Krótsze one-shoty z Yuzuru, których nie ma sensu wsadzać do osobnych książek, ale są, bo czasami mam wene
Autorka z depresją więc nie spodziewajcie sie tu szczęśliwej rodzinki z dwoma pieskami i kotem. Heavy angst zazwyczaj, tak ciężki jak moja dusz...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
☽ ⊹ ☾
Mała, jasna uliczka wypełniła się stukotem dwóch par butów. Mimo popołudniowej pory nie było tutaj żywej duszy, poza dwójką nastolatków, wracających właśnie z uczelni.
Chyba jako jedni z nielicznych uwielbiali tę drogę. Nie była nigdy zaludniona, dając im prywatność i spokój od mediów. Mieli nią najbliżej do domów, a w dodatku, było tutaj dużo zieleni, którą kochała dziewczyna.
Kiedy tylko mieli szansę, wracali nią razem. Tak, jak za dawnych czasów. Pewnie i chodzili by tak codziennie, gdyby nie dystans, jaki ich podzielił.
18-letnia Japonka dopiero kończyła liceum, tutaj, w Sendaiu. Yuzuru, z drugiej strony, od dawna już mieszkał i trenował w Toronto, czasami przyjeżdżając tylko, kiedy był akurat w kraju na jakieś ważniejsze egzaminy na studiach.
I tak, ilekroć Hanyu odwiedzał swoje rodzinne miasto, przychodził po brunetkę do szkoły, żeby odprowadzić ją do domu. Jak za starych czasów, kiedy jeszcze chodzili do jednej klasy.
Ciszę, w której do tej pory szli, przerwał czarnowłosy chłopak.
— Haru-chan, twój brat jest w domu? — Zapytał, odwracając głowę do idącej krok w krok dziewczyny, która zrobiła to samo.
— Ummm.. Nie, nie ma —Odpowiedziała dość zdziwionym głosem dziewczyna, unosząc w górę jedną brew.
— Eeh, wciąż muszę mu oddać słuchawki, które pożyczyłem na zawody — Odpowiedział Japończyk, zwracając głowę z powrotem w przód, zanim naszło go jeszcze jedno pytanie, a właściwie to kolejne pięćdziesiąt — Pewnie wyjechał na uczelnię? Kiedy wróci?
Zanim zdążył dostać odpowiedź na którekolwiek z zadanych pytań, atmosfera wokół nich drastycznie się zmieniła. Tak mocno, że Yuzuru mógł przysiąc, że nagle brakuje mu tlenu.
Obrócił się w stronę milczącej dziewczyny, która już na niego nie patrzyła, obserwując mijany grunt pod swoimi stopami. Wiatr zwiewał jej ciemne włosy do tyłu, odsłaniając twarz, oraz czerwieniące się koniuszki jej uszu.
