TAKINTI

N

Multimedya: Yine bizimkiler

Sonraki haftalar masal gibiydi. Sürekli yanıma gelmek için an kolluyor, beni sınıfa bırakıyor ve korkmadan yanımda yürüyordu. Herkese, her şeye rağmen beni sevdiğini iliklerime kadar hissediyordum. Her şeye rağmen onu sonsuz seviyordum. Onun da beni sevdiğine emindim. O kadar ki astımım yüzünden müptelası olduğu sigaradan bile uzak duruyordu. Onu her hücreme kadar sevdiğimi hissediyordum.
Sınıfın kapısına yaslanmış bir Erencan gördüğümde kıkırdadım. Sınıftakiler artık ona alışmışlardı. Okulda daha önce bir erkekle gezmemiştim. Ezik bir yapıda değildim. Hatta herkese karşı güler yüzlü olmaya çalışırdım ama Erencan'a karşı bir şeyler hissettiğim için kafamı çevirip baktığım bile olmamıştı. Derslerim iyi değildi ama sevdiğim çocuk beni seviyordu. Yanına gidip sevimli bakışlarımı yüzüne diktim.
"Bir sorun mu var sayın Yücel." çirkin burnumu parmaklarıyla sıktı. Acıyla yüzümü kırıştırırken konuştu.
"Bir daha erkelerle oturmanı istemiyorum." Eli aşağı indiğinde kızardığına emin olduğum burnumu oğuşturdum.
"Umarım sen nasıl istersen deyip geçmemi beklemiyorsundur." Kafasını salladı ve elimi kavradı.
"Tabi ki beklemiyorum ama yapmayacağını biliyorum." tabi ki yapmayacaktım çünkü o da artık etrafında dolanan kızlardan uzaklaşmıştı.
"Nasıl bu kadar eminsin?"Dedim dalga geçer ses tonuyla.
"Çünkü artık bende seni iyi tanıyorum." ve kıkırdadı.
Bahçeye çıkıp çardaklara oturduk ve bir sürü saçma şey hakkında konuştuk. Bana annesinden bahsetti ve bende ona olan aşkımdan... Her anlattığımla gözleri hayranlıkla, aşkla ve birazda korkuyla büyüyordu.
"Beni bu kadar sevdiğine inanamıyorum." kıkırdadım.
"Ben de." zilin çalmasıyla ikimizde hareketlendik ve sınıflara doğru yol aldık.
Başıma geleceklerden habersiz onunla geçtirdiğim anların hayaliyle sırama oturdum ve bin beş yüzüncü kez tekrar ettim.

Sonraki bölüm final ama kitaplar seri halinde devam edecek.