Aşk Yok Olmaktır -𝒉𝒊𝒏𝒏𝒚

𝚞̈𝚌̧

"onu ilk başta tren istasyonunda gördüm. Abimin yanındaydı. İnanabiliyor musun? 10 yaşındaydım ama bütün yaz aileme Harry'den bahsettim. Babandan...

Annem dilimden bıktığını bana defalarca anlatmıştı... Yaz geldiğinde Ron'dan bana onu anlatmasını istedim. Nasılsa Voldemort'u yendiğini duydum. O gözümde bir tanrıdan farksızdı!

Düşünsene kimsenin adını ağzına alamadığı birini yenmişti...
Evet, kim olduğunu anladın babanın değil mi?
Harry Potter...
Sağ kalan çocuk...

O ikinci yılındayken ben ilk yılımdaydım. Onu göreceğim için heycanlıydım. Binam Gryffindor seçildiğinde çok sevindiğimi hatırlıyorum.
Her Weasley gibi Gryffindor'dum!
Ha birde o vardı binamda...

Ve olmaması gereken bir şey oldu o yıl. Tom Riddle yani Voldemort beni esir aldı. Gücümden beslendi, yeniden doğmak istedi.
11 yaşındayken onun korkunç yüzüyle karşılaştım.
Hemde sırlar odasında.

Sırlar odası Hermione ve Ron'u nasıl birleştirdiyse, babanla benide birleştirmişti... Tabii o zaman bunu anlamamıştım...

Lucius Malfoy benim çantama bir günlük atmıştı. O günlük Tom Riddle'ın hortkuluğuydu. Ve benimle o günlük sayesinde iletşime geçebiliyordu.
Ona kandım.
Bana değer verdiğine inandım gerçekten.

Beni öyle bir manipüle etti ki her dediğini yaptım.
Sırlar odasını açtım.
Belkide Harry olmasaydı hogwarts'ı yok edecektim.

Sonra o geldi beni kurtardı. Daha on iki yaşındaydı ama beni kurtardı.
O artık gözümde kahramandı.
Ona resmen hayrandım.
Tabii bundan kimsenin Haberi yoktu.

O quddicht takımın arayıcısıydı.
Ünlüydü.
Sağ kalan çocuktu.
Herkes onu seviyordu.
Benim gibi bir kızı sadece Ron yüzünden tanıyordu.

Beni umursamıyordu bile...
O yıl Harry’ye isimsiz bir Sevgililer Günü mesajı göndermiştim.
Utanç verici olsada pişman değilim!

O yazda bütün gün Harry'i anlattım. Artık resmen onsuz günümüz geçmiyordu. Ailem beni nasıl kurtardığını dinleyerek yazını geçirdi. Ve hepsi Harry'e müteşekkirdi..."