Darkness. (HarryStyles.)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11

Έρωτας δε θα πει να ανοίγεσαι αμέσως, να δίνεσαι, να ενώνεσαι με κάποιον άλλον. Είναι μια σπάνια ευκαιρία να ωριμάσεις, να αποκτήσεις μιαν υπόσταση δική σου, να γίνεις εσύ ένας ολόκληρος κόσμος, για χάρη κάποιου άλλου, αγαπημένου προσώπου.

Rainer Maria Rilke, 1875-1926, Τσεχο-Αυστριακός ποιητής

   Σε δύο μόλις μέρες το αυτοκίνητο μου θα βρισκόταν εδώ για αυτό και δεν χρειάζεται να υποχρεώνω πλέον τον Νέιθαν να με πηγαίνει στην δουλεία. Καιρός ήταν. Σήμερα το πρωί μπήκα ευδιάθετη στην κουζίνα και εκείνος πρόσεξε την ξαφνική αλλαγή μου. ''Βρε, βρε, γιατί τόσα κέφια;''

   ''Πληρώθηκα εχθές!'' απάντησα ενθουσιασμένη. Τα χρήματα ήταν πολλά περισσότερα από αυτά που πίστευα ότι θα έβγαζα. ''Αν θες βγαίνουμε το μεσημέρι για να φάμε. Δεν χρειάζεται να μαγειρέψεις.'' του πρότεινα. ''Πω, ρε γαμώτο, έχω μάθημα κατά τη μία. Ίσως αύριο Ιζαμπέλα μου.'' και αυτή ήταν όντως μία πληροφορία που μου είχε ξεφύγει. ''Αλλά αν θες έλα μαζί μου για τρέξιμο. Έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις τώρα το πρωί;'' είπε και πραγματικά συμφώνησα με την προσφορά του. Σήμερα ο καιρός είναι ιδανικός για τζόκινγκ στο πάρκο. Φάγαμε πρώτα μερικά κομματάκια κέικ, μόνο εγώ βασικά και μετά σηκώθηκα.

''Σε δέκα θα είμαι έτοιμη.'' είπα όση ώρα απομακρυνόμουν από εκείνον, ώσπου μπήκα στο δωμάτιο μου και έκλεισα πίσω μου την πόρτα. Κοίταξα το είδωλο μου μπροστά στον καθρέφτη και έφτιαξα στα γρήγορα μία αλογοουρά. Έβαλα την φόρμα με τα αθλητικά μου και αυτό ήταν. 

Yστερα από μία εξαντλητική ώρα τρεξίματος, από το ένα πάρκο στο άλλο, κάναμε επιτέλους ένα μεγαλύτερο διάλειμμα για να πάρουμε μία ανάσα. Κάθισα στο καφέ ξύλινο παγκάκι και ένιωσα την ευχάριστη αίσθηση του να κάθεσαι! Παρατήρησα μετά ότι ο Νειθαν είχε προτιμήσει να ανακτήσει τις δυνάμεις του παίρνοντας βαθιές ανάσες ενώ ήταν ακόμα όρθιος. Οι πνεύμονες  που γέμισαν καθαρό αέρα από το καταπράσινο περιβάλλον στο οποίο βρισκόμουν και ένιωσα ότι ήμουν έτοιμη  να συνεχίσω με τον Νειθαν. 

   ''Πού είσαι ρε;'' είπε ο Νέιθαν σε έναν που πέρασε από εκεί τρέχοντας αλλά σταμάτησε για να τον χαιρετήσει. Δίπλα του ήταν εκείνος που είχε εμφανιστεί μπροστά στην πόρτα του σπιτιού, όταν είχα πρωτοέρθει. Νομίζω Λίαμ τον λένε. Βέβαια ο Νέιθαν δεν μπήκε να στον κόπο να μου τον συστήσει. Βασικά δεν φαίνεται να συμπαθεί ο ένας τον άλλο. Περίεργο, τότε τον έψαχνε και τώρα δεν μιλάνε καν.