ဆူဟိုလည်း သူ့ကို ကျောခိုင်းလှည့်ထွက်သွားတဲ့ မောင့်ကိုကြည့်ပီး စိတ်မကောငး်မိတာတော့ အမှန်
"စိတ်မကောင်းဖစ်နေတာလား အချစ်"
"အွနး် ငါတခါမှ မောင့်ကို မပလစ်ဖူးဘူး"
"ေအာ် ဟုတ်လား အတော်ချစ်တယ်ပေါ့''
"အင်း ငါကမောင့်ကို အရမ်းချစ်တာ"
"နာတယ်ကွာ ရင်ထဲက နာတယ် အချစ်ရာ ကိုယ့်ရှေ့မှာ ပြောရက်တာ"
"ေအာ့ မငး်အဲ့လိုတွေ ကြပ်ကြပ်လုပ်လေ ရည်းစားမရလေ"
"မရရင် မယူဘူးပေါ့ အချစ်ရာ ငါက အချစ်ကလေးတွေ ထိန်းပေးမှာပေါ့"
"ဟားဟား မင်းကတော့ ပြောရော့မယ်"
"လာလေ အချစ်ငါစားပီးပီ mettingစရအောင်"
"အွနး်"
ဆူဟိုလည်း လီယန်နဲ့အတူ အလုပ်သာလုပ်နေရတာ စိတ်ထဲမှာတော့ မောင်အဆင်မှပြေရဲ့လားလို့ စိတ်ပူနေတာ နောက်ဆုံးတော့ mettingလညး် ပီးသွားပီ ဘာတွေပြောမှန်းလည်း သူမသိဘူး အကုန်လုံးထွက်သွားတော့မှ လီယန်က
"အချစ် မင်းပြန်ချင်ပြန်လေ မငး်companyငါကြည့်ပေးမယ်"
"မင်းက နားလည်လို့်လား"
"အချစ် ငါက ငယ်ငယ်ကတည်းက ceoဖစ်လာတဲ့သူပါကွာ အေးဆေး သွားပြန်မှာသာပြန်"
"ဟီး ဟူတ်သားဘဲ မငး်ကလည်း ceoဘဲဆိုတာ ငါမေ့သွားတယ် ဒါဆို ငါပြန်ပီနော် စိတ်ချမယ်"
"စိတ်ချပါ သွား ကားဂရုစိုက်မောင်း"
"အင်း bye လီယန်"
"Bye အချစ်"
လှည့်ထွက်သွားတဲ့ အချစ်ရဲ့ ကျောပြင်လေးကို ကြည့်ပီး သူတခုပြောလိုက်တယ်
'အရမ်းချစ်တယ် အချစ်ရယ် မငး်ကတော့ သိမှာမဟုတ်ဘူး ကိုယ်လည်းပြောမှာမဟုတ်ဘူး ဘာလို့်ဆို မငး်ကိုယ့်ကိုအားနာနေရမှာမျိုး ကိုယ်မဖစ်ချင်ဘူး မင်းပျော်နေရင်ကို ကိုယ့်အတွက်လုံလောက်တာမို့ ပျော်ပျော်နေပါ အချစ် မင်းလိုအပ်တာမှန်သမျှ ကိုယ်ဖြည့်ဆည်းပေးမယ် အရှုပ်တွေရှိလာရင်လည်း ကိုယ်ကရှငး်ပေးမှာမို့ ချစ်ရသူနဲ့သာ ပျော်အောင်နေပါ အချစ်'
ဆူဟိူလညး် အိမ်ကို မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့တယ် အိမ်ထဲရောက်တော့ မှောင်မည်းနေပီး ဘသူမှမရှိ
"မောင်ရေ ဘယ်မှာလဲ ငါပြန်လာပီ မောင် ဟင် မီးပျက်နေတာလား ဘာလို့မှောင်မည်းနေတာလဲ"
သူပြောရင်းနဲ့ လင်းလာတဲ့ Ledမီးသီးလေးတွေ ပီးတော့ နှင်းဆီပနး်လေးတွေက ကြမ်းပြင်မှာ ကျဲလို့ ပီးတော့ သူ့ရှေ့ကိုရောက်လာတဲ့ မောင်
"မောင် ဘာလုပ်တာလဲ "
"ပြောစရာရှိလို့ ကိုကို့ကို"
"ပီးမှပြောလေ မီးကပျက်နေတာလား"
"မပျက်ပါဘူး ကိုယ်ပိတ်ထားတာ"
