SESSİZ OL (BXB)

23

Konuşmuyor, konuşmuyorum. Öylece evlerine doğru gidiyoruz. Kasvetli geçen her an tırnaklarımı bacağıma daha fazla bastırdım. Ne yapmam gerekiyor, ne demem gerekiyor bilmiyorum. Her şey o kadar ani gelişiyor ki eskiden kimdim, şuan kimim anlayamıyorum.

Sadece sürükleniyorum. Bir heveste, bir heyecanda dolanıyorum ama bunlarla kalmıyor. Arabada çalan şarkı, gözlerindeki kızarıklık, titreyen elleri, en küçük hareketi bile  kalbimi tekletmeye yetiyor. Ani gelişen şeylerin arasında kayboluyorum. Keşke onu arzuladığım, ılık ılık kalbime işlendiği zamanlar gelseydi belki daha farklı olurduk.

"Kayra, sakin ol"

Kafamı aynaya yaslayıp gözlerimi  sımsıkı kapattım. Çoktan evlerinde olmamız gerekiyordu fakat Çınar gergin olduğumu anlamış yalandan dolanıyordu.

"Olamıyorum çok kötü hissediyorum. Neden böyle oluyor Çınar? Neden kendimi toparlayamıyorum hatta daha çok dağılıyorum. Canım acıyor savruluyormuşum gibi hissediyorum."

"Anlıyorum... Ama sende beni anla Kayra. Hazır değilsin ağır gelir diye iki yıl kalbimde sakladım gidip günlüğüne başkalarını yazdın bende onlar yerinde olmak için elimden geleni yaptım. Biliyor musun Kayra ben değişmeye başlamıştım. Sen sakalsız erkekleri daha çok seviyorsun diye her gün sakallarımı kesiyordum hatta kahveli kokular sevdiğin için her gün kahve içiyordum. Sen karın kası seversin diye karın çalıştım, kısa saçlı erkekler yakışıklı yazdın saçımı kestirdim. Sonra dış görünüşü bırakıp huylarımı değiştirmeye çalıştım sırf beni fark et diye. Ama sonra ne oldu biliyor musun sen istediğini değil beni gördün. Günlüğünde yeni Çınar'ın garip olduğunu, eski Çınar'a yükseldiğini yazdın. Hemen her şeyi eskisi gibi yaptım kendim gibi oldum ve sen yıllarca sevdiğin huyların dışarı vurmuş hâlini istemeyip bambaşka birini istedin, beni..."

Titrek bir nefes bıraktım. Artık ne kendime ne de Çınar'a yetişemiyorum. İçimde bitmek bilmeyen farklı  hisler varken hiç iyi olamayacakmışım gibi geliyor.

"İyi değilim Çınar içimde simsiyah, sonsuz bir kuyu var. Senide oraya çekip sonra canını yakmak istemiyorum. Ailen, sen o kadar özel ve güzelsiniz ki kendimi yanınızdayken bambaşka biri gibi hissediyorum. Kendim olabiliyorum, yargılamazlar biliyorum bu yüzden içimdeki Kayra'yı dışarı bırakıyorum. Ama bazı geceler... Bazı geceler içim kasvetle doluyor hemen uzaklaşmak, evime gitmek istiyorum. Duygularımda boğuluyorum."

Kendimi ifade etmeye çalıştıkça daha da battığımı hissedip sustum. Kendimi anlatamasam da beni anladığını hissediyorum.

"Sadece kızıyorum. Biraz olsun yardım et, karanlıktan el ele çıkalım istiyorum ama ne yapsam başaramıyorum. Seni kendime yar edeceğim derken kendimden uzaklaşıyorum. Sen sen sen hayatım tamamen sen oldu. Kayra ne ister, Kayra ailemi istemezse ne olur, Kayra ne yer, Kayra neye mutlu olur? Peki ben... Seni düşündüğüm kadar düşün demiyorum sadece düşün ya"

Yola bakıyor gözlerime bakmak istemiyor gibiydi.

"Ben... Özür dilerim Çınar ama ailemin haberi olsun istemedim"

"Ailenin haberi olsa ne olacak amına koyayım. Ne olacak lan ne olacak! Gitmediğin evden mi kovacaklar, vermedikleri sevgiyi mi alacaklar söyle ne yapacaklar? Bi bok yapamaz onlar sen büyüttün oğlum kendini... Lan siktiğimin yerinde beni düşünmüyorsun tamam anladım bari kendini düşün, kendin için bir şeyler yap. İstedin mi lan Okan'la ya da Ali'yle arkadaş olmayı? Yok! İstemedin. Okuduğun okulu istemedin, durduğun evi istemedin, durmadan sorumluluk almayı istemedin, içip içip sızmayı istemedin ama dayattılar ve sen! Ve sen tam bir aptal gibi her şeye tamam dedin. Sebep? Sebep ailen kızmasın yanında olsunlar. Lan amına koduklarım deprem olsa senden bilecekler, kardeşin hasta olur havadan değil değil senden kaynaklıdır. Sikerim oğlum ailenide, durmadan kendini düşünüp sizi zora sokan Okan'ı da, o gözlerini dolu dolu yapan kendimide..."

Dudaklarım arasında  bir hıçkırdık kaçtı. Doğru söylüyordu ne de çok yalvarmıştım anneme Okanlar arkadaşım olmasın diye çünkü istememiştim. Ben benimle çocuk gibi eğlenecek arkadaşlar istemiştim ama onlar hemen büyümek isteyenlerdendi.  Okanlar ile yaşayacaksın dediler saatlerce ağladım ama sabahı sanki anneme gitmek için yalvarmışım gibi davrandım.

"Ağlama gözünü seveyim ağlama. Özür dilerim tamam. Ağma Çınar! Ağlama canım acıyor böyle içten ağlama"

Arabayı evin önüne çekmişti ve ben titreyen bedenimi sakinleştire miyordum. Yüzüme kapattığım ellerimi çekip Çınar'a baktım.

"Onlar... sevmiyor değil mi? Evlatlık olduğum için, benden sonra olmaz sandıkları çocukları olduğu için... Sevmiyor belkide hiç  sevmeyecekler. Çok ağır Çınar nefesim kesiliyor."

"Bak hastalığın tam bitmedi daha kötü olacaksın. Aşk...Sakinleş yalvarırım bir şey olacak."

Sevmedikler.

Sevmiyorlar.

Sevmeyecekler.

Çınar ne zaman ailesini aradı ya da ne zaman sakinleştirici yaptılar bilmiyorum tek bildiğim sevgi sandığım şeylerin hepsinin acıma olduğu ve asıl sevdi Çınar ve ailesinde saklı olduğuydu. Ben uyurken planlar yapılmış, minnoş aile sertliğe bürünüp canımı yakanın canıyla yakar top oynamıştı. Gece Çınar yanıma yatıp hayal gibi hatırladığım o şarkıları yeniden söyleyip saçlarımı sevdi.

Gözlerimi hafif açtığımda ise sımsıkı sarılıp "Uyu aşk" dediğini hayal meyal hatırlıyorum.

Abi bu kadar erken bölüm atılmaz cidden bak. Bi an cidden öldüm sandım ama yeminle psikoljim gidikti.

Neyse beni affedin hepinizi öpüyorummm. Umarım beğenirsiniiizzz.