Okul başlamıştı. Evett işte sonunda okula gelebildim en nefret verici yer orası olsa gerek. Evden çıkamadım zaten maymun yüzünden. Tam kapıyı açtım çığrınarak ayağıma yapıştı. O anda zaten kosturarak çıktım ve maymun yerde süründüğü için sanırım canı acıdı ki o yüzden hemen gitti. Okula gidip sınıfa girdiğimde hoca derse girmemişti bile. Yani erken gelmiştim biraz, yada biraz çok erken. Çünkü girdiğimde sınıfta sadece Nida vardı. Nida benim en iyi arkadaşım. Telefonunu getirmişti. Aslında canımız çok sıkılmıştı ve biz aynı anda birbirimize bakarak kahkaha attık. Çünkü ikimizde aynı şeyi düşündük. Sonra Nida telefonunu çıkardı ve YouTube'dan Gangnam Style açıp mal gibi dans ettik, bağırdık sonra bi anda kapı açıldı gelen müdürdü. Gerçekten ikimizde çok utandık. Hatta Nida utanmakla kalmayıp, telefonu alacak telaşına düştü. Müdür bize ilk önce ters bi şekilde baktı sonra ise bi anda kahkaha atarak :
-Vayyy, çok iyi dans ediyorsunuz kızlar! Ayrıca şey ımm ayrica ayrıca komik!
Dedi ve patlattı kahkayı.
Sonra biz Nida ile müdüre öcü görmüş gibi gözlerimizi bönerterek baktık ve gülmemek için kendimizi zor tuttuk. Sonra müdürün yüzü tekrar ciddileşti ve :
-O telefon kimin?!
Dedi. Nida ' nın bi anda morali bozuldu, gözleri doldu ve masum masum bakmaya başladı, tam ağzını açacakken ben girdim araya:
- Şey, o telefon benim.
- Peki neden getirdi, bilmiyor musun okulda yasak!
- Ama önemli bir şey için.
- Doğru disipline!
- Ama ben...
- Aması maması yok bu işin!
- Beni dinler misiniz müdür bey?!
- Hayır! Ne diyeceksen disiplinfe anlatırsın o yalan bahanelerini, şimdi yürü çabuk!!
Sırf Nida'yı üzmemek için suratımı asmadım bile. Sınıftan çıktıktan sonra boynumu eyip disiplinin yolunu tuttum. Disipline girdiğimde bana neden getirdiğimi sordular. Bende mecbur bi şekilde yalana başvurmak zorunda kaldım. Nida'yı disipline götürmemek için hepsine katlanmak zorundaydım. Ama Nida geçen gün ablasını kaybetti. O yüzden onun bir daha acı çekmesini göze alamazdım. Aslında abim salak falan ama Allah korusun öyle bişey başımıza gelmesin. Yoksa ben her gün kime kızıcam? Kime gerizekalı diye hitap edicem? Neyse konumuz bu değil disiplinden devam edelim. Ben :
- Ben dershaneye giden bir çocuğum. Ve dershaneye yeni yazıldığım için annem kaçta çıktığımı bilmiyor. Zaten dershaneyle evimiz uzak. Hem benim gittiğim dershanenij sokaklarında eşkiyalar ürüyor! Annemin meraklandırmamak için dershane çıkışı annemi arıyorum ve annem beni arabayla alıp eve gidiyor.
- Hmm. Peki. Anladım. Hangi dershaneye gidiyosun küçük hanım?
Off ben küçük hanım değilim bir. Ve ben derhaneye gitmiyorum bu da iki! Işte şimdi b**u yedim! Ne diyeceğim ki ben?! Derken aklıma gelen ilk şeyi söyledim.
- Imm şey, bugün dershanede ilk günüm olacak o yüzden dershanenin adını bilmiyorum.
- umarım bu şakadir!
- ahh, tabiki şaka! Ben Körfez Dershanesi'ne gidiyorum!
-Hmm aslında görünüşe bakılırsa orası ıssız bi yer. Şimdi sana inandım. O yüzden telefonunu alabilirsin. Ama bir şartla. Telefonun kapalı olacak!
-Tamam. Söz.
- şimdi gidebilirsin.
Kapıdan çıktığımda yüzümde inek gülümsemesi gibi hayvanca bir gülümseme vardı. Sınıfa girdim ve gözlerim kapalı kahkaha atarak Nida çabuk gel! Diye bağırdım. Gelen yoktu. Gözlerimi bi açtım, bu sefer gerçekten yanmıştım! Sınıftaki herkes oturuyor bana bakıp gülüyorlardı ve hoca hemen bitişiğimde bana şası gibi baktı. Sonra utanarak sessi bir şekilde "Geç kaldığım için özür dilerim öğretmenim. " diyip yerime oturdum. Teneffüs zili çaldığında hemen Nida'ya olan biteni anlattım. Tabii Nida'da sevinerek telefonu çantasına koydu. Sonra ders zili çaldı ve sınıfa girdik. Tam dersin ortasında kapı kırılırcasına açıldı. Gelen maymundu. Çok rezil olmuştum. Maymun yanıma gelerek kitabımı deşmeye başladı napıp edip maymunu dışarı çıkarmayı başarmıştım
(Bu arada arkadaşlar çoook teşekkürler 366 olmuşuz çok mutluyum bu kitap tutmaz diye düşünmüştüm hatta bi ara ümitsizliğe kapılıp yazmamayı bile düşünmüştüm. Çok sağolun :) bir de bölüm sonlarına görüşlerinizi bildirirseniz çooook daha sevinicem. Hepinizi çok seviyorum byy )
