The Book in Disguise

2

Vina

"VINA! Okay ka lang?!"

Morning meeting. Isa sa mga bagay na kinaiinisan ko lalo na kapag si Apollo at ang maingay niyang bunganga ang unang bubungad sa'kin.

He's so loud, dinaig pa niya ang isang speaker na naka-full volume. I won't even be surprised kung rinig hanggang sa buong hallway ang boses niya.

Maaga pa pero marami na agad ang gagawin. Tulad ng pagpaplano ng program para sa susunod na event, pagre-review para sa mga summative, at isang earthquake drill. Ako ang president ng Student-led Hazard Mapping team, at ako rin ang little nurse, kaya doble ang trabaho ko mamaya. Hectic.

"I am," walang gana kong sagot bago umupo sa isang office chair na nakalagay sa apat na gilid ng lamesa.

I took the first seat in the right side dahil ako ang Vice President, sa harap ko ay ang upuan para sa Secretary ng SSG. Kami palang ni Apollo ang naririto.

"Hindi kaya! Nakita ko!" he insists, following me like a lost puppy. "Nakita ko sa mukha mo! May pasa!"

I ignored him at hinugot ang cellphone ko mula sa bulsa ng palda ko at may tinipa sa notes ng cellphone ko bago binuksan ang isang document at nag-review dahil wala akong plano na sabihin sa kahit na isang kaluluwa sa mundo kung ano ang nangyari kahapon. It'll be a disaster if ever.

Marami ang maghahanap sakanila at hindi lang sila ang mapapahamak dahil nasaksak ko ang iba sakanila. In addition, matatanggal nanaman ang scholarship ko kapag nalaman ito ng administration of Del Xuel High.

Dalawang beses na akong natanggalan ng scholarship dahil na expel ako sa mga paaralang 'yon. Reasons? Pagiging basagulera at padalos-dalos.

Nagpatuloy ang pag-iwas ko sa mga tanong niya ng ilang minuto habang isinasaulo ko ang mga dapat kong sauluhin para sa summative namin.

"Vina," may bahid ng pag-aalala ang boses ni Apollo nang sabihin niya ang pangalan ko, after gently cupping both of my cheeks on his palms.

Halata ang determinasyon sa mukha niya, gustong-gustong malaman ang totoong nangyari. "Sabihin mo sa'kin kung bakit ka may pasa sa mukha."

I glared at him imbes na matuwa bago tinanggal ang dalawa niyang kamay sa pisngi ko, quickly, at muling itinuon ang tingin sa ginagawa ko.

"Nadulas," I lied. "Carelessness ang dahilan kaya h'wag kang tanong nang tanong. And don't do that again otherwise, sisipain kita sa gitna," Seryoso ang boses ko nang sinambit ko ang mga katagang iyon.

He stood there on my right side, his hands hanging at his sides, seemingly caught in an internal struggle. It was as if he grappled with his own thoughts, debating whether to persist with his questioning or to let it go. The latter option seemed to be gaining the upper hand, but his uncertainty gnawed at him.

If truth be told, I despised it when he acted this way, for I was well aware, as was everyone else, of the special affection he harbored for me. Yet, I desired none of it, as I saw him solely as a friend—nothing less, nothing more.

As he opened his mouth to speak, someone rudely interrupted, diverting our gaze to the office door.

A low, panting, and masculine voice called out my second name, "Nyx," filled with concern. The owner of the voice had two strikingly different eye colors, one black and one yellow, and he scanned the room with those unusual eyes.

Apollo's brows furrowed upon recognizing the newcomer, clearly annoyed. He struggled to suppress the negative emotions and put on a smile that failed to reach his eyes.