"ေမေလး ယူပါဟာ နင္ကလည္း"
"ငါမယူခ်င္ဘူး ဥကၠာ နင္လည္းနင့္အေဒၚအေၾကာင္းသိသားနဲ႔ သူသိရင္နင္ေရာငါေရာအေသပဲ"
"သူမသိေစရပါဘူးဟာ"
"ငါတို႔ေတြကသူေမြးမွသူ႔သားသမီးေလာက္ရိွဦးမွာ သူမသိပဲေနမလားဟ"
"အစကတည္းက ဆရာမကအဲ့လိုကိစၥေတြမႀကိဳက္တာ နင္သိသားနဲ႔ ျပႆနာကိုမီးခြက္ထြန္းမရွာပါနဲ႔ဟာ ငါရိွႀကီးခိုးပါရဲ့"
"ေမငါနင့္ကိုခ်စ္တာအျပစ္လားဟာ"
"အျပစ္ေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ ဒါကအခ်ိန္ေကာင္းမဟုတ္ဖူးဟ နင္နားလည္စမ္း"
"မသိဘူးဟာ ငါနင့္ကိုခ်စ္တာပဲသိတယ္"
"ငါသိတာေတာ့နင့္ကိုငါမခ်စ္ဘူး အဲ့တာတစ္သက္လံုးမွန္မယ့္အမွန္တရားပဲ"
ေမႏွင့္ဥကၠာစာသင္ခန္းထဲတြင္တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းေျပာသံမ်ားၾကားထဲတြင္အသံတစ္သံ၀င္လာခဲ့သည္။ထိုအသံပိုင္ရွင္က -
"နင္တို႔ဘာေတျြဖစ္ေနၾကတာလဲ"
(ေဒၚခင္မူယာသန႔္)
"ဟာ....ဆရာမ ဟို"
(ဥကၠာ)
"ေမ သမီးဘာျဖစ္ေနတာလဲဆရာမကိုေျပာစမ္း"
"ဥကၠာ သူ....သမီးကိုရည္းစားစကားေျပာေနတာဆရာမ"
"ဟုတ္လား ဥကၠာ"
"ဟုတ္ပါတယ္ဆရာမ"
(ေခါင္းမေဖာ္ရဲေသာဥကၠာ)
"ဆရာမေျပာမယ္ မင္းဒီလိုမလုပ္သင့္ဘူး"
"မင္းအေဒၚက မင္းကိုမၾကည္ရင္မင္းကိုမဲေနမွာမဟုတ္ဖူး ငါ့သမီး ေမေလးကိုပဲမဲမွာ ပဲေလွာ္ၾကားဆားၫွပ္မွာ"
"ၿပီးေတာ့ငါ့သား မင္းအရြယ္ကဒါေတြစဉ္းစားေနလို႔မရဘူး စာကိုပဲအာရံုထားသား ၾကားလားသား"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာမ"
ဥကၠာေခါင္းငိုက္စိုက္ၾကကာ ထိုေနရာမွလွၫ့္ထြက္သြားၿပီးေနာက္ သူမကေမ့၏မဝံ့မရဲျဖစ္ေနေသာမ်က္လံုးေလးမ်ားကိုၾကၫ့္ရင္း -
"ေမေလး ဆရာမကိုၾကၫ့္စမ္း"
"ဟင့္အင္း"
(ေခါင္းကိုငံု႔ထားရင္း)
