Ben Mercan Karan,
Tek bir hedefim ve hayallerim için mücadele ediyorum. Bu gerçek anlamda bir hayat mücadelesi. Babamı ilkokuldayken bir kazada kaybettim. O gün büyüdüm ben aslında. O gün kendi ayaklarımın üzerine bırakıldım anlamadan. Üniversite okuyorum artık ama hayat mücadelem hala devam ediyor. Babamı kaybettikten sonra dolmayacak bir boşluk oluştu içimde. Başarılarım anlamsız geldi. Bir öğretmenim tarafından övüldüğümde bile tebessüm etmekle yetinirdim. Çünkü hep bir şeyler eksikti, hissederdim. En son okul gösterisinde babam beni izlerken gururlanmıştı ve en son o gün başarımla gerçek anlamda mutlu olabilmiştim. Koca kız oldum artık ama aslında ben 10 yaşında kaldım...
Her türlü acıyı tattım içimde. Hala ayaktayım. Tek bir şey için. Babamın son isteğini gerçekleştirmek. "Kızım öğretmen olacak " derdi. Bunu gerçekleştirmek tek hedefim oldu. Yılmadan, usanmadan, direnerek hayatın acımasızlıklarına. Peki bu denli zorlu hayat mücadelesinde bunu yapabilecek miyim, bilmiyorum. Peki ya hayallerim. Hayallerim bunun yanında tuz biber olurdu ancak. Mutlu, huzurlu bir aile, belki ikiz çocuklarım, beni seven ve üzerime titreyen iyi kalpli bir eşim olması. Biliyorum ben de mutlu olacağım bir gün inanıyorum...
Hayattaki en acı şeylerden biri de babasız büyümektir.Nasıl anlatılır ki. Mesela hep seni koruyacak her koşulda yanında olacağını bildiğin birini ararsın. Seni koşulsuzca, olduğun gibi sevecek.
Bir de ağabeyim var ama o da hayat mücadelesinden dolayı bizimle ilgilenemiyor. Beni en çok seven babamdı. Benimle inatlaşması, bana hiç kıyamaması, hep yüzümü güldürmesi, istemeden üzdüğünde ise gönlümü almayı bilmesi, fedakarlığı, merhameti, dürüstlüğü hep hatıralarımda. İyiler yaşamaz mıydı gerçekten.
O gün kendimi kocaman bir boşlukta hissediyordum. Hayat o kadar yalan geliyordu ki içim sıkılıyordu ve nefesim daralıyordu bunları düşünürken. Filmlerdeki gibi kusursuz, huzurlu hayatlar, yaşanan gerçek aşklarla hayal dünyasına dalıyordum ve o dünyadan hiç çıkmak istemiyordum. Zaman zaman da geçmişe dalıp gidiyordum. Geçmişin karmaşasında çok yorulmuştum. Yapmaz dediklerim tam da aklımdan geçenleri yapmış, yapayalnız kalmıştım. Kalabalığın içinde bir yalnızlıktı bu. Akrabalarıma ziyarete gittiğimde ya da arkadaşlarımla görüştüğümde maskemin ardına sığınıp gülümser idim. Kimse tahmin bile edemezdi içimi, yaşadıklarımı. Bu kadar enkazın ardından sağlam çıkmakla şanslıydım belki de ancak tek isteğim mutlu olmak şu hayatta. Gerçekten sevebileceğim ve gerçek bir aşkla sevilebileceğim umuduyla yaşıyorum. Karşılıksız bir aşk. Tüm benliğinle, tüm kalbinle sevmek, sevilmeyi hissetmek doyasıya tüm hücrelerinde...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÖZLENEN
RomanceHerkesin bir özlediği vardır hayatında... Kimi eskiden çok sevdiği birini özler, kimi kaybettiği değerli bir müzik kutusunu, kimi uzakta olan sevdiğini, kimi sadık dostu köpeğini, kimi çocukluk arkadaşını, kimi kestirdiği uzun saçlarını, kimi sağlığ...
