Harry Potter ile Hayal Et // Y/n Merope Riddle // TAMAMLANDI

Son Savaş: Kısım 1

Tekrar LUMOS/*

Y/n ve Harry başlangıç noktasının ortasına cisimlendiler. Arkadan Hogwarts Marşı çalarken Y/n ve Harry gözyaşlarına boğuluyorlardı. Dumbledore olayı anlayıp yüzünü ciddileştirdi. Ve onların yanına hızla yürümeye başladı. Bunu gören Amos Diggory de yanlarına koştu. Y/n ayağa kalktı ve Amos'a izin verdi. Dumbledore ölü bedenin yanından Harry'yi çekiştirirken gözleri doluyordu. O an Amos'un içindeki acıyı hiç kimse bilemezdi ama bu ölümün Cedric'in hatası olduğunu da sadece 3 kişi biliyordu. Y/n, Harry ve Cedric; artık bunu bilen sadece 2 kişi kalmıştı.

Cho tribünlerden Cedric'i gördü ve gözyaşlarına engel olamadı. Artık marş durmuştu. Herkes olayın farkına varmıştı. Y/n da Harry'yi sonunda geri çekti ve ona gözyaşları içinde sımsıkı sarıldı. Ama hiçbir şey göründüğü gibi değildi. İşte savaş o gün başlamıştı, İkinci Büyücülük Savaşı...

Bu hüzünlü tarihten, 24 Haziran 1995 gecesinden, yaklaşık olarak 3 yıl geçti. Tarih: 2 Mayıs 1998 ...

Hogwarts'ta ışıklar saçılırken çığlıklar ve bağrışmalar birbirini götürüyordu. Dostlar, arladaşlar, kardeşler kaybediliyordu.

Aydınlık ve Karanlık Taraf sonunda çekildiler. Birkaç saat sonra Harry, Hermione, Ron ve Y/n gözleri dolmuş bir şekilde konuşuyorlardı. Harry konuşmaya başladı.

Gitmeliyim...

Ron'un o an düşündüklerini kimse hayal edemezdi. İlk arkadaşını kaybedebilirdi. Hayatının 7 yılını ayrılmadan geçirdiği dostunu... Hermione Harry'ye koştu ve boynuna atladı.

Seninle geleceğim!

Harry bunu reddetti. Y/n ağlamadan kendini tutamıyordu. Hermione geri çekilince bu sefer Y/n kendini Harry'nin kollarına bıraktı.

Hani bi laf vardır...

Y/n hıçkırarak ağlamaktan konuşamıyordu. Herkes onu ilk kez böyle görmüştü.

"Hepimiz birimiz...

Hermione elini ağzına götürdü ve ağlaması daha da şiddetlendi.

Birimiz...

Harry tekrar Y/n'a sarıldı. Arkasından Hermione ve Ron da geldi. Y/n devam etti.

Hepimiz için" diye...

Harry bu sefer sözünü kesti ve Y/n'ın başını ellerinin arasına aldı.

Her zaman yanımdaydınız zaten. Cedric öldüğünde, bakanlıkta mücadele ederken, Sirius öldüğünde, Dumbledore öldüğünde... Asla beni yalnız bırakmadınız. Ama bu savaşı onlar ve gelecek için kazanacağız. Onlar bir hiç uğruna ölmediler. Bu yüzden sizi de kaybedemem, bu sefer tek başıma yapmak zorundayım.

Harry son bir kez Y/n'ın dudaklarına bir öpücük kondrudu ve yanlarından yavaş yavaş uzaklaştı. Y/n ve Hermione birbirlerine sarıldılar. Sonunda Ron ağlamalarını durdurdu ve onlara cesaret verip umutlandırdı.

Harry karanlık ormanın derinliklerine doğru yürüyordu. Sonunda Voldemort ve diğer ölüö yiyenlerin olduğu noktaya ulaştı. Voldemort arkasını yavaşça döndü.

"Hayatta Kalan Çocuk"... Hoşgeldin.

Bellatrix arkadan bir çığlıkla kahkaha attı.

Bakın! Bu bir tanemiz Y/n'ciğin sevgilisiii!!! Hahhaaa!

Arkadan diğer ölüm yiyenler de uğultulu bir kahkaha oluşturdular. Voldemort sinirle onları susturdu. Etrafa sessizlik çökmüştü. Asasını yavaşça ona doğrulttu ve o laneti söyledi...

AVADA KEDAVRA!

Birkaç dakika önce Hogwarts...

Şatonun etrafında hala mücadele devam ederken Y/n ve Fred yan yanaydılar. Bir ölüm yiyen sonunda ikisinden birine isabet ettirebilmişti.

Cendravero!

Y/n'ın bedeninde büyük derecede kesikli çizgiler oluşmuştu ve yere yığıldı. Fred de büyünün verdiği patlamayla onunla birlikte yere düştü. Ölüm yiyen yavaşça yaklaşıyordu. Fred kendini bıraktı, buradan kurtulamazdı. Ölüm Yiyen de Fred'in son nefesini verdirtti.

Bi süre sonra Hogwarts'taki ölüm yiyenler de karanlık ormana çekildiler. Y/n'ın sonunda öldüğünü Voldemort'a bildirdiler. Kısa bir süre içimde ormandan Voldemort'un sesi ile yeşil ışıklar yükseldi. Özellikle Hermione ve Ron ne olduğunu tahmin edebildikleri için çok kötü durumdalardı, yıkılmışlardı.