De eerste Hungergames

de Terugreis

Ik wilde het liefst niet weg bij mijn broer, maar op een plek zitten, zo vlak voor de finale leek me ook niet slim. Het werd langzaam donker.
Ik besloot weg te gaan na de plaatjes van de tributen.

Ik zat nog steeds te snikken toen na ongeveer een uur de hemel verlicht werd met de plaatjes van de tributen. Iemand van District drie, jayden,nog een iemand en Jessie...
Ik realiseerde me net dat hij me nooit verteld heeft of hij Jessie ooit nog gevonden had.
En ik realiseerde me nog iets.
Dit is de finale...
Ik stond op en begon terug te lopen. Bij elke stap die ik zette stampte ik even op de grond om te voelen of het wel grond was. Ik moest op mijn weg terug een keer een omweg maken vanwege een moeras, maar eigenlijk was ik al snel weer in de normale jungle. Je kon het zien aan de bomen en planten. Ze waren heel anders dan bij het moeras. Na een paar uur lopen was ik helemaal uitgeput. Ik had de hele dag niet gegeten of gedronken en wel veel gelopen. Mijn broer was dood en ik was waarschijnlijk de volgende. Ik moest denken aan xander,  hij heeft Jayden's speer en het zwaard, ik heb een mes, het mes van rose, wat in mijn been had gezeten.
Ik besloot even te gaan zitten en even te oefenen.
Ik pakte het mes en wierp het in de boom recht voor me, niet ap te moeizaam, misschien maak ik een kans.
Langzaam sukkelde ik in slaap.

Ik schrok wakker. Het was nog pikkedonker.  Ik weet zeker dat ik iets hoorde. Daar was het weer, iets in de struiken. De grond trilde een beetje
Ik stond op en pakte mijn mes.
'wie of wat je bent, laat jezelf zien'. Mijn stem trilde.
Het was stil, ik hoorde niks meer, behalve de wind.
Toen begon de grond nog harder te trillen en stopte niet meer, mijn ogen werden groot. Ik zakte in elkaar van angst. Toen rolden er opeens een steen vlak voor mijn voeten,  en nog een. Ik rende weg, maar er bleven stenen naast me rollen, het getrild en gedreun werd aleen maar erger, dit was een lawine...

Ik rende voor mijn leven, zo hard als ik kon, ik moest die lawine voorblijven.
Ik rende en rende totdat ik plotseling tegen iets aanboste. Het gedreun stopte. Het duwde me op de grond en draaide zich zodat hij verlicht werd door het maanlicht. Het was xander, dit was de finale...