ဘတ်စ်ကားပေါ်က ချစ်ဇောဟုန် [ပြီး]

Chapter-1 : On the bus

အပိုင်းတစ် - ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ

ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲကို လွယ်လွယ်ကူကူဖြေဆိုပြီးနောက် ရှောင်နန်တစ်ယောက် ကျေးလက်ဒေသမှာရှိတဲ့ သူ့အဘွားအိမ်ကို ရက်အနည်းငယ်လောက်အလည်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အဘွားအိမ်ကိုရောက်ဖို့ ၃နာရီလောက် ဘတ်စ်ကားစီးရမှာဖြစ်သည်။ဘတ်စ်ကားက တဂျုံးဂျူံတဂျိုင်းဂျိုင်းနဲ့သွားနေရာ မကြာခင်မှာပဲ ရှောင်နန် ‌ထိုင်ခုံနောက်မှီကို မှီရင်း အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။

အချိန်ဘယ်လောက်ကုန်သွားလဲသူ မသိ၊သူ့ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းကို တရွရွနဲ့ထိတွေ့နေတဲ့အထိအတွေ့ကြောင့် ခံစားချက်တွေပြင်းထန်လာတယ်။ဒါက အိပ်မက်လား တကယ်လားဆိုတာ ရှောင်နန် ခဏလောက်‌မတုံ့ပြန်နိုင်ဖြစ်သွားသည်။သူ့အောက်ပိုင်းက တစ်စုံတစ်ရာပန်းထွက်လာတော့မှာကိုခံစားလိုက်ရတယ်။ ပြီးမြောက်တော့မဲ့အချိန်မှာ သူအသံထွက်ညည်းချင်လာတယ်။ထိုအခါ နူးညံ့စိုစွတ်နေတဲ့လျှာလေးက သူ့ပါးစပ်ထဲကို ဝင်ရောက်ကျူးကျော်လာတာကိုခံစားလိုက်ရပြီး အဲ့ဒီပျော့ပြောင်းနူးညံ့တဲ့မြွေလိုလျှာက သူ့ညည်းသံတွေကို အပြည့်အဝပိတ်ဆို့ထားလိုက်သည်။

ရှောင်နန် အသက်ရှူရခက်လာလို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ကြက်သေသေသွားရတယ်။သူနဲ့တအားကိုနီးကပ်နေတဲ့ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့မျက်နှာကိုတွေ့လိုက်ရလို့ သူ အော်ပစ်လိုက်ချင်ပေမဲ့ အဲ့ဒီလူရဲ့နှုတ်ခမ်းထူထူတွေက သူ့နှုတ်ခမ်းကို အခိုင်အမာပိတ်ဆို့ထားပြီး ထိုလူရဲ့လက်ကြီးကလဲ သူ့လည်ပင်းနောက်ကနေ တင်းကြပ်စွာပွေ့ဖက်ထားလေတယ်။အဲ့လူက တစ်နှစ်ပတ်လုံး လေ့ကျင့်ခန်းမှန်မှန်လုပ်ထားပုံပဲ။သူ့ရဲ့အလွန်သေးငယ်အားနည်းတဲ့ခွန်အားလေးနဲ့ အဲ့လူကို ရုန်းကန်ဆန့်ကျင်လို့မဖြစ်နိုင်ပေ။ဒါ့အပြင် အဲ့လူရဲ့လက်ကြီးက ပြီးမြောက်ပြီးသွားတဲ့သူ့အောက်ပိုင်းကို ကိုင်ထားဆဲပဲ။တမူထူးတဲ့ယောက်ျားကိုယ်နံ့တစ်မျိုးက သူ့နှာခေါင်းဝကို တိုးဝင်လာတယ်။

ရှောင်နန် နိုးလာတာမြင်တဲ့အခါ အဲ့လူကနှုတ်ခမ်းကို ပိုပြီးထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ စုပ်,လျက်လာတယ်။သူ့အဆုတ်‌ထဲကလေတွေအကုန် အတင်းအဓမ္မယူငင်နေသလိုမျိူး။သူ့လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ရှောင်နန်ရဲ့ပါးစပ်တစ်ခုလုံးကို ပတ်မွှေပြီးရှောင်နန့်လျှာလေးနဲ့လဲ မထိတထိချိတ်ဆက်ကစားနေလိုက်သေးသည်။