GÖKTAŞI

11- Çözülmesi Gereken Meseleler

-Multi yeni karakterimiz-
      
      
      
Kapı açıldı. Derin bir nefes aldım ve dışarı çıkmamızla beraber yavaşça serbest bıraktım. Bir süre düşünmeyi bıraksam iyi olacaktı. Sakin ol, sadece Uras'a güven.

Birkaç koridor geçtiğimizde etrafta kimsenin olmadığını ve hastanenin boş olduğunu fark etmemle gerilmeye başladım.

"Sana endişelenmemen gerektiğini söylemiştim."

Şaşırarak bakışlarımı ona çevirdim.

"Endişelenmedim."

"Endişelenmeseydin elimi sıkmazdın."

Şaşkınlığım büyük bir utanca dönüştü. Hemen elimi gevşettim.

"Planın ne?"

Kısa bir bakış attı.

"Plan yok."

Tekrar gün yüzüne çıkan şaşkınlığımla beraber

"Bir planın yoksa buradan nasıl çıkmayı düşünüyorsun?"
Dedim.

Sesli bir şekilde nefes alıp verdi.

"Neden bu kadar korkuyorsun?"

Cevap vermedim.

"Kaçmak yok. Bana güven demiştim hatırlıyor musun?"

İç çatışmamı bir kenara bıraktım.
"Evet."

Sessizce ilerlerken çıkışa yaklaştığımızı fark ettim. Hatta çıkış kapısını buradan görebiliyordum.

Sonunda cam kapıya varmışken başka bir sorunla daha karşılaştık. Kapı açılmıyordu. Ne bekliyordum ki, bu kadar kolay olabileceğini mi?

Dönüp Uras' a baktım. Elimi yavaşça bıraktı ve birkaç kez kapıyı zorladı.

"Bu kadar ileri gidilmez ama! "
Dedi sinirle kendi kendine.

Umutsuzca arkamı döndüm ve yere bakmaya başladım. Tam bu sırada Uras karşıma geçti ve tekrardan elimi tutarak

"Hayır, bu kadar çabuk pes etmemelisin. Şimdi diğer çıkışı deneyelim sonrasını düşünürüz."

Dedi ve tekrardan ilerlemeye başladık. Diğer çıkışı da denedik ama olmadı.

Gidip bir duvarın önüne oturdum ve sırtımı yasladım. Büyük bir yorgunlukla nefes verdim. Çok yorgundum, bitmiştim.

Uras kollarını göğsünde birleştirdi ve kaşlarını çattı.

"Artık biraz sert davranmanın zamanı geldi, kapıyı kırmaya hazır mısın?"

Yorgunluğumu ona belli etmek istemiyordum. Bu yüzden ayağa kalktım başımı sallayarak onay verince harekete geçtik.

Hızla yakınlardaki birkaç odaya baktık ve neredeyse kullanabileceğimiz hiçbir şey bulamadık. Başka çare kalmayınca Uras odaların birinde gördüğümüz masayı kullanmayı teklif etti. Hemen kabul ettim. Daha fazla burada kalmaya dayanamayacaktım içimde kötü bir his vardı.

Masa tek kişinin kaldıramayacağı kadar uzundu. Bu yüzden ikimizde işe koyulduk ve masayı kaldırmak için iki ucunda yerimizi aldık.

Derin bir nefes aldım ve yavaşça geri verdim. Vücudumun yorgunluğunu görmezden gelmeye çalışarak masayı kaldırdım. Benimle aynı anda Uras'da kaldırdı ve masayı odadan çıkardık.

Masayı çekerken başım dönmeye başlayınca bir anda duraksadım. Bunu beklemeyen Uras'ın masayı itmesiyle de sendeledim ve yerin ayağımın altından kaydığını hissettim. Dayanamayıp kendimi boşluğa bırakırken yere düşeceğimdem neredeyse emindim. Ama tam bu sırada koltuk altlarımdan birinin beni tuttuğunu hissettim.