonra istemeyecekleri bir işte çalışabilmek için okullara, dershanelere ve başka saçma yerlere yetişmeye çalışıyor. Biz küçükken böyle değildi. Bilirsiniz, hani filmlerde geçen bir çocukluğum olmuştu. Bir ağaç evim, sevdiğim bir büyük babam ve hayali bir uzay mekiğim vardı.
Ve tabii Josh.
Josh harika bir arkadaştı, hatta arkadaştan da fazlasıydı.
Hayır, kardeş falan değildi. O benim için daha farklı bir yerdeydi.
Hey, aranızda homofobik ya da bu tür şeylerden hoşlanmayan varsa nazikça gitmesini rica ediyorum, çünkü yıllardır bu tür insanlarla uğraşıyorum ve kendi hikâyemde bana müdahale edecek birilerine gerçekten gerek yok.
Bu açıklama iyi oldu mu Nico? Bence de oldu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
stressed out//joshler
Humor"Herkes bunun sıradan bir hikâye olmasını bekliyordu, ama değildi. Hadi ama! Bu benim hikâyem, yani normal olup olmayacağına ben karar veririm, değil mi?" 25.07.20 #3. joshler 01.08.20
