De eerste Hungergames

Jessie

ik werd wakker. De zon scheen veel feller dan de andere dagen. Ik keek om me heen, maar Jayden was er niet.
Geschokken stond ik op. Ik wilde schreeuwen maar dan wist iedereen dat ik hier zat. En ik kon hem ook niet gaan zoeken, want misschien was hij binnen een paar minuten wel weer terug.
En toen realiseerde ik me dat Jessie ook alleen in het bos zat, en Jayden verliefd op haar was. Sh*t, hij is haar gaan zoeken!

Ik stond zonder na te denken op en liep verder de jungle in. Ik had geen idee waar ik heen ging.
Ik liep maar door zonder om te kijken.
Ik had geen gevoel van tijd meer, geen pijn, geen honger of dorst. Het voelde alsof ik in een soort hypnose zat. Alleen maar lopen, niet nadenken.
Na,.. Uumm.. Een lange tijd lopen voelde ik opeens hoe moe ik eigelijk was. Ik stopte heel even en leunde even op mijn knieën. En op dat moment, het gebeurde heel snel, vloog er een zwaard langs mijn hoofd. Het zwaard maakte een heel klein sneetje in mijn oor en sneed een pluk van mijn haar af. Daarna vloog het een boom in, bleef steken in de stam.
Ik greep naar mijn oor en keek om.
Daar stond Xander...
Hij keek mij een paar seconden boos aan en rende toen snel op mij af. Ik was verstijfd van angst. Toen hij ongeveer een mater van mij verwijderd was sprong hij op me af maar tegelijkertijd voelde ik handen om me heen glijden en het volgende moment lag ik op de grond. Ik keek over mijn schouder en zag jayden die snel weer opstond en xander te lijf ging. Ik volgde niet precies wat er gebeurd was, maar ik wist dat ik nog leefde.

Ik sprong omhoog en rende op xander af. Ik balde mijn vuist en sloeg het tegen zijn slaap. Hij viel op de grond. wow me

Jayden sleurde mij mee en rende weg. Maar na ongeveer twee seconden rennen merken we dat xander weer stond. Jayden pakte zijn speer, draaide zich om een wierp... Dit moment leek eeuwen te duren, het moment dat de speer van mijn broer door de lucht vloog, in de richting van xander. Hij kwam dichterbij en dichterbij, en.........

Viel op de grond. Xander had de speer ontweken en pakte hem op.
Mooi ding; zei hij

Wij renden snel weer verder de jungle in. We renden alsof ons leven er vanaf hing, want... Dat was eigenlijk ook wel zo. We bleven maar rennen, we maakten rare bochten zodat Xander ons kwijt zou raken. En we bleven maar rennen.
Jayden rende voorop, ik rende ongeveer 3 meter achter hem.
Ik kon hem niet zo goed meer bijhouden.
Een plots remde hij af.
Ik wist niet wat er aan de hand was, maar ik wist wel dat het niet slim was om stil te gaan staan.
T

oen zag ik dat zijn voet niet op het zand stond, maar in het zand.
Drijfzand...
Ik dienste achteruit en stampte snel op de grond, maar ik stond was het nog gewoon zand. Ik zit vast; zei jayden, mijn voeten zitten vast.
Ik stak mijn hand uit, maar hij was te ver weg.
Ondertussen zat hij met zijn hele onderbenen in het drijfzand.
Ik ga een lange tak zoeken; zei ik, en rende weg.
Mijn hart klopte als een gek, hij zakte zo snel, wat als ik zo te laat ben, wat als ik xander tegenkom, wat als ik zelf ook in het drijfzand zak. Daar lag ik lange tak, ik rende snel terug. Jayden zat tot vlak boven zijn middel in het drijfzand nu. Ik stak de tak naar hem uit en hij pakte hem vast.
Ik trok, en trok, maar het hielp niet, en na een paar seconden brak de tak.
De tranen stonden in mijn ogen, ik was te laat, ik kreeg hem er niet meer uit, maar ik besloot niet op te geven.
Lizz...; zei jayden zachtjes. Ik kan amper meer ademen, geef het maar op. Dit zand plet me. Zeg dat niet; huilde ik, zoekend naar een andere tak, het zand vloeide over zijn schouders plette zijn nek, ik kon niet stoppen met huilen, maar ik gaf nog steeds niet op.
Ik bleef graven tussen de takken om te kijken naar een goede tak, een lange, dikke tak.
En ja, onder een stapel takken lag de perfecte tak, goede lengte, en best wel dik.
Ik gooide de andere takken aan de kant en trok de tak er onderuit.
Maar, ik was te laat.
Tien ik me omdraaide met de tak, waren het enige wat nog boven het zand uitkwam van jayden twee vingertoppen, die na een paar seconden ook verdwenen waren.
Ik zakte langzaam door mijn knieën en bedroeg mijn hoofd in mijn handen. Ik kon niet meer stoppen met huilen.
Ik stond er nu alleen voor...