Ik lach naar de stewardess.
"Prettige vakantie in London." Glimlacht ze me toe. Ik pak mijn koffer bij het handvat beet en geef haar mijn Nou-Dat-Zal-Wel-Blik. Ze begrijpt mijn reactie overduidelijk niet, want haar glimlach verdwijnt een klein stukje en ze kijkt me peinzend aan.
"Geen vakantie?"
Hmm. Dit is het langste gesprek dat ik ooit met een stewardess heb gehad! Een moeder met haar zoontje wringen zich langs mij heen naar buiten. Ik glimlach nog een keer naar de stewardess, dit keer minder gemeend.
"Noujaa... Ik ga mijn neef bezoeken." Leg ik dan uit.
"Oh wat leuk!" Is haar reactie, want natuurlijk begrijpt ze me niet. Ik rol even kort met mijn ogen zonder dat ze het ziet en zeg dan superlief: "Ja, dankuwel. Tot ziens!"
Pfffttt... Vakantie! Je zal het maar zo noemen, denk ik peinzend. Ik dribbel de trapjes af en loop over het vliegveld heen naar de ingang. Eerst maar mijn twee grote koffers halen en dan op zoek naar Louis... Ik ben de laatste tijd weer aanwezig op Twitter, aangezien ik wou weten hoe het met Louis en One Direction gaat en hoe overdreven de fans zijn.
En geloof me, die jongens worden gewoon GESTALKT! Wat ook niet zo heel gek is. Ik heb meerdere foto's gezien, en ook al ken ik nog niet AL hun namen uit mijn hoofd, ze zijn wel knap. En vast ook aardig. Ik denk dat je aan iemands gezicht al wel kan raden of die persoon aardig is of een goed karakter heeft. Ze lijken me allemaal wel oke. En Louis ken ik natuurlijk al... De gedachte aan hem maakt me vrolijk. Binnen no-time staat hij voor me! Ik kan echt niet wachten..
Opgewekt leg ik mijn koffer weer neer op de grond en sleep ik hem achter me aan naar de bagageband. Om me heen lopen allemaal verschillende mensen, en ik bestudeer ze een-voor-een. Dat is nou het leuke aan een vliegveld, zoveel verschillenden mensen die TOCH iets gemeen hebben met elkaar; namelijk het feit dat ze met het vliegtuig reizen. Oke, het faalt best wel, maar toch! En iedereen is hier altijd zo gehaast, ik kan zo lang om me heen kijken naar mensen als ik wil, niemand die het merkt. Want ja, mensen bestuderen vind ik leuk. Hun gezichte, hun uiterlijk, de manier waarop ze wat doen... Ik vind het alleen niet fijn als iemand de hele tijd naar MIJ kijkt. Dus een vliegveld is een plek om ongestoord om je heen te kunnen kijken zonder opgemerkt te worden.
Ik kijk om me heen en zie een meisje met een Hello-Kitty koffer, een jongetje met een pet op zijn hoofd en waarschijnlijk de iPhone van zijn vader in zijn handen, een meisje van mijn leeftijd die gehaast heen en weer loopt, een oude vrouw die begeleidt wordt door een iets jongere vrouw, en nog geen meter van mij vandaan staat een klein schattig meisje met lange, zwarte lokken haar voor haar gezicht. Ze kijkt enthousiast om zich heen terwijl een man met zwart haar en een lichtgetinte huid voor haar aan het wachten is op een koffer. Waarschijnlijk is die man haar vader...
Dan word ik uit mijn gedachtes gehaalt omdat mijn eerste koffer langs rolt op de band. Enthousiast sprint ik er op af. De man met het zwarte haar die ik net al had opgemerkt, haast zich naar mij toe om me te helpen als hij ziet dat ik helemaal in mijn eentje zo'n grote koffer op moet hijsen. Ik glimlach naar hem. "Thank you!" Zeg ik maar, want ik heb geen flauw idee wat voor taal hij spreekt. Hij knikt me kort toe en verdwijnt iets verderop in de mensen massa. Algauw zie ik mijn andere koffer. Dit keer is er niemand die mij helpt en na veel gestuntel is het me toch gelukt hem op te tillen.
Met de drie koffers loop ik de mensen massa uit. Oke, nu Louis zien te vinden... Hij is vast vermomd ofzo, anders zouden heel veel mensen hem herkenen! Dus ik moet heel goed op gaan letten..
