Waar onze wegen kruisten

Hoofdstuk 5

Luna's ogen gleden over het gezicht van de jongen naast haar. Zijn ogen stonden wild en de geur van tabak vloog haar neus binnen. De jonge man kneep zijn handen hard in de stoel waardoor zijn knokkels wit zagen. Aan zijn gespannen kaken zag Luna dat hij boos was, hoewel ze dat ook al van zijn blik kon afleiden.

'Gaat het je zowat?' Vroeg de jongen die zijn blik nu strak op Luna had gericht, zijn wenkbrauwen samengeknepen.

Luna deinsde een beetje achteruit door zijn harde manier van spreken, ze rook een vleugje alcohol toen hij zijn mond had geopend. Ze voelde hoe de tranen zich vormden in haar ogen en was bang dat ze elk moment een waterval konden veroorzaken. Adem in en uit, galmde het door haar hoofd. Maak je nou eens niet belachelijk en hou je sterk. Ze had besloten dat ze geen fan was van deze jongen en hem voortaan zou negeren. Met deze gedachte zette ze haar benen weer recht langs elkaar en keek ze recht voor zich uit. Haar ademhaling ging nog altijd snel tekeer maar voor deze ene keer bleef ze sterk.

Na de hele tijd voor haar uit gestaard te hebben tijdens de gesprekken in de groep, strompelde Luna naar de bushalte, een kleine blik op haar gsm verteld haar dat ze nog een halfuur moet wachten. Ze zucht en zet zich neer op het blauwe bankje, dat ijzig koud is. Na haar oortjes uit de knoop gehaald te hebben propt ze de kleine stopjes in haar oren. Ze zet het volume op zijn luidst en schud haar hoofd zachtjes mee op de stem van Dave Grohl, de zanger van de Foo Fighters en daarbij ook haar lievelingsband. Ze kan het niet laten om haar vingers zachtjes op het bankje te laten drummen en zing zachtjes mee met het lied.

Keep you in the dark
You know they all pretend
Keep you in the dark
And so it al began

Send in your skeletons
Sing as their bones go marching in... again
The need you buried deep
The secrets that you keep are ever ready
Are you ready?

Ze stopte abrupt met zingen toen ze voelde dat er iemand naast haar op het bankje was gaan zitten. Haar hoofd werd een tint roder, maar toen ze zag wie het was wist ze met haarzelf al helemaal geen blijf. Toch gleden haar ogen weer even over de prachtige kaaklijnen die minder gespannen stonden dan de eerste keer dat ze ze zag. Haar blik gleed een stukje omhoog waardoor ze zijn blik ving, zijn blauwe ogen schitterden in de avondzon, een scheve glimlach sierde zijn volle lippen.

'Hey, jij bent toch dat meisje van de praatgroep niet?' Vormden zijn lippen.

Ze wende snel haar blik af voordat ze verkeerde signalen aan hem zou doorgeven. Althans dat was wat ze ooit eens in een magazine had gelezen. Voorzichtig ging haar hoofd op en neer als een bevestiging van zijn woorden.

'Het spijt me als ik je liet schrikken.' Zei de zware mannenstem.

Dit keer durfde ze wel op te kijken en schudde ze haar hoofd, ook al wist ze wel dat het niet echt geloofwaardig overkwam. Zijn grove mannenhanden rammelden in zijn zakken en haalden er een aansteker uit, en daarop volgde een pakje sigaretten.

'Ook één?' Vroeg de jongeman.

Luna schudde wild haar hoofd alsof hij zojuist de domste vraag ooit had gesteld en dit keer durfde ze wel haar mond open te doen.

'Ik rook niet, sigaretten zijn dodelijk.'

Een klein spottend snuifje was te horen aan de andere kant van de bank.