Darkness. (HarryStyles.)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8

 Η δυστυχία είναι ένα σκαλοπάτι για τον έξυπνο άνθρωπο, μια κολυμβήθρα για το χριστιανό, ένας θησαυρός για τον ικανό και μια Άβυσσος για τον αδύναμο.                                                                  Honoré de Balzac, 1799-1850, Γάλλος συγγραφέας

 Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό και ξαφνικά η γνωστή ζαλάδα επανήλθε. Το κορμί μου άρχισε να κάνει σπασμούς και ένιωσα όλο μου το σώμα να τρέμει επικίνδυνα. Το κεφάλι μου πόναγε και βούιζε από τις δυνατές και ασταμάτητες φωνές τους. Σηκώθηκα από το κρεβάτι σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να φύγω από το δωμάτιο και να πάω στον Νέιθαν. Τα μάτια μου ήταν κλειστά, και είχα σφίξει σε γροθιές τα χέρια μου σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τους επιβάλλω να σταματήσουν. Νιώθοντας ότι δεν υπήρχε καμιά άλλη διαφυγή από τον οδυνηρό πόνο, έφερα τα χέρια μου κοντά στο πρόσωπο μου, και έβγαλα μια κραυγή απελπισίας και πόνου ελπίζοντας ότι αυτό θα τα έδιωχνε.  Ήταν τόσο δυνατή η στριγκλιά, που κατάλαβα πως είχα διακόψει το ζευγάρι στο δίπλα δωμάτιο. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να κινηθώ. Ήθελα να τους μιλήσω. ''Τι θέλετε πια από έμενα; Δεν με έχετε βασανίσει αρκετά;'' Όμως τίποτα δεν έβγαινε από το στόμα μου παρά μόνο η κραυγή. Ξαφνικά οι φωνές σταμάτησαν. Τα πόδια μου με εγκατέλειψαν και ένιωσα το σώμα μου να πέφτει απαλά στο κρεβάτι οδηγώντας με στην απόλυτη νιρβάνα.

   Πλέον έβλεπα το σύνολο των μερών μου να βρίσκεται λιπόθυμο πάνω στο κρεβάτι ενώ η ψυχή μου αιωρούνταν. Άμεσα έγινε διακοπή των ψιθύρων. Μεταφέρθηκα ξαφνικά σε ένα ρεύμα που με παρέσυρε με την τεράστια ορμή του όλο και περισσότερο προς το σκοτάδι. Ήταν σαν ένας τυφώνας που σε στροβίλιζε, μόνο που εγώ ήμουν σταθερή και ακίνητη ενώ γύρω μου επικρατούσε το απόλυτο χάος. Πιο συγκεκριμένα, ένιωθα λες και ήμουν σε ένα δωμάτιο με κλειστά τα φώτα και δεν υπήρχε ούτε παράθυρο, ούτε πόρτα. Επομένως δεν μπορούσα να δραπετεύσω ή να δώ καθαρά. 

   Σε αυτό το δωμάτιο βρισκόταν μία θύελλα, στην οποία όσο παράξενο και αν ακούγεται, ήμουν εγώ μέσα. Αντί όμως να πηγαίνω κόντρα στο ρεύμα ή σύμφωνα με αυτό εγώ ήμουν σταθερή ενώ όλα γύριζαν. Στον τυφώνα εκτός από εμένα βρισκόταν και ένα πνεύμα. Μετά από τις πολυάριθμες φορές που έχω βρεθεί εδώ και υποστεί ακριβώς ότι γινόταν, αυτή την στιγμή ήξερα τι θα ακολουθούσε. Ήξερα επιπλέον ποιο ήταν αυτό το πνεύμα. Ονομαζόταν μεταφορέας, ήταν το πνεύμα που οδηγούσε τις ψυχές στην Πύλη της Αβύσσου. 

   Όπως κάθε φορά, ένιωσα τους τοίχους του δωματίου να συμπιέζονται, παγιδεύοντας με στον τυφώνα ενώ το δωμάτιο γινόταν όλο και πιο μικρό. Το πνεύμα στράφηκε προς το μέρος μου και άρχισε να κινείται προς εμένα. Δεν ήμασταν ούτε ένα μέτρο μακριά και η απόσταση μεταξύ μας ελαχιστοποιούνταν όλο και περισσότερο.