PT { 7 }

266 47 0
                                    


(Zawgyi)

အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ႐ြမ္ကြၽင့္ကေတာ့အခန္းထဲမွာရွိေနတုန္းပါဘဲ သူေစာင့္ေနရင္းေစာင့္ေနခဲ့တယ္ သူ႔သခင္
ေလးမ်ားျပန္လာနိုးနိုးနဲ႔ေပါ့ ဒါေပမဲ့ ဘာသံဆိုဘာသံမွသူမ
ၾကားရပါ အခန္းထဲမွာလည္း အေတာ္ေမွာင္လာၿပီျဖစ္တာ
ေၾကာင့္ သူအျပင္ထြက္ဖို႔ဘဲဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္

႐ြမ္ကြၽင့္တစ္ေယာက္ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္နဲ႔ အျပင္ထြက္လာေတာ့မွ တာရိုနဲ႔ဟယ္ခ်န္းကိုေတြ႕ပါေလေရာ

"ဟိတ္ေကာင္ ႐ြမ္ကြၽင့္ ကန္ထုတ္ခံလိုက္ရၿပီလား"

"ဟာ နိမိတ္မရွိနမာမရွိ မင္းပါးစပ္ကိုပိတ္ထား"

"ဒါဆို ဘာလို႔ျပန္လာတာလဲ နွစ္ရက္မွမျပည့္ေသးတာကို
မင္းသူ႔အနားမွာရွိေနရမွာေပါ့"

"ေအးေလ ငါ့အထင္ မင္းကကပ္တြယ္လြန္းေတာ့ သူကမင္းကို ကန္ထုတ္လိုက္တာေနမွာ"

"မဟုတ္ပါဘူးဆိုမွ"

"ဒါဆိုမင္းဘာလို႔ျပန္လာတာလဲ"

"ဒီအတိုင္းဘဲေလ"

"မင္းအခ်စ္ကလည္းမစစ္လိုက္တာ တကယ္ဆိုဒီအခ်ိန္မင္းသူ႔အနားမွာရွိၿပီးအားေပးေနရမွာ"

"ဘာလို႔လဲ"

"ဟင္  မင္းမသိဘူးလား"

"ဟင္အင့္"

တကယ္လည္းသူဘာမွမသိပါဘူး သူကဂ်ယ္မင္းထားခဲ့တဲ့ေနရာမွာဘဲ က်န္ေနခဲ့တာမို႔ အျပင္ေလာကမွာ ဘာျဖစ္ေနမွန္း သူနည္းနည္းမွမသိပါ

"သခင္ေလး ဂ်ယ္မင္းက ဒဏ္ရာရလာတယ္"

"ဘယ္လို"

"အင္း သူဒီေန႔အျပင္သြားတယ္ စုန္းမ်ိဳးႏြယ္ေတြတိုက္ခိုက္
လိုက္တယ္ေလ"

"ဟာ"

"ဒဏ္ရာရလာတယ္တဲ့ မင္းသြားၾကည့္ ၾကည့္ေလ"

"ေအး မင္းသြားသင့္တယ္ "

"ငါသြားၾကည့္ဦးမယ္"

႐ြမ္ကြၽင့္တစ္ေယာက္ စိတ္ပူပူနဲ႔ဂ်ယ္မင္းရွိတဲ့အခန္းဆီကိုအေျပးေလးသြားလိုက္တယ္ တံခါးကေတာ့ ဖြင့္စရာမလိုဘဲ
ဟေနတာမို႔ ႐ြမ္ကြၽင့္အရင္ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္တယ္ လက္
ေမာင္းနားက ကုတ္ျခစ္ရာႀကီးက ေသြးေလးေတြ စို႔ေနၿပီး
ဂ်ယ္မင္းကေတာ့ မ်က္နွာေလးမသာမယာျဖစ္ေနတယ္ ေအးေလဘယ္သူကေရာ ဒီဒဏ္ရာကို ခံနိုင္မွာလဲ

Love Is Yours [S1]Where stories live. Discover now