*ნამჯუნი*
ლის რაღაცის თქმა უნდოდა. მაგრამ გული წაუვიდა მისი დაჭერა მოვასწარი. ხელში ავიყვანე და ლოგინზე დავაწვუნე.
ვერაფრით გამოვაფხიზლე. ბოლოს მის ექიმს დავრეკე.
გარეთ ვერ გავიყვანდი.
- რა მოხდა?
- მან 3 დღის წინ ნახა ჩვენი შვილი, მის მერე გაქრა. წარსულიდან რაღაცეები გაახსენდა. ვიჩხუბეთ მერე რაღაცის თქმას აპირებდა და გაიღიშა.
- ხშირია მსგავსი გახსენებები??
- არ ვიცი. არ ვიცი ამბობს რომ კოშმარები ესიზმრება. მაგრამ მეტს არაფერს ზოგჯერ კი ისეთია საერთოდ არაფერი ასხოვს. - ცოფებს ვყრიდი აქეთ იქით დავდიოდო და ამ ყველაფერ რომ ვყვებოდო ხელებსაც ვიშველიებდი. მინდოდა მალე მომეყოლა და დავცლილიყავი ამ ენერგიისგან.
- დაწყნარდი.
- ვერა ვერ დავწყნარდები. შენ მაინც იცი რა გადავიტანე. ან მე ან მან.
ექიმი მას სინჯავდა. წამლები გამომიწერა. ლის გადასხმა დაუყენა და რამდენიმე წამალი შეიყვანა.
- მოკლედ ეს გადასხმა რომ დაიცლება მოხსენი. აქ იყავი მას ყურადარება მიაქციე. ეს წამლები იყიდე და შეეცადე დალიოს. აუცილებელია! მის გულის წასვლება და გახსნებებს რაც შეეხება, კარგია. მაგრამ ეს ყველაფერი ძალიან დაჩქარებულად ხდება, მის ტვინს არ უნდა ამის გახსენება.
- რაა?? მას არ უნდა რომ მე და ჩვენი შვილი გაიხსენოს??
- დამშვიდდი. მას ყველაფერი ახსოვს მაგრამ ტვინი ბოლომდე შესწავლილი ორგანო არ არის და ამომწურავ პასუხს ვერ გაგცემ. შენც უნდა მოითმინო. და შეეცადე ერთმანეთს ნაკლებად უყვიროთ. მესმის შენი უნდა გაუძლოთ სხვა გზა არ არის.
ექიმი გავაცილე, ლის ეძინა. გადასხმაც მოვხსენი.
მის გვერდით მინდოდა დაწოლა და ჩავხუტებოდი მაგრამ შემეშინდა არ შევაშინო ჩემი დანახვითთქო და ორანჟერეაში გავედი. ყვავილებს წყალს ვუსხავდი და მათ ველაპარაკებოდი.
ბევრი ახალ ყვავილებს ხსნიდა.
სავარძელზე ჩამოვჯექი და ოკეანეს გავყურებდი.
- ჯუნ ?? აქ რატომ ხარ??
გავიხედე და ლი ახალი გაღვიძებული იყო. საცვლები და თეთრი მაისური ეცვა რომელიც ცოტას ლანდავდა და.. თავს იფხანდა თვალებს ისრესდა.
