Darkness. (HarryStyles.)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

   Η μνήμη δεν είναι μόνο το αποτύπωμα του παρελθόντος πάνω μας. Είναι αυτό που φυλάει ό,τι είναι σημαντικό από τις πιο βαθιές ελπίδες και τους πιο τρομερούς φόβους μας.                                                                                    Rollo May, 1909-1994, Αμερικανός ψυχολόγος

Τα συναισθήματα που με κατέκλισαν την ώρα της πτήσης ήταν τόσο αντιφατικά μεταξύ τους. Ήθελα να κλάψω, να ουρλιάξω και να παραδοθώ στην δυστυχία μου. Όμως το νέο ξεκίνημα στην ζωή μου, ακόμα και αυτή η μικρή αλλαγή, το να πάω σε άλλη χώρα, αφήνοντας τα πάντα πίσω μου, είναι η φωτεινή πλευρά της ιστορίας. Εγώ τα αφήνω πίσω, εκείνα όμως θα με ακολουθούν. Θα στοιχειώνουν τα όνειρα μου και τις σκέψεις μου, ακόμα και τις εικόνες των παιδικών μου χρόνων, τις φαντασιώσεις μου. Όλοι έχουν τους δικούς τους δαίμονες στο κεφάλι τους, αυτές τις στιγμές που φοβόμασταν μικροί, τα τέρατα κάτω από το κρεβάτι ή μέσα στην ντουλάπα μας. Ήμασταν παντελώς λάθος και αφελής, τα τέρατα είναι αληθινά, απλά παίρνουν διαφορετικές μορφές. Ο διάβολος δεν είναι ένα μικρό κόκκινο τερατάκι με ουρά και κέρατα. Όχι... Μπορεί όντως να δείχνει όμορφος, καλοσυνάτος και κάλος στο εσωτερικό του, όμως αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι πως είναι άπληστος, σκοτεινός και κακόβουλος, και ας μην ξεχνάμε ότι ο διάβολος  ήταν κάποτε ένας άγγελος. Ο καλύτερος ακόλουθος του Θεού, που ήθελε περισσότερα, από ότι μπορούσε να αποκτήσει και αυτός ήταν ο λόγος της πτώσης του. Ήθελε να θεοποιηθεί σαν και Εκείνον, τόσο φθόνο και ζήλια έκρυβε μέσα του.

                                                         Flashback

   Έτρεξα αμέσως στο σπίτι του και μπήκα βιαστικά στο δωμάτιο του από την μπαλκονόπορτα χωρίς να με νοιάζει αν είναι μέσα ή όχι και αν γίνομαι αδιάκριτη. ''Είναι αλήθεια αυτό που μου είπε η Άλις; Πότε το πήρε απόφαση; Δηλαδή τώρα θα με αφήσεις για να πας στο Λονδίνο; Eίχες πει πως σε ένα χρόνο από τώρα θα έφευγες!'' φώναξα μπροστά του ενώ εκείνος έμεινε σαστισμένος  να με κοιτά να βουρκώνω και μετά να κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού του, έχοντας τα χέρια μου στο πρόσωπο μου και ξεσπώντας μπροστά του.

   ''Ηρέμησε Ιζαμπέλα. Απλά, να... με αποδέχθηκαν στο πανεπιστήμιο και μου είπαν πως θα πρέπει να φύγω άμεσα αλλιώς χάνω την υποτροφία.'' είπε και κάθισε δίπλα μου. Με ακούμπησε με τα μαλακά του χέρια και τράβηξε τα μαλλιά μου από το πρόσωπο μου ενώ αμέσως μετά μου σκούπισε τα δάκρυα. ''Ξέρεις πως δεν έχω κανέναν άλλο φίλο, μόνο εσένα Νέιθαν, τώρα τι θα κάνω; Δεν είναι ότι δεν χαίρομαι που θα πας εκεί αλλά είμαστε τόσα χρόνια μαζί, μου έχεις σταθεί και τώρα θα σε χάσω.'' του είπα αλλά συγκράτησα τα δάκρυα μου, πριν προλάβει να τρέξει ακόμα ένα. ''Το μόνο καλό που μου έχει συμβεί είναι ότι έχω εσένα για φίλο. Με έχεις βοηθήσει τόσο πολύ με όλα αυτά και...''