Waar onze wegen kruisten

Hoofdstuk 11

Luna straalde, voor het eerst in maanden had ze een luchtig gesprek met andere mensen dan haar ouders of psycholoog. Ze keek glimlachend naar Dane's boze gezicht toen Rozanne elke babyfoto expliciet aan Luna liet zien. 'Het is toch een bolleke hé.' Glimlacht zijn moeder. Dane pakt het boek van zijn moeder af en kijkt haar streng aan. 'Zal ik je naar huis brengen Luna, het wordt laat.' Het klonk eerder als een bevel dan als een vraag. Een teleurstellend gevoel bekroop Luna toen ze dacht aan de situatie thuis. Ze knikte. 'Oké.'

Dane zag de schrik in Luna's ogen toen hij haar oprit opreed. 'Euhm dan ga ik maar.' Opperde Luna terwijl ze angstig uit het raam staarde naar de voordeur. 'Het komt vast wel goed.' Dane legde zijn hand kort op die van Luna, waardoor een schokje door haar lichaam ging. Haar wangen kleurden rood terwijl ze geschrokken keek in Dane's ogen. 'Ik euhm... ja.' Luna deed de deur open en spurtte naar de voordeur, die net nog zo eng leek.

Luna zat aan haar bureau met voor haar haar tekenblok en de dreunen van Florence and the machine op de achtergrond. Haar moeder sliep op de zetel toen ze binnen kwam, waardoor ze een confrontatie met de situatie kon vermijden. De lijnen van haar potlood vormden Dane's ogen, doordringend keken ze haar aan vanaf haar papier. Ze haatte haarzelf voor hoe ze de situatie had aangepakt. Ze had vandaag een heel andere kant van hem gezien, waarvan ze niet had verwacht dat hij bestond. De aanraking van zijn hand bleef door haar hoofd spoken, iets wat voor hem niks betekende had haar overrompeld en verward. Voor het eerst voelde Luna weer een connectie met iemand. Ze keek op de klok en schrok van de cijfers die aangaven dat het reeds drie uur in de nacht was. Weer lekker veel slaap voor weer een geweldige schooldag. Ze zuchtte wanneer ze dacht aan haar lessen.

'Zo dat was het weer voor vandaag, geniet van jullie lunchpauze!' Schreeuwde Luna's leerkracht door het lokaal. Ze pakte haar rommel bijeen en rolde met haar ogen om het enthousiasme van de vrouw. 'Hoe kan je ooit zo enthousiast zijn over Wiskunde hé?' Een meisje met blond krullend haar keek haar vragend aan toen Luna wat vreemd naar haar zat te staren. Haar wangen kleurden roze, ze had niet verwacht dat iemand met haar zou praten naar de moeizame eerste dagen, ze is nu ook niet echt een spraakwaterval. 'Echt hé.' zuchtte ze dan maar. 'Heb je misschien zin om samen te lunchen?' Luna knikte blij. Haar dagen werden steeds beter en beter. 

'Dus, ik ben Emma, dit is Chiara en dit is Sebastiaan.' Emma wees naar iedereen. 'Sebas voor de vrienden.' knipoogde de jongen met zwarte krullen voor haar terwijl hij zijn hand naar haar uitstak. Luna glimlachte en nam zijn hand aan. 'Mijn naam is Luna.' zei ze dan maar, overdonderd door alle sociale interactie die ze opeens had. 

De schooldag was eindelijk gedaan, hoewel het absoluut de beste was tot nu toe. Emma liep druk babbelend langs Luna over de speelplaats richting de parking. 'Oh daar is mijn mama ik zie je morgen weer!' Emma liep bijna huppelend naar de donkerblauwe auto, waarna ze nog een keer uitbundig zwaaide en uiteindelijk verdween in de passagiersstoel. Luna liep hoofdschuddend naar de  busstop toen ze opeens een bekend gezicht zag. Dane stond al rokend tegen zijn auto aan geleund, terwijl een platina blonde make-up meid smachtend naar hem keek. Luna voelde een steek door haar gaan, ze wist niet waarom dit haar raakte. Hoewel ze normaal gezien altijd haar blik zou afwenden bleven haar ogen nu hangen in die van Dane. Die haar even verbaasd aankeek, maar dan zijn blik herstelde naar zijn gewoonlijke kille ogen, die niets leken te zeggen. 

----------------------------------------------

Hey allemaal, ik ben even terug van weg geweest door drukke dagen met school. Maar aangezien ik het echt leuk vind om aan dit boek te schrijven ga ik wat strenger zijn tegen mezelf en zeker elke week proberen up te daten. Laat me zeker weten als jullie het leuk vinden!