"Ik ben Miley Jones, 18 jaar oud,.."
Ik kijk even om me heen de kamer rond. De mensen die naar mij luisteren staren maar een beetje uit het raam en vallen nog net niet in slaap. Ik ben dan ook de aller laatste die iets over zichzelf mag vertellen. Dat is het vervelende eraan.
"Ik houd enorm veel van schrijven, gedichten, verhalen maar ook blogs... En natuurlijk ben ik erg geinterreseert in mensen en hun gedachtes."
Dat is logisch, stomkop, denk ik kwaad tegen mezelf. Waarom doe je anders een studie psychologie? Duh!!
"Ik had thuis een hond, een dalmatier..." Zodra ik dit heb gezegd krijg ik meteen de volle aandacht van een meisje met rood haar dat vooraan de klas zit. Ze glimlacht direct naar me, alsof ik haar nieuwste vriendin heb. Dat soort mensen mag ik niet; mensen die jou alleen maar leuk vinden omdat je iets gemeen met ze hebt.
"Hij heette Spot..." Mompel ik verder. "En ik mis hem best wel, maar ja, je moet iets over hebben voor een goeie studie. Ook heb ik mijn twee aller beste vriendinnen moeten verlaten.." Ik grinnik even, want dat is helemaal niet waar. "Maar dat vonden ze zo erg, dat ze ook naar deze universiteit zijn gekomen en allebei iets anders studeren..."
Ik kan al niet meer verder praten als er door de klas opeens een ringtone schalt. Een ander meisje op de voorste rij verschiet van kleur en tast in haar zakken. Ze haalt er een ouderwetse Nokia uit en zucht dan opgelucht terwijl ze met haar hoofd knikt. Dan zie ik pas dat mijn bruine leren tas op en neer schokt. Oh, GOD!!! Het is MIJN telefoon die afgaat!
Als een gek duik ik op mijn tas af. Zonder te kijken wie het is druk ik hem snel uit.
De leraar kijkt me afkeurend aan. "Zo, zo, meisje. Was dat alles?"
Ik knik schuldig - ik wou eigenlijk nog iets vertellen over mijn beste vriendinnen Sam en Lauren - maar loop dan naar mijn plek toe. De derde rij, tweede plek van links. Ik zit naast een jongen met een gaaf kapsel en een te gekke bril op en naast een meisje met twee vlechtjes alsof ze net van de kleuterschool af komt en een of andere kleuter haar haar heeft gevlochten. Daarbij draagt ze een rood geruit tuniekje, waardoor ze erg verdacht veel op een boerenmeisje lijkt.
Ik had toch wel wat 'serieuzere' mensen verwacht op de Universiteit, al lijkt het dat ik nog steeds omringt wordt door mijn soortgenoten. Wat wilt zeggen; vreemde mensen met een obsessie voor iets. En ik wou juist een beetje een NORMAAL PERSOON worden, maar dat gaat nu waarschijnlijk niet door...
Als je je afvraagt wat mijn obsessie is, zal ik het je eerlijk vertellen.
Yoghurt.
Ja, het klinkt heel duf. Maar bedenk je toch eens; hoeveel verschillende yoghurt bestaat er wel niet op de wereld!? Je hebt yoghurt met alle smaken die je maar kan wensen, en daarbij, heb je ook nog Yoghurttaart en Yoghurtijs en binnenkort komt er vast ook een yoghurtlolly uit en misschien ontwerpen ze ook nog wel eens yoghurtpopcorn. Of yoghurtkoekjes! Want koekjes is een van mijn andere obsessie's al is die minder erg dan mijn Yoghurt-Probleem.
Mijn bijnaam was wel eens Yiley. Of Yoyoo. Nu word ik gelukkig niet meer zo genoemd. Het zou echt verschrikkelijk zijn als Sam hier, op de universiteit, keihard een keer 'Yoyoo' zou roepen. Ik zou me dubbel en dwars schamen! (Dat is toch een spreekwoord?)
Lauren zou zo iets nooit doen. Nee, Sam en Lauren zijn totale tegenpolen van elkaar. Nu denk je misschien, tegenpolen kunnen best wel goeie vriendinnen worden, maar nee hoor, die twee kunnen elkaar niet uitstaan! En dan te bedenken dat ze ALLEBEI speciaal naar deze universiteit gingen voor mij... Ik heb denk ik de beste vriendinnen van de hele wereld.
Natuurlijk houd ik ook verschrikkelijk veel van mijn ouders en kleine zusje van elf, maar ik werd ook af en toe gek van ze. Toen ik zeventien was mocht ik mijn eind-examen doen (ik heb een klas overgeslagen) en toen gedroegen ze zich nog steeds alsof ik een kleuter was. Wat trouwens niet HEEL erg was, want kleuters krijgen tenslotte vaak yoghurt.
Oh, en wat betreft de rest van mijn familie houd ik heel erg van mijn tante. Tante Jona (die ook heel veel van yoghurt houd) is de gekste en leukste tante die je maar kan hebben! Ze doet aan yoga (en eet veel yoghurt) en heeft een witte kat die Joyce heet. Ik en mijn kleine zusje Demi logeerden vroeger heel vaak bij haar. Dan mochten we of buiten in de tent slapen, of boven op een matras op zolder. Met Kerst was het altijd mega druk bij haar thuis, dan kwamen de opa's en oma's en de nichtjes en neefjes er nog bij.
Behalve...
Gezin Tomlinson.
Wat ik ook niet zo gek vind. Louis zit in een wereldberoemde band waar miljoenen meisjes op verliefd zijn, en zijn zus staat zowat elke dag in de krant omdat ze 'schokkende en illegale dingen' doet. Nee, dan lijkt het mij ook best logisch dat je niet gezellig Kerstmis komt vieren met je familie. En nee, het is niet sarcastisch, ik begrijp ze echt. Echt waar!
Het punt is alleen dat ik hem mis. Louis, mijn lieve neef Louis... Ik kon het altijd zo goed met hem vinden. Hij had altijd al talent; in zingen, in dansen, in gitaar spelen, in acteren... En in mij aan het lachen maken. Met Senna, mijn nichtje dus, kon ik het ook altijd goed vinden, maar minder dan met Louis. Zij was gewoon 'een nichtje' van me. Louis was meer dan dat. Hij was een echte vriend, soms voelde hij ook echt aan als mijn tweelingbroer.
Hij is ook best verandert door het feit dat hij nu beroemd is... Ik bedoel, vroeger hield hij helemaal niet van wortels. En nu staat hij er bij zijn fans om bekend als de Carrotboy. Maar nee hoor, ik heb nog nooit iemand iets horen zeggen over het feit dat hij van yoghurt houdt.
Dat is teleurstellend.
Ik probeer er niet meer aan te denken en focus me op mijn eerste les. Mijn aandacht kan ik er gelukkig goed bij houden, ookal dreunt een stemmetje in mijn hoofd: Ik mis hem, ik mis hem, ik mis hem...
De stekende pijn die ik twee seconden in mijn hart voel, laat me schrikken. Die pijn heb ik al ruim drie jaar niet meer gevoelt. En nu is het terug.
Ik mis hem weer net zo erg als eerst.
Als ik me dat realiseer, heb ik gewoon zin om prompt te huilen. Maar in knijp in mijn arm en bijt op mijn lip. Waarom schieten dit soort gedachtes altijd door me heen tijdens iets belangrijks!? vraag ik me wanhopig af terwijl ik mijn gezicht afwendt en me voor de rest van de wereld probeer af te schermen.
