Kalbe Davet (Mpreg)

11. Bölüm

  İçten içe pişmandım yaptığım şey için. Belki de anlık olarak hislerimize yenik düşüp yaptığımız bir şeydi bu. Ama zamanı geriye alabilsem, o ana gitsem yine yapardım aynı şeyi. Her anlamda onunla olmak çok farklı hissettiriyordu.

"Her şeyimi biliyorsun Mehmet, seni her halimle kabul edeceğimi ve asla bırakmayacağımı da. Söz veriyorum." Ona inanıyordum. Yıllarımızı vermiştik birbirimize.

  Yataktan kalkıp üstünü giyindi. Onu izledim. Bedenine her zaman hayran kalıyordum. İncecik, kıvrımlı beli ve başını kaldırdığında daha belirgin hale gelen adem elmasına düşüyordum en çok.

"Aşkım bizimkiler gelmeden önce giyinsen..." deyip kıyafetlerimi yatağa fırlattı. Yakalanmak istemiyordum. Üstümü giyinip odama geçtim. Hava kararana kadar odamdan çıkmadım. Akşam yemeği dahi yemedim. Tüm ailenin toplandığı ama Anthony'nin dışlandığı zamanlardan birinde salonda oturuyordum. Anthony'e karşı yapılan bu ayrımcılığı hiç sevmiyordum. O da insan ve bu ailenin bir üyesiydi. Eşcinsel olduğu için dışlanmasına dayanamıyordum.

  Bana okulumla ilgili sorular yöneltmeye başladılar. Hiçbirine cevap vermedim ve oradan uzaklaştım. Anthony'nin olmadığı yerde durmak dahi istemiyordum. Zaten bu olaydan sonra Anthony hariç diğer aile üyeleri ile pek samimi olmadım. Neredeyse iki haftam öyle geçmişti.

Kendimde farklılıklar hissediyordum. O günkü birliktelik beni duygusal anlamda çok etkilemişti. Git gide soğuyan havalardan olsa gerek ciddi bir halsizlik vardı üzerimde. Sabahları yataktan çıkmak dahi istemiyordum. Okula gitmek işkenceydi benim için. Arada bayılacak gibi oluyordum.

"İyi misin sen?" diye sorduğunda Anthony'nin üstüne kusmuştum. Hiç unutamıyordum. Çok utanmıştım. Anthony üstünü temizleyip beni yatağa yatırdı. Ateşimi kontrol etti. Ancak benim ateşim yoktu. Bir süre düşündükten sonra adetim ile ilgili bana soru yöneltti. Hamilelikten şüpheleniyordu. Ama bu imkansız bir şeydi. Sonuçta ben erkek de sayılırdım, hamile kalmam garip olurdu. Bende doğurganlık olduğunu sanmıyordum bile. Hastaneye gidip test yaptırmam için ısrar etti. İstemedim. Korktum.

  Yatmadan önce Julia'ya danıştım. Her şeyi anlattım. Çünkü bana akıl verecek tek akıllı kişi oydu. Ama o da hastaneye gitmem konusunda ısrarcıydı. Eğer gerçekten böyle bir şey mümkünse ve ben gerçekten hamileysem bu benim için ciddi bir sorundu. Karnımdaki günahsız bebeği aldırmak zorunda kalabilirdim.  Ama hiçbir masum cana kıyamazdım ben.

  Test yaptıracaktım, başka çarem yoktu. Ne olduğunu öğrenecektim ve hamileysem bebeğime sahip çıkacaktım, ona iyi bir anne ve baba olacaktım. Bir sürü fedakarlık yapıp ona mükemmel bir hayat vaat edecektim. Her şeyden önce o gelecekti benim hayatımda. Şimdiden hayalini kuruyordum. Umarım gerçekten hamile değilimdir.

  Ertesi günü Julia ile hastaneye gittik ve test yaptırdım. Sonuçları gün içerisinde çıkmayacak ve günler sürecekti. Beklerken çok gerilecektim.