Waar onze wegen kruisten

Hoofdstuk 2

Trapje voor trapje slenterde ze naar onder, nog helemaal niet klaar voor haar eerste schooldag. Haar moeder zat met een gebogen hoofd aan tafel, met een kop koffie in haar handen, die ondertussen alweer koud was geworden. Ze kuchte toen haar moeder niet opkeek, hopend op een sprankeltje aandacht. Haar moeder schrok toen ze het geluidje hoorde en bewoog haar hoofd één milliseconde naar Luna. Ze had niets anders verwacht.

Nadat ze haar boterhammen had gesmeerd was ze onderweg naar school, in een overvolle bus. Ze zat aan het raam en keek onopvallend naar de verschillende personen die voorbij liepen. Ze hield van het bekijken van mensen. Natuurlijk was ze geen stalker maar de kleine details die niemand behalve haar opvielen waren fascinerend. Zo zag ze dat het meisje met het rode haar een moedervlekje had op de palm van haar hand, en een oude vrouw die in haar grijze haren nog een paar donkerbruine sprieten had steken. Tekenen was haar passie, ze kon er zich zo in verdiepen dat ze al vaker de klok drie uur in de nacht had zien slaan dan ze zelf gewild had. Ze was een dromer net als haar kleine zusje, die wel vaker in haar eigen fantasierijk rondzwierf. De bus stopte abrupt en een klein gilletje ontsnapte uit haar mond, haar wangen werden rood toen een jongen omkeek. Verlegenheid was ook een van haar kenmerken, net zoals haar gezicht dat wel vaker op een dag de kleur rood toegeschreven kreeg.