Bir Bahar Akşamı

Ukala (2.Bölüm)

Multimedia ; Emre

◆◆◆Hatirlatma◆◆◆

"Biz taşındik Nuray ve ben sizleri özleyeceğimi bildiğim için bunu kabul edemiyorum." Gözlerim dolmaya başlamişti.

Biliyorum belki çok abartmış olabilirim ama 'Nuraysız' düşünemiyordum. Hem artık aynı yerlerde oturmuyoruz hem de okullarımız bile ayni değil nerde o eski günler...

"Çünkü artık okulumu değiştirdim seninle artık ayni okuldayım. Ne dersin belki aynı sınıfa bile düşeriz?" Dediğinde göz bebeklerim yerinden çıkacak gibiydi ve mutluluktan Nurayın boynuna sarılmamak için zor duruyordum.

"Nasıl yani?"

"Artık üzülmek yok Bahar."

◆◆◆Devam◆◆◆

Cafe'den çıktığımda her ikimizde evlerimize gitmiştik.(Yeni evime , alışmasi zor evime) eve girer girmez üstüme rahat bir şeyler giyerek uykunun mahrum kollarına kendimi bırakmıştım...

Camdan giren ışık gözlerimi kamaştırmama sebep olsada kuşların sesi güneşin görüntüsü hafif esen rüzgarın uğultusu bir BAHARIN habercisiydi.

Yataktan hafif doğruldum sabah spor yapma gibi bir alışkanlığım yoktu. Hafif gerneşerek işlerimi hallettim.

Üzerime buz mavisi bir bluz ve rahat bir pantolon geçirdikten sonra gözlerime hafif eyeliner sürdüm..

Evet, dişariya çikmak için

Gayette güzel ve şik görunuyordum.

Bugun kahvaltımı Nuray ile birlikte yapacaktım ve bu gecen iki ayin acısını çıkartıyorduk sanırım...

Nurayı bekletmemek için hızlıca aşşağıya inip annemlere görüşürüz dercesine el sallarken spor ayakkabılarımı ayağıma geçirir geçirmez yürümeye başladım.

Bugünde hava yağmurluyum dercesine bulutarını üstüme doğru getiriyordu.

Art arda gelen mesajlar ister istemez telefona bakmama sebep olmuştu.

Bir kaç Turkcell mesajı dışında.diğlerleri Nuraydandı.

'Nerdesin'

'Geliyormusun'

'Ağaç oldum'..

Yolda yürürken Nuraya mesaj atıyordum. Mesaj atmamla kafamı sancıyarak tutmam bir olmuştu. Karşımda bir UKALA Duruyordu.

"Önüne bakarak yürü istersen,ufaklık"sesi duydugumda ister istemez yerden kalkip şaşkin gözlerle karşimdakine bakiyordum.

En nefret ettiğim kelimelerden birisi UFAKLIK sensin ufaklık.diyesim gelmişti tabii diyemiyorsun orası ayrı bir konu.

"Sizde beni gördüğünüz halde çarpmayı nasıl beceriyorsunuz BAY UKALA!" Sinirle söylediğim bu sözlerin benden çıktığına hala inanamıyordum.

Adamın (Adam mi ondan bile şüpeliyim) yüzünde oluşan tebessümle sinirim bin kat olmustu.

Hayir neden gülüyorduki?

"Ayrica sen bana çarptın ufaklık koşu yaparken benim sana çarpacak halim yok!''

Benim yaşlarımda duruyordu aslında

Nurayı görmemle 'nerdesin kızım sen' bakışını anlayabiliyordum.

"Gelmeseydin Bahar artik hesabı ödeyip kalkıyordum!" Bir hışımla söylemişti kızdığı her halinden belliydi.

"Geldim işte yolda bazi engellerle karşılaştım zamanımı çaldılar ondan geciktim."

"Nasıl bir engel bu?" Sanki bana bir şey olmuş gibi Nurayin yüzümü incelemesine bakarken bu cevabı vermekten beni kurtaran garsona teşekkür edip önümdeki kahvalti tabağını yemeye koyuldum.

O kadar acıkmışımkı Nurayin yavas ye boğulucaksin bakişinin ardindan daha yavaş yemeye başladim.

★★★

Kahvalti yaptığımız yerden çıktık bıraz sahıl boyunca yürüdük. Böylece onu gerçektende özledigimi anladım.

Akşam artık evlerımıze çekılırken Nuraya öpücük bıraktım. Çantamı elime aldım anahtarı bulmak için karıştırıyordum. Kahretsin!!! Anahtari almayı unutmuşum.

Bu sorumsuzluk nereye kadar gidecek bilmiyordum. Zile basmamla annemin kızgın bakışlarıyla karşı karşıyaydım.

Soru yağmuruna tutulmamam için hızlı adımlarla merdivenleri üçer beşer çıktım. Odamdan gelen o mis kokuyla uykunun rahat.kollarını kendimi bıraktım.

★★★

Sabah hizlica üzerime kifayetlerimi giydim. Bugün kapali olan hava yüzünden yağmurluğumu giymeyi ihmal etmemiştim.

Kapıyı kapattım. Arkama döndüğümde gözlerime inanamıyordum.

'O'

'Burda'

'Ne işi var!!?'

Sizce bu kimdi?

Yorumlarınızı ve fikirlerinizi bekliyorum.

Vote ve yorum.♥♥