Just to hide the truth |𝐋𝐞𝐯𝐢𝐭𝐬𝐤𝐲 𝐋𝐞𝐠𝐚𝐜𝐲 #1|

Chapter 6

“Why did you take me home? Have you ever loved me?”

I didn't know when or did I even ask those questions but I hope I didn't.

I woke up in the middle of the night. I collapsed. That's all I can remember.

Nagising nalang ako sa pamilyar na kwarto, madilim at tanging ingay lang ng kuliglig sa bukas ng bintana ang tanging maririnig.

Napatingin ako sa kamay ko. Nakabandage na ito, at mukhang na gamot. Nagpalinga-linga lang ako. ‘Tama nga ako... Ito yung kwarto namin noon.’

“You're awake.” Malamig na giit ni Gregor. Umiiwas lang ako ng tingin. Ayoko munang makita siya pero napakaimposible naman ng bagay na 'yon.

“Bakit mo ako dinala dito Gregor?” nagtatakang tanong ko. I tried to look calm, I tried so hard Para makita niyang malakas ako. Gumawi nalang ako sa kaliwa ko ng maramdaman kung na mamasa na yung mga mata ko.

“We're still married...”  aniya. ‘I already know that... But why?’

“And you still have your mistress,” Malamig na tugon. “Nakakatawa lang kasi...” sa pagkakataong ito, muli akong tumingin kay Gregor. Wala na rin sigurong pakialam kahit pa makita niya akong mahina— he knows me too well. “Nakakayang mong sabihin were still married. Ano ba talaga ako sayo? Huh? Gregor?”

“We're still married but you'll continue to live as my mistress maid!” he exclaimed. Bago ko pa malaman ang magiging reaksyon ko. Natagpuan ko nalang yung sarili kong nasa tapat ni Gregor. He clench his jaw while looking at me... Mad. ‘What have I've done?’

“You still have some guts, Bitch.” i looked away from him. Hindi ako nag-expect na maririnig ko yung mga salitang yun kay Gregor. His words made me feel empty, like I was never been wanted. It's so clear that he didn't loved me.

“Yeah, I did Gregor. So, Anong gagawin mo ngayon? Why don't you just leave the hell out of me and live your life as if I didn't exist? Why did you even marry me?” Nalilito ng tanong ko. All I want is an answer. I just can't get things done. Pagod na pagod na kasi akong mag-isip ng dahilan kung bakit naging ganito bigla.

“You will not eating anything this whole week.” He swear. He leaves me looking so helpless. Napaupo nalang ako at napayakap sa tuhod ko, at do'n nagsimulang humagulgol.

‘Hindi ko na kilala yung Gregor na minahal ko. I don't even know kung totoo pa ba yung Gregor na 'yon. But I'm hoping na makikita ko ulit yung Gregor na'yon. I'm still hoping...’

I woke up at the Sunray crossing my window. The light are reflecting to the whole room. I'll start this day with another pain. Sana nga lang ang mangyayari ngayong araw ay hindi ganun kalala.

Napahawak ako sa tiyan ko ng makaramdam ako ng gutom. Ayos lang sana sa akin kung ako lang yung mag-iisang magugutom, pero kung kaming dalawa ng anak ko. I really don't know what to do.

Naglakad ako papuntang bathroom and stared at my whole reflection. It's been a while, magmula noong hula kong makita yung sarili  sa salamin. Pilit ngiti ang ginawa ko habang pinagmamasdan ang pagbabago sa katawan ko. A lot of changes, I guess?

Mas lalong lumiit yung katawan ko, yung baby bump ko ay hindi naman masyadong halata. Yung mukha ko, sobrang putla, nakikita narin yung cheekbones ko.

I sighed and I leave the room. I roamed my eyes on our od house. Wala paring pinagbago.

Nagtungo ako sa kusina at nagsimulang magluto ng agahan. Gagawin ko na ang siguro bang papel ko sa buhay ni Gregor. Not as his wife but a maid.

Pagkatapos kong maghain ay uminom ako ng konting gatas. Sinawsaw ko rin yung biscuit na nakuha ko. Napapikit ako sa linamnam ng kinain ko. I haven't tasted my favorites biscuit for long. I always ate porridge in the hospital. And they also gave me a different meal but I ended up throwing those dishes.

Matapos kong kumain ay nilinis ko ang buong bahay. Napaupo nalang ako sa sofa ng mangalay ang balakang ko sa pagwawalis. Feel ko parang nabugbog rin yung katawan ko.

Napabalikwas ako ng tayo ng marinig ko ang pagbukas ng pinto. I've heard some giggles na agad kinalukot ng noo ko. Nakangiti ito habang nakatingin sa babaeng kasama niya. Para naman itong makatingin higad habang nakapalupot ang mga kamay sa bisig ni Gregor.

I met Gregor's eyes. I was pissed at the moment when I stare on a plastered smirk on his face. Pero umiwas din ako ng tingin a nagsimulang maglakad paalis. Sa unang pagkakataon ay huminto ako sa harapan nung babaeng kasama niya. Nanunuya kong tiningnan ito mula taas hanggang baba at iniwanan ng ngisi.

I ended up slamming the door on our room. Napaupo ako a napasandal sa pinto ng kwarto. ‘Things are getting on my nerves habang balewala Lang Kay Gregor na nasasaktan na ako.’

Hindi ko maitatangging mahal ko si Gregor... Mahal na mahal. ‘Kayang-kaya kong patawarin siya kung hihingi sa akin ng tawad. It doesn't matter Kung anong ginawa niya, basta ang alam ko... I was willing to forgive and forget for him.’

Napadaing ako sa pagbukas ng pinto. Hindi ko maintindihan yung sakit ng tumama yung pinto sa likod ko.

“Why are you here?” Tila nag titimping tanong ni Gregor. But in one moment, parang nakita kong nag-aalala ito Then in a second he was death glaring at me.

‘Maybe, namamalikmata lang ako.’

“You should have moved out in the lowest room.” seryosong giit niya. ‘He was referring to an old room or should I say...  Bodega.’

“You're not worth it to set your foot in this room”

I looked at his eyes, leaving no emotion before I nodded. Wala sa sariling tinalikuran ko ito at pumunta sa sinabi niyang kwarto. Marahang isara ang pinto at inilabas lahat ng nararamdaman ko.

It was a silent room, there's no light and all I could see was the pitched-black shadow around the room.

‘Why am I not even worth it?’