Just to hide the truth |𝐋𝐞𝐯𝐢𝐭𝐬𝐤𝐲 𝐋𝐞𝐠𝐚𝐜𝐲 #1|

Chapter 5

Music: Changes (xxxtension)
“Ma'am, andito na po yung pagkain niyo.” Saad ng isang nurse habang inaayos yung hospital bed ko. Nilagay niya'y lang yung lamesa at ibinaba don yung pagkain.

“Ayaw kong kumain.” walang emosyon sabi ko.

“Pero—”

“Ang sabi ko ko ayaw kong kumain! Hindi kaba nakakaintindi?!” singhal ko at mabilis na tinabig ang pagkain sa harap ko.

Bumuntong hininga lang yung nurse at naglakad patungong pinto. Yumuko muna ito bago muling magsalita. “Babalik po ako dito Ma'am, magtatawag lang po ako ng janitor at kukuha ulit ng makakain niyo.”

Nanunuya ko itong tiningnan bago umiwas ng tingin. ‘Gusto ko lang mapag-isa...’ 

Nakatulala akong tumungo sa bintana ng hospital. Umuulan pala ngayong araw. Ilang buwan na rin akong nakaratay sa ospital na'to. Dalawang buwan magmula ng nangyari ang insidenteng 'yon... Mas gusto ko nalang na huwag ng sinagan ng araw.

Napahawak ako sa tiyan ko. ‘Patawad anak, sira na ang pamilya mo—natin...’

Umiiyak ako habang inaalala yung mga bagay na nakita at narinig ko. Yung mga sinabi niya. ‘Ewan ko ngunit para bang ang hirap tanggapin, para bang gusto ko na lang paniwalaan na hindi totoo lahat ng mga sinabi niya.’

Mayamaya pa ay pumasok ang isang janitor. Lagi ko itong nakakasama dito. Sa unang tingin ay inakala kong lalaki ito dahil sa maikling buhok nito ngunit habang tumatagal alam kong babae ito.

“Nagsayang ka nanaman ng pagkain.” sermon nito at mahinang napahagikgik ito. Nangunot ang noo ko sa kanyang sinabi. Oo, medyo na-offend ako ngunit namamangha lang din akong kinausap niya ako.

“Pasensya na...” I mumbled. Napayuko nalang ako sa hiya. Tama nga siya, araw araw nalang akong nasasayang ng pagkain. Magmula ng ma-confine kasi ako dito sa hospital... Nagiging habit ko na ang bagay na'yon.

“Bakit ka nga pala nandito?” takdang tanong niya habang minamop yung  sabaw ng ginataan.

“Obvious ba? Nagpapagaling ako...” sarcasm are visible to my words. It was an obvious answer. 'Yon naman talaga ang ginagawa ng mga nakaratay dito sa hospital.

Pansin ko ang pasmple nitong pagngisi at matunog na ‘Tsk’ na naging dahilan upang naiinsulto ako.

“Nagpapagaling saan?” makahulugang tanong nito bago ibinaba ang mop at lumapit sa akin.

Sandali akong napaisip sa sinabi nito. ‘Saan ka nga ba nagpapagaling? Chant?’

“Pwede mo naman akong sabihin kung may problema ka. Alam ko nama yang nararamdaman mo ay hindi nagagamot nitong hospital.” puno ng sinseridad na sabi nito. Hindi ko na namalayan na umiiyak na ako.

‘Siguro nga kailangan ko ng kausap... Kailangan kong ilabas itong nararamdaman ko.’

“I'm pregnant.” hanggang ngayon ay umiiyak ako habang kinukwento parin sa kanya lahat ng nangyari sakin. Kanina lang ako yung humagulgol ngayon ay sinasabayan niya na ako. Para bang pareho kaming may pinagdaanan kaya naiintindihan niya ako.

“But my husband...” pilit ko paring pinapatahan ang aking sarili. “H-he d-didn't love m-me” hirap na hirap at namimiyok na sabi ko.

‘Ang hirap talagang ilabis din sa bibig ko yung mga sinabi ni Gregor, di ko siguro kailan lamang masasabing matatanggap ko.’

