Darkness. (HarryStyles.)

KEΦΑΛΑΙΟ 9

 Ό,τι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό.

Φρήντριχ Νίτσε, 1844-1900, Γερμανός φιλόσοφος

Αποφασισμένη, βρήκα όλο το κουράγιο και το θάρρος που μπορούσα να μαζέψω εκείνη την στιγμή και σηκώθηκα από το υγρό, μαύρο έδαφος. Αμέσως αντίκρισα τον εκπρόσωπο, ο οποίος είχε ακόμα αυτό το στραβό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Έμοιαζε σαν να του προκαλούσε ευχαρίστηση το όλο γεγονός, σαν να τρεφόταν από την θλίψη και τον φόβο της ψυχής μου. 

   ''Τι ήταν αυτό; Για ποιον αναθεματισμένο λόγο έπρεπε να το δώ αυτό; Και γιατί δεν μπόρεσα να αισθανθώ τον θάνατό τους;'', είπα χρησιμοποιώντας την δυνατή και πλέον μπάσα φωνή μου, αποτέλεσμα του σοκ που είχα υποστεί και του πολύωρου κλάματος.

   ''Απάντησε μου. Γιατί μου το κάνετε αυτό; Δεν με έχετε βασανίσει αρκετά;'', φώναξα δυνατά με την λιγοστή φωνή που μου είχε απομείνει. Το πνεύμα απλά με κοίταζε, αγνοώντας το γεγονός ότι εγώ είχα καταρρεύσει διανοητικά. Θα του έβγαζα σίγουρα αυτό το γελοίο χαμόγελο από το πρόσωπο του αν είχα την δυνατότητα. ''Έπρεπε να με είχες ακούσει. Πως τολμάς να μας υποτιμάς; Είσαι ένα παιχνίδι για εμάς τίποτε άλλο. Η ψυχή σου δεν είναι ούτε στο ελάχιστο σημαντικότερη από αυτή ενός απλού θνητού. Αν ήμουν στην θέση σου θα πρόσεχα. Άλλωστε σε προειδοποίησα έτσι δεν είναι;''

  ''Απαιτώ να μάθω τι έγινε στους γονείς μου, δεν μπορείτε να μου το κρατάτε κρυφό. Εγώ από όλους τους υπόλοιπους έχω το δικαίωμα να γνωρίζω. '' είπα ελπίζοντας να φέρει αποτέλεσμα αλλά μάταια. 

  ''Δεν είσαι σε θέση να απαιτείς τίποτα από εμάς, είσαι ένα τίποτα, μια ασήμαντη. Δεν θα ανεχτούμε τις διαταγές σου μίζερο κορίτσι. Άλλωστε αυτή είναι δίκη σου δουλειά'' Είπε με επιβλητική φωνή ο εκπρόσωπος, φανερώνοντας την ενόχληση του στην αντίδραση μου. Την στιγμή που πήγα να απαντήσω ένιωσα το σώμα μου να γίνεται όλο και πιο ελαφρύ, σημάδι που δήλωνε ότι θα γυρνούσα πίσω λιαν συντόμως. Με έδιωχναν πριν καν μου δώσουν απαντήσεις!

   Ένιωσα το στομάχι μου να ανακατεύεται και αμέσως βρέθηκα στο σπίτι του Νειθαν. Για να είμαι πιο συγκεκριμένη στην αγκαλιά του, αφού ένιωσα αμέσως την ζέστη του σώματός του πάνω στο δικό μου. Ύστερα από όλα αυτά, ήταν το μόνο που χρειαζόμουν. Το μόνο μέρος στο οποίο ένιωθα ασφάλεια και οικειότητα. 

   Έμεινα στην αγκαλιά του για ένα μικρό χρονικά διάστημα, διάρκειας μερικών λεπτών και μετά άνοιξα τα μάτια μου. Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν οι πληγές στα γόνατα μου αφού είχαν σημαδέψει με κόκκινο χρώμα το σεντόνι και το παντελόνι του Νειθαν.