Waar onze wegen kruisten

Hoofdstuk 1

De sterren glinsterden in de nacht en het licht van de straatlantaarns viel Luna's slaapkamer binnen. Ze kon de slaap alweer niet vatten en met de foto van haar overleden zusje bungelend in haar hand keek ze het donkere park in. De bomen leken wel enge monsters met grote vertakte armen in de duisternis. De verhuisdozen die opgestapeld in haar nieuwe kamer stonden gaven haar een benauwd gevoel. Haar ouders waren in een stroomversnelling naar een ander land verhuisd omdat de nep meelevende blikken en gesprekken van de mensen om hen heen te zwaar werden. Ze had het gevoel dat ze maar wat meegesleept werd en hoewel ze begreep dat het voor haar ouders even moeilijk was als voor haar vond ze toch dat ze ook wel naar haar mening hadden kunnen luisteren. Ze voelde zich namelijk alleen, ze was niet het type meisje met tientallen vriendinnen om zich heen maar had nu toch nood aan een omhelzing of een babbeltje, gewoon wat afleiding. Ze staarde nog wat naar de foto in haar hand en zuchtte. Ze stond breed lachend op de foto met een arm om haar kleine zusje geslagen die zo mogelijk nog breder lachte. Hoewel de diagnose van kanker al snel werd vastgesteld bij de kleine Nina was ze toch altijd vrolijk gebleven. Ze glimlachte, die eeuwige glimlach was nooit van Nina's gezicht af te slaan. Zelfs wanneer ze haar laatste dagen in haar ziekenhuisbed spendeerde durfde ze nog af en toe een mopje te placeren. Ze viel dan ook bij ieder levend wezen in de smaak, Luna voelde zich altijd wel op de achtergrond geplaatst door haar kleine zusje, en ze had het gevoel dat het nu nog altijd zo was. Ondanks alle aandacht die Nina opslorpte hield ze zielsveel van haar. Zo veel dat de pijn in haar hart ondragelijk was. Het sneed aan haar, aan haar familie en nog het meeste aan haar moeder. Luna moest nu eenmaal toegeven dat Liliane een wrak was sinds precies zestien dagen geleden. Het was zwaar en ze voelde zich nu een beetje de moeder in huis, haar vader was niet vaak meer thuis te zien en stortte zich volledig op zijn nieuwe job in Engeland. Ze stond op van haar zeteltje aan het raam en kroop onder haar donsdeken, hopend dat de slaap haar zou meenemen in een lange vrolijke droom. Want dat kon ze nu wel gebruiken.

———
Hallo iedereen, zoals sommigen misschien al weten heb ik enkele delen van dit boek al eens gepubliceerd. Ik heb besloten om opnieuw te starten/alles te verbeteren. Ik ga proberen elke week te updaten! Laat me weten wat jullie er van vinden!