Η Πεταλούδα της Σιωπής (Το Β' μέρος Μάρτιος 2017)

Κεφάλαιο 1ο - μέρος 2ο

COPYRIGHT©2015. ALL RIGHTS RESERVED.

Την ίδια μέρα λίγο πιο πέρα σε μια άλλη καφετέρια δυο αδέρφια συναντιούνται... ο μεγάλος αδερφός... ο πιο ώριμος... ο τέλειος και ο πάντα φειδωλός με τις δηλώσεις του κάλεσε τον μικρό του αδερφό για να τον κατσαδιάσει...

“Μπορείς να μου πεις μέχρι πότε θα συνεχίζεις την άσωτη ζωή;” τον ρώτησε καθώς η υπομονή του είχε εξαντληθεί...

“Σπούδασα όπως επιθυμούσε ο πατέρας φαρμακευτική... είναι αρκετό πιστεύω... με είχε φάει η ξενιτειά τόσα χρόνια... δεν έζησα τίποτα...”

“Μάλιστα... σε καταπιέσαμε δηλαδή...” σχολίασε ειρωνικά... “Ξεχνάς πως εσύ το υποσχέθηκες στον πατέρα μας... πριν πεθάνει... κάνεις δε σε πίεσε...”

“Εντάξει ήθελα να του κάνω το χατήρι... τίποτα άλλο... ήταν και η μάνα μου που με πίεζε.... έλα στη θέση μου ρε αδερφέ... είχα άλλα όνειρα στη ζωή μου... αλλά πάντα επεμβαίνατε... πάντα... σε όλα... από τότε που ήμουν μικρός...” εξήγησε απογοητευμένος λες και η ζωή του ήταν προσχεδιασμένη από τρίτους χωρίς ο ίδιος να έχει άποψη ή επιλογή...

“Πάντα είμασταν δίπλα σου Σπύρο... πάντα... και περισσότερο ο πατέρας... και εγώ σε νοιάζομαι... μπορεί να μην μας γέννησε η ίδια μάνα αλλά ποτέ δε σου χάλασα χατήρι... πάντα σε πρόσεχα...”

“Το ξέρω πάντα θα είσαι ο απαιτητικός όμως μεγάλος αδερφός... πνίγομαι.. πως να στο πω... τόσα χρόνια τα ίδια...” τόνισε εκνευρισμένος...

“Εντάξει τότε... για πες τότε με τι θες να ασχοληθείς αφού δε σου κάνει η φαρμακευτική και η εταιρία του πατέρα;” τον ρώτησε από περιέργεια... ο χρόνος τους φυσικά πολύτιμος... είχε αρκετά ραντεβού αλλά θα έπειθε πολύ γρήγορα τον αδερφό τους για τον παραλογισμό των σπασμωδικών κινήσεων...

“Θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο... θέλω να κατέβω στην Αθήνα... να πάω σε μια σχολή...”

Ο καστανός άνδρας με τα σκούρα μεγάλα, εκφραστικά καστανά μάτια δεν άντεξε να ακούσει κάτι άλλο... νευριασμένος σηκώθηκε όρθιος... η μισή καφετέρια τον κοίταζε περίεργα... “Πάνω από το πτώμα μου... αυτό έχω να σου πω... πάω στο εργοστάσιο... κάποιος πρέπει να ασχοληθεί και με αυτό...” τόνισε ενώ τα μαγουλά του είχαν κοκκινίσει από ντροπή... Άθελα του πέταξε το ποτήρι με το νερό στο πλακάκι... αλλά συνέχισε σε μια πιο ήρεμη φάση, προσθέτοντας μια τελευταία φράση... “Σου δίνω τρεις μήνες περιθώριο να γλεντήσεις... να κάνεις ότι γουστάρεις αλλά μετά από τρεις μήνες θα έρθεις να δουλέψεις στο εργοστάσιο...” Αμέσως βγήκε από τη καφετέρια ρίχνοντας μια αγρία ματιά στην γκαρσόνα που ήταν έτοιμη να τον επιπλήξει για τη συμπεριφορά του...