Just to hide the truth |𝐋𝐞𝐯𝐢𝐭𝐬𝐤𝐲 𝐋𝐞𝐠𝐚𝐜𝐲 #1|

Chapter 4

I got the news that I didn't even wish for...
And God knows how happy I am to receive such a blessing.

Whelen checked me up. I've been pregnant for two months. Akala ko hindi ako agad mabubuntis but in the end I did kahit pa dalawang beses pa lang namin ginawa ang bagay na 'yon ni Gregor.

“So, Paano mo sasabihin sa asawa mo?” hindi ko maipaliwanag na tanong ni Whelen. Mas excited pa ito sa akin. Kanina paglabas ko ng CR, agad na akong sinalubong at nag Tatalon naman ng malamang positive yung result.

“I don't... Maybe I'll prepare for his breakfast tomorrow and put the PT there. Gusto ko rin naman makita ang reaksyon niya.” I shyly said. Maybe I sound dreamy while imagining his reaction. Hindi na talaga ako makapaghintay sa magiging reaksyon.

I was sitting on a couch. Pinapanood ang pag-ikot ng mga kamay ng orasan. It past 10 pm and yet I heard no knews about him.

“Why don't you call your husband?” tanong ni Whelen. Nakaupo ito sa desk niya, kanina matapos ang kwentuhan namin ay nagpaka busy siya sa pagchecheck ng files ng mga pasyente niya. She wants to make sure na walang naka-schedule na pasyente sa date niya kasama ang nobyo.

“He's not answering...” malungkot na sabi ko. Yumuko at bumuntong hininga. I've been calling him for a quite a while now. Hindi ko alam kung nakailang Missed call na ba ako. Kanina pa ako check ng check ng phone ko while watching TV.

“Why don't you try calling your husband's friends, maybe they'll know.” aniya pa. Pinanood kong nagkibit balikat nito bago muling ituon ang pansin sa ginagawa. Pasimple akong nagtipa sa cellphone ko, umaasang may na save akong numero ni Fhelmine.

“Hey? Mrs. Levitsky?” bungad nito. He was my husband's secretary and also a Close Friend. Medyo na ilayo ko pa yung phone dahil sa ingay na nanggagaling sa kabilang linya.

“K-kasama mo ba si G-gregor?” Kinakabahan tanong ko.

“I'm sorry Mrs. Levitsky but, he's not with me right now.” paumanhin niya. I sighed. “Bu dumaan siya sa Company, then ang sabi niya ay uuwi siya.” dagdag nito. Kahit papaano ay kumalma ako.

“Thanks...” binaba ko ang tawag. Dali dali ko ring kinuha yung bag ko.

“Where are you going?” puno ng pag-aalala ang tono ni Whelen. Nakatayo ito at nalilito ng tumingin sakin.

“I'm going home, sabi ng secretary niya ay umuwi na daw si Gregor.” paliwanag ko. Akmang tutungo na ako ng pinto ng hawakan ni Whelen ang braso ko.

“Wait— Ihahatid na kita, you're pregnant and tapos na din yung shift ko. Hindi safe na mag-commute ka.” seryosong giit nito.

I tried calling him nonstop while Whelen and I, we're on the way of the village. Sumuko na rin yung Phone ko dahil 3% na lang ito.

Habang kumakaway sa papalayo ng sasakyan ni Whelen ay dumadagundong sa bilis ng tibok ang puso ko. Kanina ko pa kinakalma ang aking sarili dahil may kung anong bagay ang nagsasabi na may mali dito.

Pipihitin ko na sana yung susi nang mapansin ko nakaamang nakabukas ang pinto, hindi rin ito naka-lock. ‘May mali bang nangyari dito?’

Sa bawat hakbang na ginagawa ko ay siya namang unti-unting dala ng kilabot. Kahit saan ako lumingon ay maraming kalat. Bukod sa may ibang sapatos sa pinto ng bahay, may mga nagkalat na mga damit sa sofa.

Marahan kong tinulak ang pinto ng kwarto ni Gregor. Impit sigaw ang nagawa ko sa bagay na di ko inaasahang makikita ko.

Nakahiga si Gregor, may nakaibabaw na babae sa kanya at pareho silang hubo't hubad sa harapan ko.

“Can i ask you something, Mr. Levitsky?” maharot na sabi ng babae.
“Do you love your wife?” natigilan ako sa tanong na yon. ‘Gusto kong sabihin na mahal moko, Gregor. Dahil handa akong patawarin ka... Just say You love me.’

“No...” Malamig na tugon niya. “I don't think I love her... Neither do I did.” dagdag pa nito. Nagsimulang umagos ang mga luhang nagkukumahog lumabas sa mata ko. “I lied to her... Sinasabi kong mahal ko siya but in the end hindi naman talaga. She was too fool when she accepted those words like it came from the bottom of my heart. ” he chuckled.

After hearing those answer. Natagpuan ko na nang yung sarili ko na walang buhay habang naglalakad patungo sa bahay nami—niya. ‘Pati ba yung kasal namin? Palabas lang?’ humahagulgol parin ako habang tinatanong yun sa sarili ko. ‘Siguro Oo, hindi niya ako mahal, diba? Hindi niya ako minahal. Ang tanga ko lang talaga na paniwalaan siya. Ang tanga ko para ibigay yung sarili ko, ang tanga ko para sirain ang pamilya ko para sa kanya at ang tanga ko... Dahil kaya ko Paring sabihin na mahal na mahal ko parin siya kahit pawang pantasya ko lang lahat.’

Sa mga nakita at narinig ko... Durog na Durog na ako.
Ang daming tanong sa isip ko.

‘Nagagawa ko parin sabihin na mahal ko si Gregor kahit hindi naman siya ganon...’

‘Napakatanga ko...’ natawa nalang ako sa aking sarili. Ang saya palang isipin na napakatanga ko, kahit masakit...

My smile quickly faded at napahamak ako sa tiyan ko ng maramdaman ko yung mainit na likidong umaagos pababa sa kaliwang binti ko.

“Ahh!” tanging sigaw ko... Napakapit nalang ako sa poste.

Ilang beses akong humingi ng tulong sa mga oras na 'yon.

Ang huli ko nalang naalala... Nagdidilim na ang paningin ko.