Longing for Love

X- GOODBYE?

Liza's POV.

Dali dali kaming bumaba para salbahin si Livy. Pero huli na ang lahat. She fell on the ground. Full of blood and bones dislocated. Our knees stumbled as we witnessed this dreadful scene. I just can't believe na aabot sa ganito ang lahat..

Hands shaking.  I manage to come closer to Livy to caress her face. Tears are flowing relentlessly down to my cheeks.
Her left arm was hanged up. Natusok Ang balikat nya Ng isang bakal.

Sumunod si Ate Imee na nanghihinang umiiyak habang tanaw tanaw Ang buong mukha ni Livy. Her eyes slowly move. Parang nabunutan ng tinik Ang puso ko. Jusko! Hindi ka pwedeng mawala Ate Livy.

Her eyes half-opened. She cough very weakly as tears started to flow down to her cheeks. She smiled and was able to reach for Ate Imee's hand.

"I-i love y-ou g-guys.... I love you Mommy." Putol nyang Sabi bago pa man sya mawalan ng Malay.
"Borgyyyy!!! Why are just standing there??? Do something! Tumawag ka ng ambulance. We can't lose her.. pleaseeee!!" Imee screamed.

"Ate Livy, you can do this okay? Just hold on. Mama Imee and Mama Liza is here. Gaga ka wag ka na munang makipag-meet up Kay Lord" sabat ni Michael

I came close to Mama Meldy to comfort her. She's crying and she couldn't accept the fact that Livy did it. Loud sirens of ambulance occupied the whole place.

They slowly place Ate Livy on the stretcher. Nakita ko kung paano nagbago Ang hugis ng katawan nya..
Para na syang naligo dahil sa dami ng dugo na naka-kalat.. Livy not now!!

---

Imee's POV

I am here sitting in the bench with hands full of blood patiently waiting for the doctors to come out. They've been there for almost an hour na.

Minabuti na Namin pauwiin si Mama Meldy para hindi sya mag alala at para makapag-pahinga muna sya.

I am here with my boys, Bongets and Liza. And Irene and Greggy.. Greggy looks so concerned. At itong si Irene Ang lakas pa ng loob matulog. Ano na bang nangyayari sa pamilyang ito??

I heard the door opened. Agad kaming tumayo ni Liza at nagtanong kung ano Ang kalagayan ni Livy.
"Doc? How's my Olivia?" I heard Liza uttered almost crying.

"Doc? Is there something wrong? Ok na po ba si Olivia?" I asked. I heard the doctor sigh.

"Hindi na po ako magpapaligoy-ligoy pa.  The patients life in critical condition. Nag seizure po sya kanina. We almost lost her. Her brain got a really huge injury that may cause memory loss or complete visual loss... Her brain oxygen has dropped into the border line. 9 % of oxygen in her brain that cause her into comatose.. Ma'am to tell you frankly any moment from now, Ms. Araneta can possibly have cardiac arrest that may end her life. I'm really sorry.... Excuse me" the doctor explained.

Halos hindi kami makahinga sa mga naririnig namin. Habol ko Ang aking hininga na umupo ako sa bench. Hinilot ko Ang aking sintido. At saktong nagising na si Irene. Si Greggy naman ay nagpaalam na na uuwi na daw muna.

Anong klaseng mga magulang ba sila? Out of my anger I held Irene's hand at kinaladkad sya papunta sa Hindi mataong Lugar.

"Aray ano ba Manang! Masakit" hasik nya at marahas na binawi ang kamay nya. "Ano bang problema mo?" Sigaw nya.
"Ang problema ko? Ikaw!!! Ikaw Ang problema ko Irene!!! Ano na bang nangyayari sayo? Hindi na kita makilala!! Kita mong hirap na hirap na Ang anak mo pero Wala ka paring ginagawa!!" Sumbat ko Kay Irene.

Hindi ko na rin kaya ang mga ginagawa nya sa anak nya.
"Ikaw Irene!! Ikaw Ang may kasalanan kung bakit nag-aagaw buhay anak mo dahil sa kapabayaan mo!" Sigaw ko dahil sa galit at awa na nararamdaman ko.

"Wala kang karapatan na sabihin sakin Yan!!" Sagot nya. Habang pinipigilan ang luha.

"Totoo naman di'ba? Kailan mo inintindi ang anak mo?!! Nag-aagaw buhay ang anak mo dahil sa kapabayaan mo!!! Pero patuloy ka paring nagmamatigas at laging iniisip si Oying!!!.." iyak Kong sigaw.

"Oh! Oo nasaktan ka! Dahil nawala si Oying at iniwanan ka ni Greggy... Oo may karapatan Kang magalit Irene! Pero sa lahat  Ng galit dyan sa puso mo sarili mo na Ang pinapahirapan mo!! Sa sobrang galit nakalimutan mo nang mahalin ang sarili mo at Ang anak mo!!!" Sigaw ko making every word firm.

"Hindi mo alam ang pinag-dadaanan ko!paano mo nasasabi 'yan? Kapatid mo ako dapat naiintindihan mo ako!" She said weakly as she started crying.

"Inunawa Kita! Dahil kapatid kita! Kahit na alam Kong mali ka! Kahit alam ko na mali ang mga rason mo!! Nag bulag-bulagan ako kahit alam Kong pinapahirapan mo na Ang anak mo!! Kasi ganun naman dapat tayo Diba? Magkapatid tayo dapat nag susuportahan tayo... Pero tama lang siguro na nangyari ito! Iniwan ka at nawalan ka para marealize mo ang mga mali mong desisyon sa buhay mo!!" Sumbat ko sakanya Kasi sa totoo lang ubos na ubos na rin ako..

"Sige magkampihan kayo! Pagtulungan nyo ako! Kaya Kong mabuhay mag isa!! Kaya ko ng Wala kayo" nanghihina nyang Sabi na halos maluhod na sa sahig.

Lumapit ako sa kanya at iginawad Ang isang sampal. "Irenneeee" sambit ko at niyugyug Ang katawan nya.
"Anong nangyayari sayo? Hindi na kita makilala.. Hindi na Ikaw Ang dating Irene na masayahin. " marahang Kong Sabi..

She lifted her chin and with a weary look. Tears streaming to her face as she hug me and sob endlessly..

I'm so soft when it comes to her. Kahit na labag sa loob kong sampalin sya. Ginawa ko para matauhan sya.

"Fix yourself. Go see your unconscious daughter. She's in coma and there's no designated date for her to wake up. Any moment from now pwede syang kunin sa atin" I uttered. I saw her face flashed a worried look.

Finally! Baka natauhan na sya!
"I'm sorry Manang. I was blinded with pain and anger." She said with purity on her voice.

"Kay Livy ka manghingi ng sorry.. let's go na" I said and held her hand heading to the hospital.

---

End of chapter.

Happy new year to my Fellow Chinese compatriots!!!!

Oh eto Hindi na ito nakakaiyak.
Patay na naman talaga dapat si Livy kaso baka patayin ako ni Izha!
See you next month!😽