Waar onze wegen kruisten

Hoofdstuk 8

Luna zat op haar kamer, luisterend naar alweer een andere ruzie van haar ouders. Het feit dat haar vader thuis was verbaasde haar, haar klok wees 20 uur en rond dit tijdstip zat hij het merendeel van de dagen nog een paar uur op kantoor. Het gehuil van haar moeder klonk van de benedenverdieping en het deed Luna huiveren, het was wat zij het liefste ook wou doen. Soms wou ze haar emoties schreeuwen van de daken en net als haar moeder een wrak worden, gewoon omdat het kon. Maar ze bleef Luna. Ingetogen Luna, zwijgende Luna, de Luna die de buitenwereld kende of net niet. Ze besloot haar oortjes te nemen en liet 'Uprising' van Muse door haar oren klinken. Het getier van haar ouders werd gedempt door de deunen en wiegelde haar in slaap.

--------------------

Haar legergroene gebreide jurk zwierde wild rond haar lichaam toen ze de kamer voor een tweede keer binnenliep. Cindy begroette haar vriendelijk. Luna keek ongemakkelijk rond in de kring toen ze zag dat het plaatsje langs Lotte bezet was. Haar blik bleef hangen op Dane die haar ongegeneerd aankeek. Luna wende haar gezicht af en voelde de rode kleur al op haar gezicht verschijnen. Ze ging snel zitten op de stoel die het dichtst bij de deur stond. Een mogelijke ontsnappingsweg.

Cindy klapte na enkele minuten in haar handen om het geroezemoes te stoppen. 'Vandaag wil ik het graag met jullie hebben over het verwerkingsproces, ik wil dat jullie elkaar dingen bijleren over hoe je een verlies het best verwerkt en wat voor jou de beste manier is.' Cindy keek de kring rond toen ze de woorden uitsprak en haar blik bleef duidelijk bij Luna hangen. Luna prulde met haar vingers en probeerde zo onopvallend mogelijk de doordringende blik van Cindy te ontwijken. 'Luna waarom begin jij niet? Hoe verwerk jij het verdriet.' Luna keek wild op toen ze de vraag hoorde, een angstig gevoel bekroop haar. Hoe verwerk ik mijn verdriet? De groep keek haar verwachtingsvol aan. Ze voelde een storm van tranen opwellen in haar ooghoeken. 'Ik...ik...' De ogen van de andere inzittende leken als vuurpijlen op haar af te komen. Het zweet drupte van haar voorhoofd. Na de woorden 'Ik weet het niet.' stond Luna op van haar stoel en liep ze de ruimte uit.

Ze zat alweer op het blauwe bankje, wachtend op de bus. Het was duidelijk dat haar verdriet nog niet verwerkt was en ze dus geen goed persoon was om tips te geven. Ze staarde met betraande ogen voor zich uit en nam haar schetsblok uit haar tas. Nu ze zo vroeg was vertrokken duurde het wachten op de bus nog een uur.

'Mooi.' Hoorde ze eens stem langs haar. Ze keek op in Dane's blauwe ogen en sloeg snel haar blok dicht. 'Wat doe jij hier?' Bracht ze verbaasd uit. 'Kom.' Was het enige wat hij zei voordat hij haar meesleurde aan haar arm.

Ze reden door een bos en Luna voelde hoe een angstig gevoel haar bekroop. Wat was deze jongen in godsnaam van plan met haar? Hij parkeerde zijn auto en stapte uit, Luna volgde zijn voorbeeld.

Na enkele minuten stappen zag Luna waarom ze hier was, een groot uitgestrekt meer lag voor haar, omringd door kleurrijke bloesems. Dane ging zitten en klopte met zijn hand naast haar. Ze ging naast hem zitten en trok haar jurk nog snel wat naar beneden. 'Gaat het een beetje?' Vroeg hij terwijl hij haar doordringend aankeek. Ze knikte, verbaasd door zijn bezorgdheid.

'Hier ga ik altijd naartoe als ik het moeilijk heb.' Verklaarde hij. Hij ritste in zijn zak en haalde zijn pakje sigaretten weer boven. Die verdomde dingen spookte door Luna's hoofd.

'Waarom ben ik hier?' Vroeg Luna nieuwsgierig. Dane keek haar aan, en haalde dan zijn schouders op. 'Je doet me aan haar denken.' Zei hij dan. Luna kreeg een rode gloed over haar gezicht. 'Aan wie?' Vroeg ze dan nieuwsgierig.

'Niemand.' Zei hij, de harde blik verscheen weer in zijn ogen. Hij stond op en liep met snelle passen weer naar zijn auto. Luna moest bijna rennen om hem bij te houden.

De hele weg naar huis zeiden ze niks tegen elkaar.