KARGAŞA [DÜZENLENİYOR]

4. Bölüm

LÜTFEN SATIR ARASI YORUM YAPIN.

YAZARINIZ AYRINTIYA GİRMEYİ ÇOK SEVİYOR.

SİZİ SEVİYORUM.

İYİ OKUMALAR...

___________________________________

Gördüğüm kabusla kan ter içinde uyandım.

Yine o kabus bıktım...

O gün keşke ÖLSEYDİM.

A-artık Bu utançla yaşayamıyorum...

Keşke o gün emir beni kurtarmasaydı da ölüp gitseydim...

en azından belki başka bir dünyada kavuşurduk...

Yanağım yine nehir olmuştu. İstemsizce akıyordu sular...

Kendine gelip elimin tersiyle gözlerimi sildim. Ardından doğrulup ayağımı yataktan sarkıttım.

Baş ucumdaki çalar saate çevirdim gözlerimi.

04:18... Saat daha erkendi genelde kabus gördüğümde bu saatten daha erken kalkardım.

Saçlarımı karıştırıp ayağı kalktım ve banyoya girdim.

Aynaya bakmaya korkuyorum...

Cesaretimi toplayıp kendime baktığımda ne kadar acınası bir halde olduğumu bir kez daha fark ettim.

Kanda boğulan göz bebeğim, göz altı morluklarım, terden yüzüme yapışan dağılmış saçlarım, ıssırmaktan kanayan dudaklarım, kıpkırmızı olmuş yüzüm...
Tam bir ucubeye benziyorum.

Kendime daha fazla bakmayıp, bakamayıp duş kabinine girdim. (altını çizerekten, üstünü çıkarıp girdi duşa)

Yarım saatlik bir duştan sonra kıtayafet odama geçtim.

Siyah uzun kollu bir crop ve bol bir eşortman giydim. Ve son olarak siyah-beyaz bir ayakkabı tercih ettim.

Kıyafet odasından çıktım. Telefonumu alıp cebime koydum ve son kez aynadan kendime bakıp odadan çıktım.

Galiba herkes uyuyor. Tabi bendekide akıl, sabahın köründen benim gibi bir deli hariç kim uyanır ki.

Neyse

Tam merdivene yöneldiğim sıra birkaç ses duydum. Merakıma yenik düşüp sesin geldiği odaya doğru yol aldım.

Bu oda dün sabah ki velet yani arafın odası. Kapıyı açıp yavaşça kafamı içeri uzattım.
Kabus görüyor. Hemen odaya girip arafın yanına gittim ve yatağın köşesine oturup omuzlarından dürtme ye başladım uyanması lazım yoksa gördüğü her neyse ona çok acı vericek.
Birkaç sallamadan sonra uyandı ardından gözlerini ilk tavana sonrada bana çevirdi. Uyku sersemi olduğu için beni tanımadı.

Ne kadar o beni sevmesede onun ablasıyım. Aslında geldiğim günden itibaren ona kendimi yakın hissetmiştim ama o benden nefret ettiği için ona yaklaşamıyordum. (Bu bora ve Doğu içinde geçerli)

Kendine gelmesi için kollarından tutup oturur pozisyona getirdim.

O birkaç saniye sonra kendine gelince bana bağırmaya başladı, şu an kriz geçiriyor.

"SENDE ONUN GİBİSİN. UZAK DUR BENDEN! SENDE BENİ O ODAYA GÖTÜRÜCEKSİN BİLİYORUM AYNISINI YAPICAKSIN!! AMA BEN GÖZLERİMİ AÇTIM SENİNDE O KIZ GİBİ ORUSPU OLDUĞUNU BİLİYORUM!!!" dedi

Söyledikleri ne kadar kalbimi kırsada bir şey demedim, trajikomik başkası olsa şu an beyninde 2 mermi deliği olurdu.

"Araf kendine gel ben o değilim. kalk hastaneye gidiyoruz!!"dedim sonda bağırarak.

Araf nefes alamamaya başlayınca durumun daha ciddileştiğini anlayıp arafın üstündeki battaniyeyi çektim. çok terlemiş... Kalkıp dolaptan bir siyah eşofman birde gri t-shirt alıp arafın yanına geldim. ilk üzerindeki terden gözükmeyen sıfır kol t-shirt'ü çıkarıp yenisini giydirdim ardından gözlerimi kapatıp üzerindeki şortu çıkarıp yeni eşofman giydirdim.

Arafı kaldırıp oturttum ve ayakkabısınıda giydirdim ardından "yürüyebilecek misin?" diye sordum hafif kafa sallayınca  ayağa kaldırdım.

Benden destek alarak yürümeye çalışıyordu ama Bi becerebilse bende biraz kısa olduğu için koluma yaslanıp duruyordu. Böyle olmayacağını anlayıp sırtıma aldım.
(çok kolay bir şeymiş gibi söylüyor gecemiz)

Odadan çıkıp aşağı doğru inerken Araf "y-yavaş ol onlar bilmesin" dedi. Hafifçe kafa sallayıp dikkatlice ilerledi. Salon kısmına geldiğimizde içeriyi kolaçan edip geçtim hızlıca çıkıp arabanın arka kapısını açtım ve arafı yerleştirdim. Ardından bende öne oturup arabayı çalıştırdım birden gaza basıp evden tamamen çıktım. Son hızla en yakın hastaneye doğru sürdüm arada da 'iyimisin araf, kendini nasıl hissediyorsun, bilincini sabit tut' gibi şeyler söyleyip uyumasına engel oluyordum.
...

Hastaneye gelince arabadan inip arka koltuğa yöneldim arafı yine sırtıma alıp acil kısmına koştum "YARDIM EDİN!!" diye bağırmam ile yanıma doktor ve  hemşireler akın etti yanıma getirilen sedye ye arafı bırakıp doktora olanları kısaca anlattım ardından muayene odasına geçtik

2 SAAT SONRA

Araf'a sakinleştirici verip uyutmuşlardı tam 2 saattir uyuyordu.
Doktor,arafın sinir krizi geçirdiğini, daha önce her hangi bir ilaç kullanıp kullanmadığını ve birkaç soru sorup daha sorup tekrar geleceğini söyleyip gitti. Testlerin sonuçlarını bekliycekmişiz. Bir şeyden şüfheleniyorlar...

Ahh ahh Araf... Sana kim ne yaptıda bu kadar acıya katlandın.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Kestikk🎬🎬

Evet bu bölüm çok kısa oldu farkındayım. Lakin öbür bölümü daha uzun yapıcam.

Spoi=Araf geceye olan önyargısını kaldırıcak ve yeni bir sayfa açıcaklar. Kim bilir belki yakında diğerleriyle de araları düzelebilir.

Yeni bölüm gecikebilir ciddi düzenlemeler yapıcam ve taslakta yazdığım iki kitabım daha var 3 kitap bir arada götürmek zor olabiliyor maalesef. Ama merak etmeyin elinde sonunda yeni bölüm gelicek.
'geç olsun güç olmasın'

Satır arası yorum bırakmayı unutmayın ve lütfen okuduğunuz bölümleri beğenin emeğimin karşılığını alamayan yazarlardan biriyim.

İYİ okumalar:)

SİZİ SEVİYORUM🥰💙