Just to hide the truth |𝐋𝐞𝐯𝐢𝐭𝐬𝐤𝐲 𝐋𝐞𝐠𝐚𝐜𝐲 #1|

Chapter 3

“Wake up, Hon...” My husband's voice was enough to make my world complete not now. I think I'm not in the mood.

Naging ako ng pasado alas kwatro kaninang madaling araw kanina and guess what, nagugutom ako but then hindi ako nakakain ng lansones  kanina. Ginising ko pa si Gregor but he keeps on complain na maaga pa at hindi pa bukas ang palengke. Whether I keep on insisting na meron, he left me Para matulog. I'm not at him but I guessed, I really did.

For no reason, naiirita ako sa kanya.

“Come on, hon. We had to be in my parents house before 8 o'clock.” mabilis kong minulat ang mata ko. Na pabalik was narin ako ng tayo ng maalala kong ngayon yung araw na ito makakasama ko yung Levitsky Clan. We've been married for 5 months but noong isang araw lang niya nabanggit na inimbitahan kami ng family nya na maglunch kasama ang Levitsky clan.

‘6:30 am’ the clock's said. Tatayo na sana ako ng bigla akong nakaramdam ng pagkahilo. Nahanap ko ang sarili kong dumuduwal sa sink ng CR.

Marahang hinaplos ni Gregor ang likod ko. Wala sa sariling napahamak ako sa tiyan ko at napakapit sa kanya.

“Are you ok?” binuhat ako ni Gregor pabalik sa kama.

“I-i am.” sagot ko, ayokong sabihin na hindi ok ang kalagayan ko noong nitong nakaraang mga linggo dahil ayokong mag-alala siya.

“I'm gonna go tell them na I-cancel Yung breakfast, we're going to the hospital—”

I cut him off “No please, Gregor. See? I'm ok...”

“But I need you to get to the hospital, and you're not ok.” Malamig na pagkakasabi nito. Napahinto ako, pinapanood ang reaksyon sa mga mata niya.

“Fine but...” I mumbled softly. “After breakfast with your family...”

Buntong hininga lang ang sinagot nito bago tumayo.

He took care of me. Maingat ang kinikilos niya habang inaalagaan ako bago kami makarating sa mansion nila. It was so big like a castle. Makaluma na rin ang disenyo pero hindi parin nawawala ang ganda nito. Pagpasok na pagpasok palang namin ay sinalubong na agad ako ng naglalakihang mga chandeliers.

“Did you grew up here?” tanong ko kay Gregor habang patuloy na nagpalinga-linga sa buong mansion.

“I did...” walang ganang sagot niya ngunit hindi ko na pinansin 'yon.

“How was your life here?” kyuryosong tanong ko. Mabilis akong lumapit patungo sa kanya.

“Unimaginable...” sa pangalawang pagkakataon ay sumagot ito na parang wala lang ako sa kanya. Umiwas lang ako ng tingin ngunit humawak ako sa braso niya.

“Can we live here?” napahinto din ako ng bigla itong tumigil sa paglalakad. Tumingin ako sa kanya, binabasa ang kilos at inaantay ang sagot niya.

“Can you shut up?!” Sigaw nito, unti unting nahulog ang kamay kong nakakapit sa kanya. I thought he was going to say sorry but he looks away and continue walking... Away.

Mabilis kong pinunasan ang luha ko. Sa una mabagal akong naglakad. I was wishing na lilingon ito, hihinto at aabutin ang kamay ko. But he never did, lakad takbo na ang ginawa ko para mahabol siya.

“Welcome to the clan, Chantria.” Bati sakin ng nagpakilalang pinuno. Hinanap ng mata ko si Gregor, abala ito habang tinitipa ang kanyang cellphone. Gusto ko na itong puntahan, tignan kung sino ang kausap niya ngunit pambabastos naman ang gagawin ko sa harap ng kanilang pinuno.

Na tahimik ang lahat ng maupo kami sa malaking lamesa na sa tantya ko ay bente kwatro ang makakaupo. Isa-isa ko itong tingnan kagaya ng ginawa ng pinuno. Napansin ko walang nakaupo sa katabing upuan ni Gregor.

“Look who's not here“”...” pasimula ng kung sino, sandaling napukaw sa kana ang atensyon ng lahat.

“Shut up, Rovan!” nagbabantang giit ni Gregor. Kanina pa ako naninibago sa ikinikilos niya.

“So, Aganeese already breaks your heart?” nakangising Sabi ni Rovan.

Naguguluhan akong nilingon si Gregor. Doon ko lang napagtantong nakakuyom na ang kama nito habang hawak ang maliit na kutsilyo. Hindi  ko na kilala ang Gregor na kasama ko ngayon.

“Hindi mo kilala ang mga Levitsky.”

Muling nanumbalik sa akin ang mga sinabi ni Tatay, totoo ngang wala akong kilala ni isa sa mga ito. ‘At  kung meron man... Bakit parang hindi kita kilala Gregor?’

“Tumigil kayong dalawa.” natigilan ako ng marinig ang pnuno. Nagdala ng Kilabot ang boses nito na puno ng awtoridad sa sistema ko.

“Paumanhin, Chantria...” Saad ng pinuno, umiling ako at iwinagayway ang mga kamay ko.

“A-ayos lang po.”Pautal-utal na sagot ko. Dumating na rin ang pagkain kaya doon na itinuon ng lahat ang kanilang atensyon.

Tahimik at tanging ingay ng mga kutsarang tumatapik sa plato.

We went back to the city and as for the plan. Dinala ako ni Gregor sa ospital but he ended up leaving me alone. He said na may pupuntahan daw siyang importanteng tao, hindi narin talaga siya mapakali pagkatapos naming kumain sa mansyon.

I've told him na iwan nalang ako sa bahay but he ended up saying. “You can't be there.”

I really don't know why is that but katulad ng mga nangyari kanina.
Hinayaan ko nalang.

I was in the front of an oby Whelen— An old acquaintance from high school and we are currently chitchatting.

“So how was your life after getting married?” excited na tanong niya.

Actually, I don't know how to answer her question. Maski ako nalilito kung ano bang dapat i sagot ko. Masaya ba? Malungkot? O nakakapagtaka?

“M-masaya...” mahinang sagot ko. Pinakatitigan muna ako nito bago tuluyang abutin ang kamay ko.

“It's ok... How about— are you! What!” sigaw nito na halos ika-bingi ko. Tumatabingi na ang aking ulo habang nag aantay ng sagot niya, bigla nalang kasing kung ano ang kinuha niya sa kanyang bag.

“Try this...” nakangiti ng giit niya habang inaabot ang maliit na pregnancy test kit.

“Huh?” nakangangang tanong ko. Anong gagawin ko sa bagay na ito.

“Just try it...”

I ended up sitting and waiting for a result in a small cubicle and I also set a timer on my phone Para lang anatyin ang resulta.

3...

2..

1

“It's Positive...”