Η 16χρονη Φαίδρα μαζί με την οικογένεια της είναι Έλληνες που μένουν στην Γερμανία αλλά έρχονται στην Ελλάδα για διακοπές. Η Φαίδρα νόμιζε πως θα είναι βαρετά όπως πάντα αλλά...
"Τι ώρα είναι;" ρωτάω τον Κριστιάνο. "Πέντε πάρα τέταρτο. Ώρα να πηγαίνουμε σιγά σιγά στην πύλη." λέει και συμφωνούμε όλοι. Όσο περπατάμε παρατηρώ πως ο Κριστιάνο με κοιτάει λίγο περισσότερο από ότι θα έπρεπε. Αλλά δεν δίνω σημασία και συνεχίζω να περπατάω. "Να σε ρωτήσω κάτι; Γιατί δεν είναι οι γονείς σου μαζί;" τον ρωτάω. "Επειδή οι γονείς μου είναι χωρισμένοι. Η μαμά μου με περιμένει στην Μύκονο και ο μπαμπάς μου είναι στο εξωτερικό για δουλειές." μου απαντάει. "Ααα εντάξει. Να σε ρωτήσω και κάτι άλλο. Είσαι 100% Έλληνας; Γιατί δεν έχουμε τόσο ωραία αγόρια στην Ελλάδα." ρωτάω και γελάμε κι οι 2. "Χαχαχ οχι είμαι μίσος μίσος. Μίσος απο Ελλάδα και μισός από Γεωργία." λέει. "Οοο τέλειος συνδυασμός." λέω και γελάω. Μετά από 5 λεπτά περπάτημα φτάσαμε στην πύλη. Κάναμε τα κλασσικά. Αφήσαμε βαλίτσες, δείξαμε πιστοποιητικά εμβολιασμού γιατί κοβιντ εγκσιστς, εισιτήρια και τα λοιπά. Μπήκαμε στο αεροπλάνο και κάτσαμε. Εγώ και ο Κριστιάνο κάτσαμε 3 θέσεις πίσω από τους γονείς μου γιατί ξέρω πως θα μας παρακολουθούσαν αν καθόμασταν πιο μπροστά. Όχι ότι τώρα δεν μπορούν δηλαδή. Τέλος πάντων. Βαζω τα ακουστικά μου και βάζω να ακούσω ένα τραγούδι των bts. Ο Κριστιάνο με βλέπει να βαϊμπάρω και γελάει με τις κινήσεις μου. "Τι ακούς ρε και κάνεις έτσι;" ρωτάει και γελάμε. "Ένα τραγούδι των bts" λέω και ξενερώνει. "Πωω ιου ρε συ υπάρχουν πολύ καλύτερα τραγούδια να ακούσεις." λέει και τα νεύρα μου έχουν αρχίσει να σπάνε. "Α ναι; Όπως;" τον ρωτάω και μου δείχνει μια Playlist στο Spotify του. "Ίου ρε τι είναι αυτά;" τον ρωτάω και μου σπρώχνει τον ώμο. "Ακούς Billie τουλάχιστον;" με ρωτάει με απελπισία. "ΕΝΝΟΕΊΤΑΙ" του λέω και χαχανιζουμε. Περασαν 2,5 ωριτσες χαλαρά και ήρθε η ώρα να κατέβουμε. Νόμιζα πως θα φύγει αλλά τελικά δεν έφυγε και ήρθε μαζί μας. Γνώρισε τον παππού και την γιαγιά μου και μετά του πρότεινα να πάμε μια χαλαρή βόλτα στην παραλία. "Έχεις ξαναέρθει εδώ πέρα;" τον ρωτάω.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Μύκονο ναι άλλες 4 φορές αλλά εδώ συγκεκριμένα όχι. Βλέπεις δεν πήγαινα και πολλές βόλτες λόγο της μάνας μου." λέει και δακρύζει. "Κρίμα. Αλλά τώρα που γνώρισες εμένα θα μπορούμε να πηγαίνουμε κάθε μέρα!" του λέω. "Αμφιβάλω αν θα με αφήσει η μάνα μου." λέει. "Τι εννοείς αν θα σε αφήσει η μάνα σου; Κριστιάνο 16 είσαι όχι 5 και είναι και καλοκαίρι." του λέω και με κοιτάει. "Ναι το ξέρω αλλά...η μάνα μου θέλει να διαβάζω για το σχολείο ακόμα και το καλοκαίρι. Βλέπεις είναι πολύ αυστηρή σε αυτά τα θέματα. Και νευριάζει αν της πω κάτι που δεν θέλει να ακούσει. Θέλει να είμαι άριστος μαθητής και να περάσω σε μια συγκεκριμένη Ακαδημία. Αλλά εγώ δεν θέλω να πάω εκεί." λέει και κλαίει. Τον αγκαλιάζω και με αγκαλιάζει και αυτός. "Είναι δική σου επιλογή αν θα πας κάπου ή όχι. Άσε που αυτό είναι θέμα που εσύ πρέπει να αποφασίσεις. Σε τι Ακαδημία θέλει να σε στείλει;" τον ρωτάω. "Σε Ακαδημία ποδοσφαίρου στην Αμερική,αλλα εγώ δεν θέλω να σπουδάσω. Θέλω να ζήσω την ζωή μου. Θα ανοίξω μια δική μου εταιρεία με ρούχα και θα ζω με την οικογένεια μου εδώ στην Μύκονο. Αυτό θέλω να κάνω." λέει. Τότε το κινητό του φώτισε. Κάποιος του έστειλε μήνυμα. Υποθέτω η μαμά του θα είναι. "Συγνώμη πρέπει να φύγω αλλά θες να έρθω να σε πάρω το βράδυ να πάμε να διασκεδάσουμε δε κανένα κλαμπακι;" με ρωτάει και του γνεφω θετικά. "Ωραία θα περάσω κατά τις 11 να σε πάρω εντάξει;" με ρωτάει και του απαντάω ναι.
Πατήστε λαικ αν σας άρεσε και θα επιστρέψω ή αύριο ή σήμερα με καινούριο κεφάλαιο! Stay turned ❤️🤙🏻