“Ang s-sakit parin n-nung mga s-in-nabi n-niya. ” humihikbing Saad ko. Nakayakap ako sa kanya habang marahang hinahagod ang likod ko.

“My fiance hate me too...” bulong nito.

“Mayaman ka pala...” i mumbled and I heard her chuckled. “Bakit ka nag janitress?” nagtataka ng tanong ko dito. Mabilis nawala yung masigla niyang mukha. Magsasalita pa lamang ito ng bumukas ang pinto ng kwarto ko.

“Yvariel, hinahanap ka ni dok.” Saad noong Nurse kanina. Agad na lumapit si Yvariel— yun pala yung pangalan niya.

“Wait!” pagpigil I ko dito. Mabilis akong lumapit sa kanya at inilahad ang aking kamay.

“Chantria Kyle Madrigal, just call me Chant.” binigyan ko ito ng maliit na ngiti matapos niyang tanggapin ang kamay ko.

“Yvariel Fatima Villarez.” pagpapakilala niya at pagkatapos no'n ay pinapanood ko siyang palayo habang muling inaalala na mag-isa nanaman ako sa kwarto.

Muling inihanda ng nurse ung panibagong potahe kinabukasan. Sa pagkakataong din 'yong ay hindi ko na inisip pang itapon pa yung pagkain.

“Can you ask Yvariel to come here.” I demanded. Malumanay lang 'yon kaya napansin ko ang pagbabago ng ekspresyon ng mukha niya, nagulat at nalilito.

Siguro dahil hindi ko siya sinisigawan ngayong araw.

Ngumiti lang ito at pinapanood ko lang itong lumabas. Nanatili akong nakatingin sa bintana, umuulan nanaman. ‘Siguro nga wala pa 'yong panahon upang sumikat yung araw. Sana pagdating ng panahon na 'yon. Masaya na ako at nakalimutan ko na lahat ng bagay na patungkol sa kanya.’

Malalim ang iniisip ko ng bumukas ang pinto kaya natuon ang atensyon ko. I thought it was Yvariel but I was wrong. I was stunned and scared as he slowly walk towards me.

“G-gregor.” mahinang bigkas ko. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko. Gusto ko siyang sumbatan, sigawan at sabihing hindi ko siya kailangan. Gusto kong humingi sa ng tawad. I want him to say that he was wrong, and that he regret everything ngunit wala na lang ang mabagal na 'yon sa nakikita ko sa mga mata niya.

The cold stares into his eyes was delivering a shiver into my body. Alam ko na sa pagkakataong ito, hindi ako aasa sa posible dahil alam kong may nag-iba.

“Come with me!” sigaw nito at hinigit ang kamay ko. Napadaing narin ako sa sakit ng nararamdaman ko na matanggal ang dextrose na kamay ko.
Naiiyak na ako habang hatak-hatak niya ako habang patungo sa parking lot.

Malakas na ungol ang kumawala sa bibig ko matapos niya akong padabog na ipinasok sa loob ng sasakyan. ‘We both love to drive in this car before. Noong akala kong mahal niya ako.’

“Where do you taking me?” iritadong tanong ko. Ni hindi niya lang ako sinagot at mabilis na pinaharurot ang sasakyan. Halos naputulan ako ng hininga sa takot, nanginginig na rin yung  kamay ko at hanggang ngayon ramdam ko ang kirot nang pagtanggal ng dextrose.

“Gregor!” sigaw ko ng halos mabunggo na kami sa pa U-turn na truck.

“Are you planning to kill us both?!” I almost spat at him. Hanggang ngayon kasi ay naghahabol pa rin ako ng hininga.

“Kung gusto mong mawala ako sa buhay mo! Wag mong piliin yung ganto!” naiiyak na sabi ko.

“I'm sorry, I was just mad.” aniya... Mabilis nitong tinanggal ang pagkakahawak sa manibela at saktong yayakapin ako ng pinigilan ko ito.

“Stop with your act Gregor, I know you don't love me.” sampal ko sa katotohanan. ‘Nasasaktan mo lang ako sa pagkukunwari mo... Masakit na.’