SECTION GALLILEO [ EDITING ]

CHAPTER 45

ALIVE

SAMANTHA

Kwinelyuhan ko si felix na gising na nga yon.

Kahit kumirot ang sugat ko sa braso wala na akong pake.

Mas nangingibabaw ang galit ko.

"What did i do to you…." 

"Nothing.." sagot niya.

Agad ko siyang sinapak.

"Then why?! Why…did you kill my brother…"

"I didn't…it's just an accident.." ngumisi siya na parang baliw.

Sa sobrang galit ko hinampas ko ang mukha niya ng pwet ng baril dahilan para dumugo ang ilong at bibig niya.

Sinipa ko siya dahilan para matumba siya.

Napatingala ako tsaka huminga ng malalim, para pigilan ang luha ko.

Nanatiling tahimik ang lahat na pinapanood lang ako.

Nilapitan ko siya na umuungot habang naka dikit ang mukha sa sahig.

Gamit ang isang kamay ay hinawakan ko ang damit niya para itayo siya.

Nilapit ko ang mukha ko sakanya.

"You don't deserve to breath…" i said.

Tumawa siya pero agad na napalitan yon ng hagulgol.

"We're best friends…" sambit niya.

"Wala akong ginawa…wala akong pinatay…ginawa ko lang yon para protektahan si eze…HINDI KO SINASADYANG MAITULAK SIYA SA TERRACE!" 

Umiiyak na boses niya ang lumamon sa katahimikan ng buong lugar.

"Naghintay ako…" 

Bumigat bigla ang paligid

Naramdaman ko na pinipigilan nalang nilang gumawa ng ingay habang umiiyak.

"Inasahan ko kayong lahat…."

"N-naiintindihan ko…. Naiintindihan ko na wala kayong magawa kasi wala tayong ebedensiya na inosente ako!"

"Pero ang hindi ko maintindihan…bakit…"

"Bakit kinalimutan niyo 'ko?..."

"Walang dumalaw sa akin…kahit isa sa inyo…na kaibigan ko…"

"Hinintay ko kayo…N-nag hintay ako.."

"Dalawang taon! Dalawang taon akong naghintay kasi baka busy lang kayo…kasi kilala ko kayo eh…alam ko na mahigpit ang mga magulang niyo.."

"Pero bakit…B-bakit kahit isang minuto…hindi kayo nagpakita sa 'kin?.."

Hagulgol niya lang ang maririnig sa aming lahat.Ang mga iyak niyang punong puno ng hinanakit.

Tinignan niya si ezikiel na nakaupo na sa sahig.

"Alam mo ba…na sobrang saya ko kasi naging kayo ng kapatid ko? Pero putangina!"

Sa isang iglap nagbago ang emosyon niya.

"Ginago mo yung kapatid ko!"

"Nasaktan siya ng sobra na umabot sa punto na kailangan na niyang mag pa-rehab para lang magamot ang depression niya!" 

"Lahat ng galit ko….naipon na lahat.."

"Hindi ko…sinasadyang madamay si Moa…"

Napatingin ako sakanya.

"Hindi ko ginusto na madamay siya.."

"Pero nangyari na eh…" 

Parang may kung anong pumutok sa tenga ko nang marinig ang tawa niya na pumutol sa pasensya ko.

Kinasa ko ang baril ko at itinutok ko sa sintido niya.

I was going to pull the trigger when someone put my hands down and hug me.

I could smell the familiar scent that I had longed for for years

"Tama na…."

It was as if something was squeezing my heart when I heard his deep voice.

"I teach you how to hold a gun not to take the life of a person who is also a victim of this cruel world.."

I chased my breath as I slowly pushed him to see his face..

And there, I saw him..

The person who's the reason why I did all of this..

"Kuya…"

He smiled at me 

"My baby is not a princess anymore…You're now a grown up woman.." 

Tumulo ang luha ko.

Sinapak ko siya sa dibdib para tignan kung totoo ba siya.

I couldn't stop sobbing,

"H-hindi ka totoo…"

"Hindi ikaw ang kuya ko! H-hindi…hindi.."

His eyes glistened because of his tears.

"I'm sorry…"

"I'm sorry kung nawala si kuya…"

Tears dripped down his cheeks.

My knee became weak causing me to sit on the floor.

He knelt down and gently touched my face.

He carefully wiped away my tears.

"Nandito na si kuya…"

Sinubsob ko ang mukha ko sa dibdib niya at nagsusumbong na umiyak sa kanya.

"Hindi na aalis si kuya.."